Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik in het vliegtuig stapte richting Australie. Wie had er ooit gedacht dat het zo'n onwijs groot succes zou worden? Ik had het alleen maar gehoopt! Alleen de laatste 2 weken al waren onvergetelijk. En deze laatste 2 weken stonden voornamelijk in het teken van het laatste deel van mijn tour. Een 7-daagse tour door de outback. Startende in Alice Springs op zondagochtend 18 september.

We gaan van start met een klein groepje van 8 man, waarvan ik de enige ben die geen duits spreekt. Iedereen praat in t duits tegen me en ik geef antwoord in het engels. Tsja, ieder z'n voorkeur he ;) Onderweg beginnen we wederom weer met een introductie, en deze keer wel op een hele aparte manier. Onze tourguide Duffy vraagt ons of we allemaal een 'nametag' willen maken. Iedereen krijgt een vel papier en er zijn stickers en pennen, dus leef je uit, maak iets waarop je laat zien wat jouw Australie is of wat je verwacht van deze tour. Als alle nametags af zijn worden deze in de bus opgehangen. Zo ziet het er allemaal en stuk vrolijker en persoonlijker uit! Na de lunch rijden we naar Kata Tjuta (the olgas), waar we een wandeling maken door de Valley of the Winds. Erg mooi en erg winderig! Helaas moeten we nogal doorlopen en is het pad niet bepaald makkelijk te lopen met mijn enkel, dus ik ben zo druk met kijken waar ik loop, dat van genieten van de omgeving weinig komt. Na een paar gave foto's met een australian flag op een top begint de weg terug. Terug bij de bus snel doorrijden naar het uitkijkpunt op Kata Tjuta waar alle postcards worden gemaakt. Dan meteen door naar Uluru voor sunset. Helaas zijn er zoveel bosbranden in de omgeving dat de lucht een grote aswolk is, dus de sunset is niet eens te zien. We maken wel wat foto's van Uluru in het bijna donker en we drinken hier chamgpagne bij. Het idee is leuk en het is hartstikke gezellig! Gezamenlijk wordt er gekookt, waarna de swaggs tevoorschijn komen en we rond het kampvuur in slaap vallen. :)

Maandagmorgen een vroege start, omdat de lucht wat opgeklaard is en we de sunrise willen zien. We hebben gekozen voor een uitzichtpunt vanwaar we de zon vlak naast Uluru zienopkomen. en dat blijkt een goede keus, het is een geweldig plaatje! Na de sunrise rijden we een rondje om Uluru, om daarna het cultural centre te bezoeken. Hierna worden we ergens rond Uluru afgezet, vanwaar we ruim 1,5 uur hebben om rondom de halve rots te lopen. Gave plaatjes, je ziet af en toe wat dieren in de rots en er zijn plekken waar het verboden is om foto's te maken vanwege aboriginal-stories. Na deze tocht hebben we even de tijd om uit te rusten, waarna we weer een stuk gaan wandelen, dit keer is het een guided walk met een Aboriginal, een van de Mala people. Met behulp van een vertaler vertelt ze ons hoe de vrouwen gescheiden van de mannen werkten, hoe de bedreiging kwam van visitors en hoe ze hun land verloren. Erg interessant om eindelijk eens wat meer inzicht in hun leven te krijgen!

Na al dit wandelen en een stevige lunch is het tijd voor een lange rit waar we erg veel bijzondere dingen tegenkomen. We stoppen bij de Mt Connor Lookout, wat uitzicht biedt op een andere mega rots, waarvan sommige toeristen denken dat het Uluru is. Als je bij de lookout de berg op loopt zie je aan de andere kant een enorm saltlake, wijs hoor!! Een tijdje later worden de rookwolken dikker en opeens is er een bosbrand aan de kant van de weg. Duffy vertelt ons dat hier al 3 maanden lang bosbranden zijn door de droogte, welke door de wind in allerlei richtingen wordt geblazen. We stoppen om een kijkje te nemen en ik heb nog even erg veel lol met het maken van foto's van mezelf met een waterpistool, pretending to do some firerescue!

