Het is alweer ruim een maand geleden dat ik aankwam in Perth. Even wennen, omdat ik opeens alleen in de grote stad was. Ik besloot vrijwel meteen dat ik hier niet te lang wilde blijven omdat ik de stad uit wilde, wilde reizen, meer mooie dingen wilde zien. Dus op zoek naar een reismaatje! Helaas bleek dit niet zo gemakkelijk, want ik wilde verder naar het zuiden reizen, maar omdat het hier kouder begint te worden wil iedereen naar het warme noorden toe. Dus ook maar even kijken of er wat baantjes hier in de buurt te vinden zijn, om mezelf toch een beetje bezig te houden, aangezien ik dit wel een onwijs mooie kant van het land vind en hier nog een tijdje wil blijven.

Ondertussen raak ik meer en meer in contact met de mensen uit mijn hostel en blijkt het hostel waar ik terecht gekomen ben een hostel te zijn waar een hele grote groep mensen zit die allemaal in Perth werken. Dat betekent dat sommigen hier al maanden zijn. Iedereen kent elkaar dan ook en ik word meteen in de groep opgenomen. Waar ik de eerste dag niet aleen wilde zijn moest ik vanaf dat moment regelmatig echt 'Nee' zeggen als ik weer door iemand ergens mee heen werd gevraagd. Ik stond er echt verbaast van hoe snel je weer contacten legt met nieuwe mensen en hoe iedereen wel in is voor een dag(deel) iets leuks doen. Zo ben ik de tweede avond meteen mee gevraagd door een Schotse jongen uit mn hostel om even iets te gaan drinken met een paar andere mensen. De derde dag ben ik het grootste deel van de dag met een Fins meisje de stad in geweest, de vierde dag met 2 Ierse jongens en een Frans meisje naar het strand, de vijfde dag met 3 Duitsers bijna de hele dag zitten kaarten.... je snapt hem al, eigenlijk dus genoeg mensen om een leuke tijd mee te hebben!

Ook de Good Friday BBQ was een erg groot succes. Vooral toen, nadat ze mij vroegen wat ik op die Jackaroo School allemaal deed, ik vertelde dat ik de ballen van een lammetje heb afgebeten om hem te castreren. Nou, je had die gezichten moeten zien! Echt geweldig! In no time zaten er 10 jongens om me heen die me met grote ogen aan zaten te kijken en het hele verhaal wilde horen. Sommige zijn nu nog bang voor me, en ik sta sindsdien bekend als de ball-biter... Tsja...

Een groot voordeel aan mijn hostel is dat de bibliotheek er erg dichtbij zit. Ik kan dus eindelijk weer eens regelmatig mijn mail checken en weer eens wat vrienden en familie spreken op skype, dat is toch ook wel fijn na zo'n lange tijd! Daar heb ik dus ook maar goed gebruik van gemaakt! :)

Na een kleine week in Perth had ik al meerdere reacties van banen in de omgeving waar ik op gereageerd had. Het waren allemaal banen die iets met paarden te maken hadden en uiteindelijk had ik op mijn achtste dag in Perth al een try out dag. De baan waar ik op gereageerd had was een baan als 'trail ride guide'. Dit was op een soort van manege, zo'n 25 km ten noorden van Perth, waar ze naast de gewone lessen bekend staan om de trail rides. Iedereen die even de drukte van Perth wil ontsnappen kan hierheen komen om 1-1,5 uur de ultieme Aussie Bush Ride te beleven. Na een lange dag meedraaien werd in aan het eind van de middag op het station afgezet, met een baan! Meteen de volgende dag kon ik terug komen met al mijn spullen. De baan was een wwoof-baan, dit houdt in dat ik daar kon werken, zonder iets te verdienen, maar wel tegen accomodatie en eten. Dus geen geld verdienen, maar wel uitsparen!

De eerste week was gekkenwerk, omdat het hier mei-vakantie was. Naast allerlei dagkampen met kids hadden we dus soms wel 4 trail rides op een dag. Dat betekent dat ik soms mijn eerste trail ride had om 9uur, dan om 11uur, om 13uur en om 15uur. De hele dag door dus, soms zelfs zonder tijd om te lunchen. Dan waren er soms ook nog mensen die kwamen voor een 'picnic-trail', waarbij ze eerst een trail ride hadden en daarna romantisch gingen picnicen. Druk, druk, druk dus!

Ik werkte steeds 5 dagen in de week en op mijn vrije dagen ging ik naar Perth. Op deze manier kon ik heerlijk het buitenleven en het werken met de paarden combineren met de drukte van de stad en het zien van de vele vrienden die ik daar al had gemaakt. Grappig was dat er ontzettend veel Duitsers in het hostel zaten en zij zovaak onderling Duits zaten te praten, dat mijn Duits echt enorm verbeterd is in die paar weken! Al dat luisteren, vertalen voor anderen en soms proberen te reageren, heeft mijn talenkennis weer goed gegaan! Ik heb zelfs een avond met een Duitse jongen naar een Duitse psycholoog zitten luisteren, echt heel grappig! Elke keer als ik even checkte of ik het goed begrepen had dan bleek dat ik t heel aardig kon volgen. Het was na een paar weken in het hostel zelfs zo dat mensen soms Duits tegen mij begonnen te praten, haha!

Mijn tweede week op de manege was wat saaier. De drukte was voorbij, waardoor ik nu vaak al alleen kon werken. Ik begon elke ochtend om 7uur met alle paarden voeren, water geven, dekens afhalen en buiten zetten. Zo rond 9en was ik daarmee klaar en als ik dan geen trail rides had of les moest geven dan was het een beetje uitmesten en opruimen. Eigenlijk begon dat me al vrij snel te vervelen, zulk redelijk simpel werk zonder veel uitdaging kan ik ook in Nederland doen. Ik was dan ook zo blij op mijn vrije dagen weer in Perth te zijn, dat ik uiteindelijk na 2,5 week werken bij die baan ben weggegaan. Het was leuk voor even, maar niet helemaal mijn ding. Daarnaast had de eigenaresse me de eerste dag allerlei beloftes gemaakt, maar kwam ze die geen van allen na, dus ik vond het tijd om weer wat leuks te gaan doen!

