Hoi allemaal!

Zoals beloofd al snel weer een blog, want ik heb veel meegemaakt de afgelopen week, en mijn thuiskomstdatum is bekend!

Zondagochtend worden we om 6:30 opgehaald bij het hostel. Ik kies een plekje uit, achteronze guide/driver, zodat ik niet carsick kan worden. Als we iedereen hebben opgepikt blijkt de groep uit 14 man te bestaan. Onze gids stelt zichzelf voor als Nathanael (Nathan) en vertelt snel even wat over veiligheidsvoorschriften enzo. Dan zijn we klaar voor vertrek. De bus is bijna vol, maar de passagiersstoel in nog vrij, dus Nathan zegt dat iedereen voorin mag zitten wanneer hij/zij wil. Voor nu blijf ik op mn plek, ik denk dat deze plek al goed is. Naast mij komt de Engelse John te zitten, een oudere leraar die voor 3 weken in Australie is, op weg naar Nieuw-Zeeland. Een hele aardige vent, waarmee ik uitgebreid kan kletsen op weg naar Litchfield. We hebben een keer een stop bij termietenheuvels en bij een waterval, waarna we doorrijden naar de Rockholes om te gaan zwemmen. Echt zwemmen kan je het niet noemen, maar beetje liggen en genieten van het koude water dat van de watervalletjes af komt. Wat foto's maken, genieten! Na het omkleden rijden we naar onze lunchstop. Tijdens de lunch (hotdogs) hebben we een introductie. Iedereen vertelt wat over zichzelf, waar hij vandaan komt, wat hem hier brengt, wat hij verwacht van de tour, enz. Nathan begint zelf. Verrast hoor ik hem zeggen dat hij 3,5 jaar in Nederland heeft gewoond. Verder zijn er geen Dutchies op de tour, alleen veel Duitsers, een paar Engelsen en wat andere nationaliteiten.

Na de lunch rijden we door naar een plek in de middle of nowhere en zet Nathan ons af naast een Billabong (= altijd water), met de boodschap niet te dichtbij te komen i.v.m. de krokodillen. Vrijwel meteen komen er 3 Aboriginal kids aangelopen. De oudste, het meisje, stelt zich voor in het engels en vertelt over een Dreamtime Story. Dit is een verhaal over aboriginals, hun avonturen en hun wijze van overleven. Het is een verzonnen verhaal. Ze vertelt ons dat we, willen we het kamp in, eerst water over ons hoofd gegoten krijgen. Dit betekent dat je hier veilig bent, dus je hoeft je geen zorgen te maken over slangen en spinnen. We volgen haar richting het kamp, terwijl ze ons vanalles vertelt over bomen en planten die we tegenkomen. Bij het kamp aangekomen brengt ze ons naar haar vader, welke ons allerlei Aboriginie instrumenten laat zien en laat bespelen, erg leuk, maar erg moeilijk! Hierna vertelt hij ons het een en ander over ceremonies, walkabouts en hoe ze aan de verf komen die ze vaak op hun lichaam smeren. Hierna gaan we speerwerpen (voor het avondeten ;) ) en daarna krijgen we nog een praatje over het maken van mandjes en tasjes. Heel interessant allemaal en onwijs lieve mensen.

Hierna is het een flink stuk rijden, voordat we eind van de middag aankomen bij de Mary River. Hier gaan we op een cruise en spotten we de ene na de andere krokodil. Kleine zoetwaterkrokodillen (freshies) en mega zoutwaterkrokodillen (salties). Ook zien we geweldige wetlands, mooie vogels en word ons verteld dat het water in het wet-season zo hoog staat dat dit allemaal niet zichtbaar is. Na de cruise begint de zon al onder te gaan en rijden we richting ons kamp voor de nacht. Onderweg stoppen we nog voor een waterbuffel die de weg oversteekt (die zijn mega!) en we stoppen om hout voor het kampvuur te verzamelen. Op de camping aangekomen snel een tent uitkiezen, koken en eten.

's Avonds na het eten zit Nathan wat didgeridoo te spelen rond 't kampvuur. Als ik erbij ga zitten en we even aan de praat raken gooit hij er opeens een nederlands woord tussendoor. Ik vraag hoe goed zijn Nederlands is, waarop hij zegt: dat mag jij beoordelen. Vanaf dat moment gaat alles in het Nederlands. Ik ben stomverbaasd, hij kan vloeiend Nederlands! Nathan kan onwijs goed didgeridoo spelen, en na wat (proberen) muziek te maken en lachen gaat een groot deel van de groep naar bed. Rond 22h vraagt hij of iemand het leuk vind om wallabies te spotten. Tuurlijk! Al snel lopen we met hem en 5 man door de bush bush, heel praktisch, met alleen een paar zaklampen en op onze flipflops. We maken veel te veel lawaai en zien mega spinnen, maar wel wijs dit! Als we na ruim een uur terug zijn bij t kamp zitten de wallabies rond t kampvuur, ja hoor!