Als we onze weg vervolgen zitten we net te kletsen als hij opeens 'WOW' zegt en op de rem trapt. Even later draaien we om en hoor ik Duffy alleen maar zeggen: 'please be there!'. Na het tot stilstand komen rent hij zo ongeveer de bus uit, en met een goede reden! Als we bij hem komen staat hij trots met een Thorny Devil op zijn arm! Wow!! Deze was ik naar op zoek aan de westkust, maar ze zijn erg moeilijk te spotten. Maar deze gids heeft er oog voor! Wat onwijs gaaf! De stekels zijn echt en hij heeft een onwijs gave uitstraling! Een paar mensen mogen m even kort vasthouden, maar dan wordt hij teruggezet, met zijn kop in dezelfde richting als hij aan het gaan was voor we hem pakten. Dat is belangrijk, zo weten ze waar ze zijn! Later stoppen we nog ergens om firewood te verzamelen en om mega witte rupsen op te graven, dat duurt uren, maar uiteindelijk hebben een aantal mensen een maaltje (smaakt naar eieren zeggen ze). Pas na donker komen we aan bij ons kamp vlak bij Kings Canyon. Snel douchen, wat eten en al vrij vroeg duikt iedereen weer in zn swag vlak bij het vuur, wat een leven dit!

Dinsdag staat er iets groots op het programma, letterlijk en figuurlijk! Na het ontbijt rijden we namelijk onmiddelijk naar Kings Canyon! Hier heb ik naar uit gekeken, maar ook tegenop gezien, vanwege mijn voet. De eerste klim wordt ook wel de heart attack genoemd, het gaat stijl omhoog. Gelukkig is omhoog op dit moment makkelijker dan naar beneden voor mij, dus op wat gehijg na kom ik erg fit en trots boven aan. Een onwijs mooi uitzicht over dit berggebied is het gevolg. Duffy loopt met ons mee en vertelt ons vanalles over verschillende bomen en planten, erg interessant. Hij probeert ons nog voor de gek te houden als hij vertelt over een pas ontdekte soort van koalabeer.... ongelooflijk hoe makkelijk iedereen er in trapt. HET IS EEN KNUFFELBEER! Vandaar dat ie niet beweegt ;) Erg lachen dus weer. We lopen de hele klim met zn allen en nemen de tijd om te genieten van het prachtige uitzicht. Duffy laat ons allemaal nog een keer onwijs schrikken als hij zogenaamd ergens naar beneden valt, op een punt waar hij dit duidelijk vaker heeft gedaan. We maken wat foto's waarop ik hem probeer te redden en probeer terug te trekken op de rots, erg grappig. Na terugkomst bij de bus rijden we naar onze lunchplek bij een Heli-base, voor de liefhebbers! En daar val ik onder! Samen met 3 anderen uit de andere groep stap ik even later in de helicopter. Heel vreemd als we opstijgen omdat het zo'n kleine ruimte is waar je in zit en je direct naast je de afgrond ziet. Maar dan begint het genieten! Al snel zijn we boven Kings Canyon, vliegen we er een aantal rondjes overheen, kan je de kloven en de watertjes zien. Als je goed kijkt kan je exact de route zien die we eerder vandaag gelopen hebben. Gaaf! Erg wijs is ook als we even later van Kings Canyon afgaan, opeens is die afgrond onder je wel heeeel groot! Maar, spannend of niet, dit is het einde!!!

Dan is het helaas alweer tijd om dit prachtige gebied te verlaten en terug te gaan naar de highway. Een paar uur later stoppen we op een bekend punt, om hier wat nieuwe mensen op te pikken. En niet zomaar wat mensen, 15 man, waarvan 12 internationale uitwisselingsstudenten van de universiteit van melbourne zijn. Nu opeens hebben we dus een volle bus, wat Duffy goed aanpakt door onderweg allemaal spelletjes met ons te gaan spelen. Zo wordt er met snoepjes door de bus gegooid, hebben we een kauwgombellen-blaas-contest en een muziek-quiz. Wederom weet hij ons ook weer voor de gek te houden als we bij de grens van Northern Territory & South Australia allemaal ons paspoort moeten laten zien. De douane, blijkt hij zelf... en wat een lol heeft hij erom dat we allemaal zo makkelijk zijn! We maken wat foto's bij de grens, waarna we in het donker verder rijden naar Marla. Dit is onze laatste kans om te swaggen, dus ik ga ervoor. Na even rond het kampvuur te hebben gezeten duik ik mijn swag in. Voor ik in slaap val lig ik nog een tijd naar de sterren te kijken. Geniet er maar van, vertel ik mezelf. Dit is voorlopig mijn laatste nacht in Australie in een swag.

