Yes, I am still alive! Het heeft even geduurd, maar hier weer even wat nieuws van de andere kant van de wereld!

Toen ik 2 maanden geleden terug kwam op Leconfield werd ik met open armen ontvangen. Meteen werd me verteld dat het de laatste tijd op de farm niet geregend had, dus ze waren er blij mee dat ik de regen terugbracht. Tsja, tis maar waar je blij mee bent ;)

Ik kwam terug in een bekend team. Naast Amberley & Justin waren Duco & Sarah nog altijd op de farm te vinden, tijdelijk vergezeld met Kit. Vrijwel meteen was het alsof ik nooit was weggeweest. Ik wist wat te doen en Sarah en ik bleken al snel een top team. Na de eerste week was het tijd voor een nieuwe school. Dit is wel even anders dan het in de Aussie zomer was. Waar we in de zomer volle scholen van 20 studenten hadden, hadden we deze week een groep van 6. De reden? Het is hier koud! Ookal was het nog niet eens winter, de nachten waren al zo koud dat we, zodra het donker werd, de heater in onze kamer vaak aanstaken.

Op de vrijdag na de eerste school was het Duco's verjaardag. Eigenlijk zou hij deze dag vertrekken, maar uiteindelijk besloot hij nog 2 dagen langer te blijven, zodat hij ook mijn verjaardag mee kon vieren. Op zondag was het mijn verjaardag. Ik was als eerste op, wat me tijd gaf om even naar buiten te gaan, even te genieten van het geweldige landscha en de rust. Zo gaaf om hier, bijna een half jaar na mijn eerste bezoek aan Leconfield, en na hier Kerst en Oud&Nieuw te hebben gevierd, nu ook mijn verjaardag te vieren. Overdag hebben we gewoon gewerkt, maar ik werd ondertussen in beslag genomen door telefoontjes vanuit Nederland, ontzettend lief! 's Avonds werd er een heerlijk verjaardagsdiner voor me gemaakt, waarna ik de cheesecake die ik had gekocht, tevoorschijn haalde. Er werden kaarsjes aangestoken, er werd voor me gezongen, ik moest een wens doen, de kaarsjes uitblazen en de taart aansnijden. Ze hebben hier een regel dat het taartmes schoon uit de taart moet komen, en als dat niet gebeurd, dan moet je de jongen die het dichtst bij je zit, een kus geven. Grappig hoe, al voor ik het mes aangeraakt had, opeens iedereen dicht bij me kwam zitten, haha!

Al snel kwam ik erachter dat de kleinere scholen erg anders waren dan de grote, volle scholen. Afhankelijk van de mensen in de groep, kon het een geweldige, of een lastige week worden. Gelukkig was de kleinste school een groep van 4 onwijs leuke meiden, echt een top groep die altijd in waren om iets nieuws te proberen. Deze week was het 'National Horse Cutting Event' in Tamworth. Op vrijdagavond besloten we met iedereen die dit wilde, naar dit evenement te gaan. En dat bleek een goeie keus. Waar we in Nederland wedstrijden met paarden doen als: Springen en Dressuur, kregen we hier Cutting, Barrel Race & Rodeo te zien. Vooral de Cutting was echt onwijs! 1 persoon moet, te paard, 1 kalf uit een groep kalveren zien te drijven en vervolgens te zorgen dat dit kalf uit de groep blijft, door elke beweging van het kalf te spiegelen. Onwijs gaaf om te zien hoe deze paarden zo getraind zijn dat ze elke voetbeweging van het kalf spiegelen, hoe ze zo ongeveer op hun kont gaan zitten om super snel te kunnen omdraaien en binnen no time op volle snelheid te zitten en dan vanuit het niets weer stil te staan. Dit is wel even wat anders dan wat wij in Nederland doen. Echt een andere wereld dus!

Aan het eind van dit weekend heb ik, na wederom een paar super gezellige movie nights en lunches, afscheid genomen van Gina & Graham, die na al die tijd in en rond Tamworth te zijn geweest, eindelijk gingen reizen.

Terug op de farm ging het leven van rare jobs, muizenjachten, ijskoude nachten en heerlijke momenten door. Toen ik op een middag met Tim, Justin & Amberley en alleen 1 jute in een van de achterste paddocks was om wat kalfjes bij elkaar te drijven om ze te voeren, werd het wat sneller donker dan verwacht. Amberley & Justin probeerden de ene groep te voet de heuvel op te krijgen en Tim en ik waren in de jute en gebruikten de honden om de andere groep bij elkaar te drijven. Toen de kalfjes echter een andere weg nemen dan gepland, besloot ik ze te voet te volgen, geholpen door de honden. De weg terug was wat stijl en het was al zo goed als donker, maar ik ken deze paddocks inmiddels op mn duimpje, dus rustig aan vervolgde ik mijn weg, genietend van de laatste kleuren in de lucht van de zonsondergang. Bijna aangekomen op de plek van bestemming werd Tim blijkbaar toch wat ongerust, dus hoorde ik een luid 'Koewie!' uit zijn richting komen. In mijn allereerste week in Australie, in The Blue Mountains, hebben ze ons geleerd dat dat geluid de roep is voor als je in de middle of nowhere bent. Als iemand 'koewie' naar je roept, een roep die van ver te horen is, dan moet je met hetzelfde geluid antwoorden, om te laten weten waar je bent, en dat je in orde bent. Dus, ik 'koewie' terug, glimlachend om het feit dat ik zo'n weetje nu daadwerkelijk eens toe kan passen.