De volgende ochtend worden we rond 4:15 wakker door het geluid van een didgeridoo, this is your wake-up call! Snel ontbijten, lunch maken, spullen pakken en opruimen. Het is nog donker als we om 5:35 wegrijden. Iedereen wil verder slapen, dus ik besluit om voorin te gaan zitten. Al snel ligt iedereen te slapen en zitten wij honderduit in het Nederlands te kletsen. Ondertussen gaat langzaamaan de maan onder en komt de zon op. Geweldig mooi! Met een uur zijn we in Kakadu, maar dan is het nog 2 uur rijden naar onze bestemming. Hier rijden we een flink stuk off-road, door rivieren en zien we de meest mooie Brumbies die naast ons rondrennen! Wow!! Later ook nog een Emoe met baby, zomaar vlak voor ons op de weg. Echt geweldig dit!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Bij onze stop na 3 uur rijden wordt ons verteld dat we een stuk gaan 4-wheel-driven, dus een half uur lang hobbel de bobbel, het gaat er wild aan toe. Dan kom we eindelijk aan bij de Twin Falls. Eerst gaan we met een boottochtje door het water naar de onderkant van de waterval, stukje lopen daarna, om bij een geweldig mooie plek aan te komen. Een strandje in een geweldige kloof. Hier relaxen we wat, maken we wat foto's, ook een groepsfoto, eten we wat koekjes en gaan dan terug lopen en varen naar de truck. Hier spullen pakken, vooral veel water en lunch. Er staat ons een flinke tocht te wachten en als we vertrekken is het precies 12uur, dus bloedheet. Na een flinke klim omhoog zijn we eindelijk bovenaan de waterval. Maar we zijn er nog niet, we moeten nog een stuk landinwaarts om de plek te zoeken waar we kunnen zwemmen. Het is erg warm en nu lopen we in de volle zon, dus drinken, drinken, drinken! Eindelijk komen we aan bij een rustig stuk van de rivier. Het water is heerlijk, er word gezwommen, veel foto's gemaakt en geluncht. Een paar heerlijke uren! Op de terugweg ben ik ongeveer halverwege als ik wat raar van een rots afstap en mijn enkel verstuik. Even heel duizelig, dus even zitten, daarna lijkt het weer te gaan. Gelukkig hebben we geen haast, dus heel langzaam daal ik de berg af, wat toch wel pijn doet.

Na een stuk terug 4-wheel-driven gaan we nog naar Jim Jim Falls, maar hier komt in deze tijd van het jaar geen water vanaf, dus al snel besluiten we onze weg te vervolgen naar ons kamp in Kakadu. Hier aangekomen genieten we van het licht van de volle maan, hebben we na het eten nog een drankje aan de bar en gaat iedereen enigszins op tijd zijn tent opzoeken.

De volgende morgen is onze 'wake-up call' om 5:15. Als eerste rijden we naar een plek met Aboriginal Rock Art. Stukje lopen, wat bekijken, enz. Leuke uitleg en grappige verhalen! Hierna rijden we door naar Barramundi, dit is 2 uurtjes rijden. Op de bestemming is het maar ongeveer een half uur lopen en het is niet zo stijl. Ik neem mn tijd. Het water is hier prachtig, iedereen springt er vol enthouiasme in en vanaf de hoge rotsen! Eerst maak ik alleen wat foto's, later waag ik ook de afdaling naar het water en ga ik heerlijk zwemmen. Na een tijdje bovenaan de waterval te heben gezeten weer aankleden, naar boven, lunchen en dan terug naar de truck. Rond 2 uur rijden we weg, dan hebben we nog zo'n 4 uur te gaan naar Darwin. 's Avonds met het grootste deel van de groep uit eten en nog even de bar in.

Woensdagmorgen gaat na slechts 2 uur slaap alweer de wekker voor de start van de volgende tour. Dit keer bestaat onze groep uit 10 man en hebben we een wat oudere tourguide. Onze eerste stop op weg naar het zuiden is bij Edith Falls. We hebben hier wat tijd om naar de waterval te zwemmen, wat altijd verder is dan je denkt! Na de lunch rijden we door naar het bekende Katherine. In deze kloof krijgen we de optie een cruise te doen of te gaan kanoen. Aangezien in geen rare bewegingen wil en kan maken met mijn voet, moet ik het kanoen helaas skippen. Maar, de cruise blijkt geweldig! We cruisen door een kloof, moeten aan het eind van de kloof van de boot af, een stuk lopen naar de tweede kloof, en dan op de volgende boot. Het is hier erg mooi en rustig en ik sta versteld van de kleine crocs die hier zo dicht bij de boot liggen. Ongelooflijk is te bedenken dat dit over een half jaar weer compleet onder water staat, waardoor ze deze boten niet meer kunnen gebruiken, maar een speedboot nodig hebben! Vanacht slapen we in Katherine en ik ga vroeg naar bed. Ik heb t nodig!