Woensdagochtend is onze eerste stop bij de Breakaways, welke deze naam hebben omdat het lijkt dat ze van de rest van het land afgebroken zijn. Hierna rijden we door naar het langste hek in de wereld: The Dog Fence. Dit is een 5300 km lang dingo-proof fence wat ooit aan is gelegd omdat de dingo's te veel schapen in het zuiden van Australie vermoordden. En het blijkt te helpen. Bijzonder eigenlijk. In Nederland zou zoiets continu door idioten kapot worden gemaakt. Hier niet.

Onze volgende stop is Coober Pedy. Coober Pedy is de Opal Capital of the World, waar we na de lunch dan ook een tour door de mijnen krijgen, met de kans om opalen te kopen. Vers van de pers, nergens goedkoper! Hierna is het tijd Coober Pedy verder te ontdekken. Heel apart is dat Coober Pedy midden in de desert ligt, waardoor het hier 's zomers (en nu eigenlijk ook al) eigenlijk te warm is om te overleven. 80% van de mensen hier wonen dan ook ondergronds! Overal kom je borden tegen van Underground hotels, heel apart! Je zou denken dat het leven zonder zonlicht niet erg aantrekkelijk is, maar de stilte onder de grond en de koelte van de rotsen blijkt hier zeer populair. Het gebeurt ook wel dat mensen een deel van hun huis boven- en een deel ondergronds hebben. Zo heb je van beide een beetje. In Coober Pedy wordt nog dagelijks gezocht naar opaal. Elke ochtend dumpt een truck op een bepaald punt in de stad de rots-resten die opaalvrij of nutteloos zijn. Toch blijkt het regelmatig voor te komen dat hier nog wel stukken opaal in zitten, dus de bewoners komen regelmatig naar dit punt om hun geluk te beproeven. Wij gaan zelf ook nog even 'noodlen', maar als je eindelijk opaal gevonden hebt moet je het in zijn geheel uit de steen zien te krijgen... dat blijkt nog niet zo makkelijk! 's Avonds eten we bij John's pizza bar, de beste pizza van Australie. Hierna bij onze accomodatie even met vuur spelen, waarna we in het donker kangoeroes mogen voeren bij vrienden van Duffy. Hierna ons bedje opzoeken, ondergronds natuurlijk!

Donderdagochtend rijden we naar het bekende Coober Pedy sign met de truck erboven. Tijd voor een nieuwe groepsfoto! Terug in de bus heeft Duffy een nieuw spelletje voor ons. Iedereen krijgt een slang (snoepje). Deze mag je met je handen 1 x uitrekken, waarna je hem over je neus moet hangen. Als de tijd ingaat moet je zonder handen de slang in de mond zien te krijgen en er met je tong een knoop inzien te leggen. Erg moeilijk, en volgens Duffy zijnde jongens hier meestal het beste in. Hoe zou dat nou toch komen? Even later stoppen we ergens langs de highway omdat er hier in the middle of nowhere een zebrapad lijkt te liggen! Tsja, dan moet je natuurlijk even grappige foto's maken van overstekende mensen met zo onwijs (ahum) veel verkeer. :) Na wat zingen met gebaren in de bus en een bezoek aan een stadje met wel 30 menselijke inwoners, rijden we door naar Lake Hart. Dit is een zoutmeer, welke nog over is van binnenlandse zeeen. Je moet over of onder de rails van de Ghan door om hier te komen en ter plekke heeft Duffy een verrassing voor ons. Wat doe je met zout als je uit gaat? Juist! Tequila! We moeten een heel stuk lopen tot we uiteindelijk echt bij het 'water' zijn, maar het is heel apart, het lijkt net alsof je op het ijs loopt en het is zo licht en wit dat het zeer doet aan je ogen. Maar als we er dan uiteindelijk zijn krijgen we allemaal een shotglaasje en wordt er geproost op een fantastische tour! Cheers!

Hierna rijden we door naar Woomera voor lunch, waarna we een lage rit voor de boeg hebben naar Port Augusta. Iedereen zit achter ons in de bus weer te slapen, dus vraagt Duffy of ik zin heb om wat Australische cabaretiers te beluisteren. Tuurlijk! Wij dopjes in onze oren en ohw wat hebben we een lol! Eind van de middag komen we aan in Port Augusta. De zee is in zicht, we hebben de outback achter ons gelaten! Hier even een korte shop-stop, waarna we doorrijden naar Quorn. Hier is onze accomodatie een oude molen, waar we deze laatste 2 nachten zullen doorbrengen.

