Toen ik 4 weken geleden op zaterdagochtend in Adelaide op het vliegveld aankwam, viel het me op dat er tussen alle winkeltjes na de douane midden in de hal een piano stond. Al snel was er iemand piano aan het spelen, dus ik dacht dat het een optreden was om geld in te zamelen of om iets te promoten ofzo. Omdat ik veel te vroeg op het vliegveld was zocht ik een comfortabele stoel op om een tijdje te genieten van de pianomuziek. Het bleek een alternatief van de stad te zijn om mensen door middel van muziek dichter bij elkaar te brengen. Als iemand klaar was met spelen en opstond dan was er een paar minuten later alweer iemand anders die even 10 minuten over had en zijn gift wilde delen met anderen. Zo leuk om te zien dat er zoveel verschillende mensen, zakenmensen, moeders met kinderen, mannen die er een beetje als een zwerver uitzien, enz, allemaal even de tijd nemen om te spelen. En mooi om te horen dat iedereen een hele andere stijl heeft. Vooral leuk was 2 mannen die om de beurt zaten te spelen en die zo goed waren dat andere mensen foto's van ze gingen maken en ze om gegevens vroegen enzo. Het duo had er zoveel lol in dat er al snel een mondharmonica en daarna ook een banjo tevoorschijn werd getoverd. Geweldig wat muziek met mensen kan doen! :)

Toen ik een paar uur later het vliegtuig naar Broome instapte, zag ik in het vliegtuig op mijn tv-schermpje het nieuws. Enigszins geinteresseerd, omdat ik al zolang geen nieuws meer had gezien, las ik de korte nieuwsberichtjes onder in beeld. Het eerste wat ik zag: cycloonwaarschuwing voor omgeving Broome.... Fijn, laat dat nou net mn bestemming zijn...
In Broome halen mijn ouders me op van het vliegveld en gaan we meteen even een mooi plekje aan zee bezoeken, dit is wel weer heel anders dan de kusten van de Australie die ik tot nu toe heb gezien. En het weer is ook anders. Het is hier warm en benauwd. Als we in het resort de bagage ophalen en vragen naar de cycloonwaarschuwing wordt ons gezegd dat de cycloon verwacht word de volgende middag Broome te bereiken. We gaan dus meteen maar even Broome verkennen en naar het beroemde Cable Beach, waar ze zelfs kamelentochten over het strand doen, om het hier gezien te hebben.

De volgende morgen zijn we erg vroeg wakker door de jetlag en besluiten we maar meteen te gaan rijden om de cycloon te ontsnappen. De nieuwe camper is erg hoog en de wind is al flink aan het aanwakkeren, dus ik heb de eerste uren echt beide handen nodig om op de weg te blijven. En dan opeens rijd je in de outback. De eerste stad na Broome ligt 615 km zuidelijker en onderweg daarheen is er letterlijk niets anders te zien dan een saaie, lange, rechte weg. Het landschap is niet meer dan wat struiken laag bij de rode grond. Het enige wat je onderweg tegenkomt is heel af en toe een tegenligger, die je dan ook enthouiast begroet, en 1 roadhouse halverwege, waar je dus ook MOET tanken. Een ontzettend aparte ervaring dit! En dan, eindelijk, uren later, komt Port Hedland in zicht. Eindelijk weer een stad! Maar dat valt tegen. Port Hedland blijkt een industriestad te zijn waar we eigenlijk zo snel mogelijk weer weg willen. Dus rijden we nog maar een stuk door naar een soort van camping, die alleen bereikbaar is via een dirtroad, welke onderbroken wordt door een creekje. Dus door het water en en hobbel de hobbel naar de camping toe. De camping bleek niet meer te zijn dan een plek waar veel mijnwerkers die in de buurt werken, wonen, en we zijn de enige toeristen. Maar goed, na ruim 700 km rijden op 1 dag zijn we blij om te kunnen douchen, eten en dan ons bed in te duiken.

De volgende morgen vertekken we al vroeg richting onze eerste echte bestemming aan de westkust: Karijini National Park. Als we in de buurt komen wordt het landschap langzaamaan wat bergachtiger, maar verder blijft het vrij saai. Als we het park in rijden vraag ik me nog steeds af waar al dat moois dan ook te zien moet zijn. Na het zoeken van een simpele bushcamping en het inwinnen van wat informatie, besluiten we alvast een korte wandeling te gaan maken bij de Dales Gorge. En dan kom je er opeens achter wat er zo bijzonder is aan dit park. Uit het niets duikt er opeens een mega kloof op, waarin je vanaf een bepaald punt een geweldig mooie waterval naar beneden ziet storten. We wandelen naar beneden de kloof in en zien hier de waterval van dichtbij. Geweldig mooi helder water, en mensen die liggen te zonnen of aan het zwemmen zijn in de waterval. Alles kan hier! Als we nog een stukje verder lopen komen we bij een andere kleinere waterval. Hier is het zo heerlijk stil en rustig, geweldig mooi hier!