Donderdagochtend staan we om 05:30 op en hebben we een lange rit voor de boeg. We rijden naar Elsey National Park, waar Thermal Pools te vinden zijn. We hebben hier 1,5 uur te besteden en het plan is om lekker het water in te gaan. Het loopt voor mij iets anders als ik in het toiletgebouw opeens een stel van de Jumob tegen het lijf loop! Alweer! 2 avonden terug kwam ik ook al iemand van de Jumbo tegen! We raken aan de praat en er is in het afgelopen jaar zoveel gebeurt dat we al snel ruim een uur staan te kletsen. Gaaf om weer andere verhalen te horen en elkaar tips te kunnen geven. En gaaf hoe en dus nog meer mensen zijn die net zo als ik enorm van dit land genieten en hier nog graag veel tijd willen doorbrengen. Van zwemmen komt dus niets, geen tijd ;)

Na de lunch en een bezoekje aan een kleine dierentuin rijden we verder naar het bekende Daly Waters. Dit is de oudste pub van Northern Territory. Het is een geweldige locatie en de binnenkant van de pub is ronduit geweldig! Iedereen die hier een bezoek aan brengt mag iets achterlaten van zijn land. Het hangt dus helemaal vol met ID-kaarten, slippers, BH's, t'shirts, ondergoed, nummerplaten, enz! Allemaal met namen en nationaliteit erop. Erg leuk om hier een tijdje rond te hangen en te kijken of je iets van je eigen land kan vinden. Met succes uiteraard!

Op weg naar onze slaapplek worden we geconfronteerd met het harde Australie. Onze gids vertelt dat hij bijna niet gebeurt dat hij op tours geen ongelukken ziet. Dat blijkt nu. We komen in een enorme rij auto's te staan omdat er een ongeluk is gebeurt. Hij gaat zelf een kijkje nemen en wij moeten in de bus blijven. Dit is even spannend, want als het een dodelijk ongeluk is wordt de weg afgesloten, wat betekent dat we de hele weg terug moeten. Na niet al te lange tijd gelukkig blijkt dat we door kunnen rijden, maar als we langs het wrak rijden schrikken we enorm. Het is een chaos. Wat blijkt, er was een personenauto en de bestuurder hiervan was door de lange saaie weg en de hitte in slaap aan het vallen, waardoor hij op de andere weghelft terecht kwam. De tegenligger was helaas, een roadtrain. Een 53 meter lange roadtrain die benzine vervoerde. De chauffeur van deze roadtrain is de held in dit verhaal. Hij heeft zo kunnen draaien dat hij de auto niet recht van voren zou raken en daarna heeft hij op miraculeuze wijze ervoor kunnen zorgen dat zijn truck niet gekanteld is. Als dat gebeurt zou zijn dan was waarschijnlijk alles in brand gevlogen. Dus, geen dodelijk ongeluk, maar wel iets wat je even goed wakker schudt!

Vrijdag hadden we na een nachtje swaggen nog zo'n 650 km te gaan naar Alice Springs, dus weer veel rijden, maar ook veel kleine stops, wat het minder erg maakt. Maar het landschap is zo saai, het is bomen en bosjes en zand.... dat is het. We komen een aantal bosbrandjes tegen en leren dat dit gecontroleerde bosbranden zijn. Ze worden in deze tijd van het jaar expres aangestoken om alle losse bladeren en dood gras te verbranden. Op deze manier worden grote bosbranden in de zomer voorkomen. Erg apart, maar het blijkt te werken. En de as blijkt een goede vruchtbaarheidsbron te zijn, want 2 weken later groeit er perfect nieuw groen gras. Heel leerzaam!

We stoppen nog bij de Devils Marbles, gaaf gevormde rotsen waar de Aboriginals allerlei spirituele diensten bij uitvoeren en waarvan word geloofd dat als je je kinderen hier los laat lopen, die verdwijnen. We stoppen nog bij een oud telegraaf station en bij een plek waar aliens voorkomen (tsja) om rond donker in Alice Springs aan te komen. Met de hele groep uit eten en dan weer heerlijk slapen, dat heb je hier wel nodig!

Vandaag hebben we een dagje vrij in Alice, om morgen aan de laatste 7 dagen tour te beginnen. Daarna blijf ik 2 dagen in Adelaide om daarna naar Sydney te vliegen. Daar ben ik ook 2 dagen en daarna kom ik, geloof het of niet, richting huis. Ik heb besloten dat ik hier nog lang niet klaar ben. Er is nog zoveel meer te zien en te doen. Maar mijn verblijf met een week verlengen, daar heb ik niets aan. Dus nu kom ik naar huis en als het aan mij ligt kom ik hier nog een keer terug om nog meer van dit geweldige land te ontdekken. Mijn hart schreeuwt op dit moment heel hard: 'NEE, ga nog niet weg!!!!' Maar ik weet dat ik niet moet vergeten waar ik vandaan kom en waar alle mensen zijn waar ik van houd. Dus, op 28 september stap ik hier in het vliegtuig, om op vrijdagochtend 30 september om 09:15 weer voet op Nederlandse bodem te zetten.

Dus, nu kan ik het echt zeggen: tot snel!