De week na dit avontuur was het tijd voor de week van het jaar: De Natural Horsemanship Course. Slechts 1 keer per jaar wordt er zo'n school gegeven, welke compleet in het teken staat van Natural Horsemanship. Tim's plan deze week: er is geen plan! Tsja, dat moet je vooral zeggen tegen een controlfreak als ik... Hij vroeg de studenten aan het begin van de week wat zij graag wilden doen, waar ze meer informatie over wilden en wat ze wilden leren. Naast het leren en oefenen van de beruchte 'seven games' werd er dus zo ongeveer per dag bekeken wat meer aandacht verdiende enzo. Het leuke deze week was dat wij als staff ook meer mee mochten doen, veel nieuwe dingen leren dus. Het gaat allemaal een beetje om de goeie dingen die je paard doet, comfortabel te maken, en de foute dingen oncomfortabel, zodat hij de foute dingen liever nalaat. Aan het eind van de week kon iedereen zijn paard met deze methode vanaf de grond laten springen, over een zeil laten lopen, in de truck laden, een stok met een plastic tasje heen en weer schudden zonder dat het paard reageerde, kon je een skippybal op zijn rug laten bouncen, kon je rondrennen door de arena waarbij je paard je moest blijven volgen en ik was heel trots dat mn paardje aan het eind met 4 benen in een band stond. Erg leerzaam dus allemaal, en zeker iets om thuis toe te passen!

Het weekend na de Natural Horsemanship Course deden Tim, Courtney, Justin & Amberley mee met een Team Sorting competition. Ik ging mee om te helpen, te kijken en op Blake te passen. Ook dit was weer een hele andere wedstrijdstijl dan in Nederland. Dit keer ging je met z'n drieen een arena in, waar zo'n 12 kalfjes in liepen. 10 daarvan waren genummerd met de nummers 0-9. Je kreeg een nummer en zodra je tijd startte had je 2 minuten de tijd om de kalfjes in de goeie volgorde in een andere yard te drijven. Als je nummer 6 kreeg dan moest je dus eerst kalf nummer 6 uit de groep halen, vervolgens nummer 7, 8, 9, 0, 1, enz. En dan is 2 minuten erg kort kan ik je zeggen!

Inmiddels had Kit ons verlaten en waren Sarah en ik al ruim een week de enige backpacker-staff. In de volgende school-vrije week kregen we een nieuwe collega: Em uit Duitsland. Op haar eerste werkdag zouden we gewoon om 8 uur beginnen met werken, maar om 7:15 kwam Amberley de Loveshack instormen met de mededeling dat als we het vliegtuig wilden zien, we over 3 minuten in de auto moesten zitten. Dus: snel veel warme kleren aan, geen tijd om te ontbijten, en rennen naar de auto. Met Amberley & Justin reden we naar het land van Tim's vader, om daar een bergweg in te slaan en nog zo'n 20 minuten berg op te rijden, tot we ergens waren waar ik nog nooit was geweest met een geweldig uitzicht. We hadden allerlei graszaden bij ons en er lag al een hele berg met fertilizer. We moesten alles mixen, waarbij we hulp kregen van een man met een grote truck. Na een paar uur wachten tot de wolken wat opgetrokken waren, konden we het vliegtuig eindelijk aan zien komen vliegen. De bedoeling was dat hij hier zou landen, op de meest stijle en hobbelige 'landingsbaan' ooit. Dat wil zeggen, het was gewoon in een weiland, op de berg... volgens de man van de truck was dit wel zo ongeveer de stijlste landingsbaan die ze kenden. Toen het vliegtuig aan kwam vliegen bleef hij maar rondjes vliegen en rakelings over de baan vliegen. Wat bleek: op een deel van de baan wat wij net niet konden zien omdat het zo stijl naar beneden ging, stonden een paar koeien rustig te grazen! Met wat vreemde manouvres wist hij ze weg te jagen, om daarna op zeer indrukwekkende manier te landen, te draaien, te wachten tot de man van de truck de zaadmix in het vliegtuig had gepompt, en vervolgens dezelfde stijle baan naar beneden te crossen om net op tijd weer in de lucht te zijn. Al snel verdween hij uit het zicht op de zaden boven Tim's land te dumpen, om terug te komen en hetzelfde weer zo'n 20 keer te doen. Hij kwam meer en meer scheef aanvliegen en hij steeg steeds eerder op. Wow, complimenten voor de piloot!