Vrijdagochtend verkennen we dit prachtige deel van de Flinders Ranges. Het is erg bijzonder om te zien in wat voor een compleet ander landschap we opeens terecht gekomen zijn. Het is niet langer een kale platte vlakte, maar een groen berggebied waar het stikt van het wildlife. Overal zie je schapen en emoes lopen, en ook kangoeroes, wallabies en euros zijn ruim vertegenwoordigd als je een beetje goed zoekt. In dit gebied vinden we het kangoeroe-bord met de beste achtergrond. Vaak zie je hier de beesten zelf terug op je foto! Na een paar uur rijden worden we afgezet bij Wilpena Pound, waar we een wandeling naar 1 van de toppen gaan maken. Het begin van de tocht loop ik alleen. Heerlijk om te genieten van de stilte, de prachtige natuur en af en toe bijzondere dieren. Het vervolg van de tocht loop ik met de Amerikaanse Meghan, erg gezellig en we nemen heerlijk onze tijd om veel foto's te maken. En het uitzicht vanaf de top is machtig mooi. Grappig hoe een vriendinnetje even later naar mij toe komt en tegen me zegt: 'Jij woont echt in het verkeerde land. Je hoeft jou maar los te laten op een berg en het geluk straalt van je af'.

Na de lunch bekijken we nog wat Aborginal rock paintings en brengen we een bezoek aan wat ruines. Hier kan je ook echt zien dat het lente is. Het staat er vol van de witte, blauwe, paarse, roze, rode en gele bloemen. Nu heb ik echt alle seizoenen hier meegemaakt! In plaats van terug te gaan naar het kamp voor een rustig avondje heeft Duffy wat anders voor ons in petto, we gaan namelijk een stuk off-road! Zo aan het eind van de middag komt er namelijk nog meer wildlife tevoorschijn en we hebben ontzettend veel geluk als we even later met 50 km/u een kangoeroe naast ons hebben springen, die minutenlang met dezelfde snelheid naast ons blijft. Zo gaaf om dit te zien, wat een reuzesprongen! Hierna nog wat gekke foto's maken bij een oude telefoonlijn en van een mooie zonsondergang. Als we onze weg vervolgen zijn er opeens zoveel schapen om ons heen dat de jongens willen proberen wat schapen te vangen. Erg grappig om te zien, en ze hebben geen geluk, haha! Na deze geweldige route komen we in het donker weer aan bij de 'Mill'. Onze laatste nacht op tour gaat in.

Zaterdagochtend kiezen we voor een vroege start, om zo rond zonsopgang al op weg te zijn naar Warren Gorge voor het spotten van de Yellow Footed Rock Wallaby. Na dit succes rijden we door naar Dutchmans Stern, een berg die de benoemer op een Nederlands schip vond lijken. Hier gaan we van start met een geweldige wandeling, waarbij we op het begin weer overal kangoeroes om ons heen tegenkomen. Al snel gaat de klim echter flink omhoog en heb je beide ogen nodig om te kijken waar je loopt. Anderhalf uur later eindelijk op de top. Maar wat een uitzicht! Ik dacht dat we gister een mooi uitzicht hadden, maar dit slaat alles. Met gemak zie je de toppen van andere delen van de Flinders, we hebben een 360 graden view. Onwijs dit! Het blijkt de klim zeker waard! Zeker een van mn favoriete plekjes van Australie!

Maar dan is het tijd om afscheid te nemen van dit prachtige gebied. We stoppen nog een enkele keer, maar eindbestemming vanmiddag is Adelaide. Hoe dichterbij we komen, hoe drukker het op de weg wordt. Ik merk het nu al weer, drukke steden zijn niets voor mij. Ik mis de rust nu al. 's Avonds uit eten met ons bekende groepje en dan vroeg naar bed.

Dan heb ik nog 4 dagen in Australie. De eerste 2 in Adelaide worden ingekleed door een bezoek aan het museum, een wandeling door de Botanical Gardens en uit eten met de mensen waar ik de afgelopen 2 weken mee heb gereisd. In Sydney besluit ik alsnog de Sydney Tower in te gaan en een kijkje te nemen in de Art Gallery. Op mijn laatste avond in Sydney ga ik voor een drankje met een Nederlands stel die in Sydney wonen en ik in mei heb leren kennen. We gaan naar een Duitse kroeg, waar dan ook groot feest is vanwege het Oktober-Fest! Lachen! Hierna nodigen ze me uit om mee te gaan naar een verjaardag, wat aan de andere kant van het water is. Uiteindelijk crash ik bij hun op de bank. Dus toch nog couchsurfen ;)