Terug in Perth weer genieten van de mensen om me heen, waarbij 1 persoon het benoemen waard is. We hadden namelijk een straatartiest bij ons in het hostel. Deze Canadees reist de hele wereld over met zijn act, die hij in Perth ook regelmatig vertoont. Een paar keer ben ik wezen kijken en heb ik hem geholpen met spullen sjouwen enzo. Het gaafste deel uit zijn show vind ik dat hij jongleert met een handgranaat, een vlijmscherp mes en een kettingzaag (die aan staat!).

Ook ben ik met 2 Fransen uit het hostel nog een dagje naar Rottnest Island geweest. Dit ligt vlak bij de kust en staat bekend om de Quokka's. Dit zijn kleine beestjes die verwand zijn aan de walibi, maar toen het eiland honderden jaren terug werd ontdekt dacht de ontdekker dat het een soort van ratten waren, vandaar de naam Rottnest (ratten nest). Op het eiland hebben we fietsen gehuurd, en de heuvels vielen ons flink tegen, haha! Heerlijk lunchen op de rotsen, klooien in de zee, in het zand schrijven en genieten van het rustige eiland. Helaas begon het, net op het moment dat wij aan de compleet andere kant van het eiland waren, te regenen. Ik heb in al die weken in Perth bijna geen regen gehad, maar nu opeens kwam het met bakken uit de lucht! Je snapt wel dat we doorweekt waren tegen de tijd dat we weer 10 km terug waren gefietst naar de ferry toe. Maaaaaar, onderweg zijn we wel de Quokka's tegengekomen! Erg leuk en schattig beestjes, die zo ongeveer in mijn tas klommen toen ik die open maakte om mijn camera te pakken! Verwend dus!

Na 4 weken in Perth te zijn geweest heb ik afgelopen donderdag met gemengdegevoelens afscheid genomen van al deze leuke mensen. Als je elkaar een tijd lang bijna dagelijks ziet dan krijg je veel meer een band dan je met mensen krijgt die maar 1 of 2 nachten in een hostel blijven. Zo leer je mensen eindelijk wat beter kennen in plaats van die oppervlakkige praatjes die je vaak met andere backpackers hebt. Dus, jammer om hier weg te gaan. Maar, ik heb ook iets onwijs leuks om naar uit te kijken en misschien ga ik deze mensen nog wel eens zien, dus niet getreurd! Ik ben op het vliegtuig naar Sydney gestapt, waar ik op vrijdag op weg was naar de bekende supermarkt, toen ik een vriend van de Jumbo tegen het lijf liep. Tim en ik hadden elkaar voor het laatst gezien in Brisbane, begin december. Nu maar even samen ergens wat gedronken en ik wist al dat hij de dag daarna naar Azie zou vliegen, dus die avond had hij een afscheidsfeest georganiseerd, waar ik ook voor uitgenodigd was. Erg gezellig om weer even bekende en onbekende mensen te ontmoeten! Natuurlijk heb ik in Sydney ook even geluncht in de Botanische tuinen, vlak bij het Opera House. Dat hoort er gewoon bij! Toen ik trouwens eindelijk bij de bekende supermarkt (Coles onder het coca-cola-bord, haha!) aankwam, herinnerde ik me dat er daar een Nederlandse afdeling is! Ik kwam even later dus naar buiten zetten met roggebrood en stroopwafels, wat een heerlijkheid na al die tijd zonder, haha!

Afgelopen zaterdag heb ik de trein gepakt naar Tamworth. Komt die naam je bekend voor? Dat klopt! Gina haalde me op van het station, waarna we samen uit eten zijn geweest en de hele avond met Graham erbij heerlijk hebben bijgekletst. Heerlijk om weer samen te zijn met vrienden waar ik zo lang zo intensief mee heb samengewerkt en samengeleefd. Dan merk je opeens dat je je vrienden soms wel mist! De volgende dag met z'n drieen lunchen, films kijken en nog meer kletsen. Helemaal top! Vanmiddag haalt Tim me op en ga ik terug naar Leconfield, terug naar de plek die ik 3 maanden lang mijn thuis noemde. En het voelt wel een beetje als naar huis gaan. Ik kijk er onwijs naar uit om mijn collega's weer te zien, de paarden weer te zien en weer nieuwe scholen te gaan geven. Even weer terug in de rust. En nu maar hopen dat het net zo goed bevalt als de vorige keer! :) Vanaf nu ben ik dus weer minder online, maar wel weer te bereiken op het bekende adres en het bekende vaste telefoonnummer van de shed (goedkoop te bellen via internet (o.a. belpiraat)). Heb je deze niet en wil je ze wel? Stuur mij dan een berichtje of vraag mn ouders! :)

'In the spring they drove the cattle up to the summer pastures. His mother, Frank & Rosie came too and the five of them would ride all day and sleep out under the stars.
'If only you could make now last forever,' Frank said on one of those nights while they lay on their backs watching a huge half-moon roar up out of the dark shoulders of the mountain. Frank was eleven and not by nature a philosopher. They had all lain still, thinking about this for a while. Somewhere, a long way off, a coyote called.
'I guess that's all forever is,' his father replied. 'Just one long trail of nows. And I guess all you can do is try and live one now at a time without getting too worked up about the last now or the next now.' '
- Nicholas Evans - The Horse Whisperer