Een paar dagen later gingen Justin en ik in de oude jute naar het achterste deel van Tim's land om wat zoutblokken voor het vee te dumpen, wat kalfjes te musteren en te voeren, en om wat hout te halen voor onze kachels. We waren nog maar net op de terugweg toen de koppeling van de jute het opeens niet meer deed. Het draad bleek gebroken! We besloten voorzichtig terug naar de farm te rijden, maar omdat we niet meer konden schakelen konden we ook niet meer stoppen. Elke keer als we in de buurt van een hek kwamen dan sprong ik de auto uit, rende vooruit om het hek te openen, te sluiten en weer terug te rennen en weer in de auto te springen. Dit was op zich al iets grappigs, maar het werd nog erger toen ik zoutblokken uit de auto moest halen terwijl Justin rondjes bleef rijden. En het werd helemaal erg toen we de stijlste heuvel op moesten, waar het hek halverwege staat, met de lastigste sluiting ooit... Normaal gesproken lukt het me nooit om dit hek alleen te sluiten, maar dit keer lukte het me vrij snel, terwijl Justin in de auto zat te roepen 'You can do it!'! Ik moest zo erg lachen dat het me niet meer lukte om in de auto te springen, toen ik deze eenmaal bereikt had, haha. Wat een dag :)

We hebben trouwens ook nog 2 dagen een film-crew op de farm gehad. Decrew van de Australische ochtendshow ''Kerri-Anne' heeft 2 dagdelen met ons meegelopen om het farmleven van een jackaroo/jillaroo in kaart te brengen. Afgelopen dinsdagochtend was dat op tv, wat we ook nog even hebben kunnen zien. Erg leuk, en goeie promotie! :)

Inmiddels was het al bijna juli, wat betekent dat het polo-wedstrijd-seizoen bijna begint. Op een dag kwam Tim naar me toe met de vraag of ik voor het polo-seizoen wilde blijven en zijn paarden wilde trainen. Het seizoen loopt tot eind oktober en ik had al besloten om mijn visum niet te verlengen, dus het is voor mij niet mogelijk om het hele seizoen te blijven. Toen de vraag kwam of ik dan een begin wilde maken, moest ik daar even over nadenken, omdat mijn plan destijds was om Leconfield half juli te verlaten. Uiteindelijk besloot ik te starten met de training en tot eind juli te blijven, zodat Tim in de tussentijd iemand anders kon zoeken. In de eerste weken van juli bleek de training eigenlijk compleet mijn ding. 's Ochtends laat ik de polopaarden in de yards en maak ik hun ontbijt. Geloof mij, die krijgen meer mineralen binnen dan ik! Gedurende de dag moeten ze allemaal wat beweging krijgen, wat door mij, Tim of Courtney gebeurt. De dagen dat ik alleen ga rijd ik 1 paard, leid ik een andere en dan draaf/galoppeer je ze de berg op, om vanaf de top weer rustig aan naar beneden te stappen. Heerlijk om hier nu eens in mijn eentje door dit geweldige landschap te kunnen rijden.

De zaterdagen staan in het teken van polo-oefenwedstrijden, wat betekent dat ik geen zaterdagen vrij meer heb. Meestal gaan we op zaterdag naar een bestemming, zo'n 2 uur rijden vanaf de farm. Daar moet ik ervoor zorgen dat alle paarden gepoetst, gezadeld, gebandageerd en gevlochten worden, en dat, aangezien Tim meestal 5 paarden meeneemt, het volgende paard klaar staat zodra de game afgelopen is. Het leuke is dat ze tot nu toe voornamelijk oefenen en veel lol hebben, en wij merken nu al verschil in de conditie van de paarden, ze worden met de week sneller.

Afgelopen week was de eerste week van de winterstop. 4 weken lang hebben we geen scholen en hebben de andere paarden vakantie. Sarah heeft de farm inmiddels verlaten, en Rosa uit Nederland is hiervoor in de plaats gekomen. Amberley & Justin zijn op vakantie en Courtney is weer begonnen met werken voor 2 dagen in de week, dus het werk op de farm wordt nu alleen gedaan door ons 3en en Tim. En ik moet zeggen dat we echt een heerlijke week hebben gehad. Waar het een paar weken terug op zaterdagochtend -12 hier was, was het afgelopen week heerlijk boven het vriespunt. Ik begin de kou flink zat te worden, maar zulke heerlijke weken maken veel goed. Elke dag wat paarden trainen, voertuigen pimpen en 's avonds lekker met de meiden koken, kletsen en films kijken. Het is hier nu zo relaxed en gezellig allemaal dat ik, ALWEER, mijn verblijf op de farm heb verlengd. Het plan is nu dat ik hier blijf t/m het weekend van 21 augustus, in welk weekend het officiele polo toernooi begint. Na dit weekend heb ik nog een paar weken aan deze kant van de wereld, om nog wat meer te zien, waarna ik in september naar huis wil komen. Dan is er alweer bijna een jaar voorbij. Wat vliegt de tijd!