En dan is het tijd om afscheid te nemen. Het moment van lopen en treinen naar het vliegveldis nog het moeilijkst. Waarschijnlijk omdat je op dat moment nog gemakkelijk zou kunnen omdraaien. Na een vlucht van 9,5 uur kom ik aan in Taiwan, waar ik volgens planning 17 uur moet wachten op mijn volgende vlucht. Gelukkig worden deze uren onderbroken door een korte tour door de stad, maar voornamelijk is het wachten, wachten, wachten. Uiteindelijk vertrek ik met 2 uur vertraging naar Bangkok en dan snel door naar Nederland. Na 50 uur reizen eindelijk op Schiphol, waar ik door vele bekende gezichten word begroet! Eigenlijk voelt het alsof ik iedereen gister nog gezien heb. Pas als de gesprekken loskomen realiseer ik me dat dat echt niet zo is.

Nu ben ik alweer 5 dagen thuis, maar thuis voelt nog niet helemaal als thuis. Het voelt een beetje alsof ik hier op vakantie ben en volgende week weer terug ga. Alles in Nederland is opeens wennen. Mijn eerste reactie toen ik het huis binnen liep: 'Wat is het hier schoon!'. Kennelijk ben ik nog erg gewend aan vieze hostels en Leconfield, waar altijd en overal zand ligt. Ik slaap weer in mijn eentje in een kamer, iedereen kan me weer verstaan, ook als ik dat liever niet zou willen. Ik loop en fiets nog steeds aan de linkerkant van de weg, en sta raar te kijken als auto's rechts over een rotonde heen gaan. Als ik in het gras naast me geritsel hoor moet ik mezelf expliciet zeggen dat het GEEN slang kan zijn, als ik kleine zwarte spinnen zie moet ik bedenken dat, hoewel de kleine zwarte spinnen in Australie het meest gevaarlijk zijn, ze dat hier niet zijn. Als ik in de supermarkt loop is alles opeens verbazingwekkend goedkoop en na het afrekenen loop ik met 'vreemd' geld de winkel uit. Ik blijk niet meer met een strippenkaart de bus in te kunnen, 's nachts zijn er nauwelijks sterren meer te zien en de maan staat opeens andersom. Het is hier drukker dan in de outback, maar rustiger dan in de steden, dus opeens kijk ik er tegenop om weer de stad in te moeten. De afstanden zijn hier zo klein dat ik weer kan fietsen, heerlijk, dat heb ik wel gemist (net als lekker bruin brood met hollandse kaas of hagelslag, trouwens!).

'En wat is nu je plan?', vraagt opeens iedereen. Tsja, als ik dat nou eens wist. Het meest logische is om op zoek te gaan naar een baan. Maar of dat in Nederland of in het buitenland gaat worden... ik heb nog geen idee. Ik weet niet of ik een kantoorbaan op dit moment wel zo zie zitten, er is nog zoveel meer! Mijn idee van tijd en afstand is onwijs veranderd en het buitenland is opeens helemaal niet meer ver weg, de drempel is enorm verlaagd. Mijn laatste weken in Australie heb ik zoveel nieuwe dingen geleerd. Ik heb eindelijk wat geleerd over de aborginal cultuur en eindelijk begrijp ik hun redenen en eindelijk zijn ze niet meer eng, maar heb ik respect voor ze gekregen. Ik heb geleerd dat ik compleet op mijn gemak ben in the middle of nowhere, ik mis de rust en de ruimte. Ik heb de laatste weken in Aussie van zoveel mensen dingen gehoord als: 'kan je niet eens ophouden met stralen??', of: 'die glimlach staat wel op je gezicht gebrand he??'. Nu is het zaak dat gelukkige gevoel vast te gaan houden, in wat ik ook besluit te gaan doen.

Dit was hem voor nu, voor deze blog. Mocht ik weer naar het buitenland gaan, dan krijgen jullie vanzelf weer een mailtje van reismee ;) Ik wil iedereen in ieder geval ontzettend bedanken voor alle mailtjes en berichtjes het afgelopen jaar. Ik ben jullie zeker niet vergeten en het doet me goed te weten dat dat andersom ook zo is! Vanuit Nederland, een jaar na vertrek: BEDANKT en hopelijk tot snel, in real life! En mocht ik sommigen van jullie erg enthouiast over Australie hebben gemaakt, kijk dan absoluut even naar de clip bij dit liedje! http://www.youtube.com/watch?v=eNEeq5qGh8I