Op de tweede dag in Karijini National Park gaan we terug naar de Dales Gorge, waar we aan de andere kant van de kloof afdalen, weer een geweldig mooie waterval zoeken, en omdat het nog zo vroeg is zijn we de enigen daar. Heerlijk wat een rust! Pap kan het niet laten en neemt een duik in de diepe pool en gaat even testen of het waar is wat ze zeggen: Het water in de pool is vrij koud, maar als je onder de waterval gaat staan is het water warmer, omdat dit water al verwarmt is door de rotsen. En het blijkt inderdaad zo te zijn! Als het wat drukker wordt op deze plek lopen we de andere kant op. Je kan vanf hier helemaal door de kloof heen lopen naar de waterval waar we gister waren. Dat betekent over rotsen klauteren, stukjes op stenen door het water heen, door hoog gras, net geen natte voeten krijgen, en het is hier heerlijk aangenaam in de schaduw. Als we na een onwijs mooie tocht aankomen bij dezelfde waterval als gister besluiten we allemaal een duik te nemen. Heerlijk zwemmen en relaxen onder de waterval terwijl het water op je schouders klettert. Wat een zwaar leven dit. ;)

Na de lunch rijden we via een aantal geweldige uitzichtspuntjes door naar de andere kant van het park, om de volgende dag aan een nieuwe afdaling te beginnen. En dat blijkt de wandeling van ons leven!! De wandeling die we willen gaan maken staat aangeschreven als geschikt voor zeer geoefende wandelaars, maar we willen zien hoe ver we komen. Gewapend met vliegennetjes, camera's, zonnebrand, waterdichte zakken en zwemkleding, beginnen we aan de stijle afdaling. Eenmaal aangekomen in de Hancock Gorge is het eerste stuk niet veel lastiger dan gister. Maar dan kom je op een punt waar zoveel water staat dat je, als je tenminste nog verder wil, maar twee opties hebt. 1: zwemmen... en 2: klimmen! Ik besluit de klim te wagen met al mn waardevolle spullen op mn rug, maar de klim blijkt stijler dan verwacht. Zijwaarts, stukje omhoog, stukje naar beneden, soms bijna geen mogelijkheid om jezelf vast te houden met je handen, en onder je een diepe stroom met water. Als ik uiteindelijk na iets van 200 meter aan de andere kant ben en in het onmiddels weer ondiepe water kan staan, zie ik dat Pap ook al bijna aan deze kant is. Mam, daarentegen, had weinig grip met haar schoenen, dus zag de klim niet zitten. Dus gaat ze voor de andere optie: badkleding aan, al je spullen daar achter laten en zewmmen! Geweldig om te zien hoe ze door het heldere water in deze geweldige kloof aan komt zwemmen! Dan komen we in een soort van Amfitheater, waar we even kunnen uitrusten en nagenieten. Maar als je denkt dat je er dan bent, dan heb je het mis! Het volgende deel van de wandeling wordt de Spider Walk genoemd. Als je niet nat wil worden is de enige optie hier om jezelf voort te bewegen als Spiderman. De kloof is hier zo smal dat ik met mn handen aan de ene kant en mn voeten aan de andere kant van de kloof mezelf zijwaarts voortbeweeg en grip probeer te zoeken! Zweten dit, maar wat wijs! Stukje springen, toch maar een stukje door het water, en weer verder! Dan komen we op een punt waar het heel glad is en het water even wat stijler naar beneden gaat. Ik loop er voorzichtig doorheen, maar Mam wil voorkomen dat ze valt, dus gaat ze op haar kont zitten. Wat ze alleen niet had verwacht is dat het water hier zoveel kracht heeft dat ze wordt meegenomen door het water alsof ze op en glijbaan zit. Ik kan je wel vertellen, het zag er zo onwijs geestig uit dat ik bijna in mn broek plaste van het lachen!

Na de Spider Walk komen we in Kermit's Pool, waar we met moeite langskomen. En dan zijn we bij het einde van de wandeling. Vanaf dit punt mag je namelijk alleen maar verder als je gaat abseilen en een gids bij je hebt. Dan wordt de terugweg (dezelfde als de heenweg) besproken. Pap en mam besluiten beide te gaan zwemmen, dus we doen alle camera's en waardevolle spullen in waterdichte zakken en ik neem alle spullen op mn rug en in mn handen, om klauterend en met alle spullen hopelijk droog weer bij het begin te komen. En met succes, maar wederom wat een klim! Echt de meest geweldige ervaring ooit dit, en wat een landschap! Onwijs gaaf!

Een paar dagen later komen in aan in Exmouth, waar we na een nachtje op de camping snorkelspullen regelen en doorrijden naar Cape Range National Park. Dit park ligt aan Ningaloo Reef, een rif wat, in tegenstelling van het Great Barrier Reef, zo dicht aan de kust ligt dat je er vanaf het strand al na 10 meter boven zwemt. Dit park langs de kust heeft op allerlei plekken kleine campgrounds met 3 - 15 plekken, zonder douche of schoon water. Hier wandelen we nog wat langs een andere kloof, genieten we van de zonsondergang vanaf het strand en gaan we snorkelen. En wat heerlijk om weer te snorkelen! Je vindt hier de meest bijzondere vissen, van piepkleine blauwe naar doorzichtige naar raargevormde zwarte naar vissen die met het zonlicht mee verkleuren en alle kleuren van de regenboog krijgen! En het koraal is fantastisch. Zoveel verschillende kleuren en vormen, wow! Dit doet zeker niet ondervoor het Great Barrier Reef! Wijs!! Ook pap vindt het snorkelen onwijs en is het water bijna niet meer uit te krijgen, haha!

Na het geweldige weer aan deze kant van het land worden we de volgende nacht opeens wakker door enorme regen. Dat dit een land van tegenstellingen is blijkt wel als de volgende uren de regen zo heftig door blijft gaan dat al snel de halve camping onder water staat en mensen in het donker hun zeiknatte tent uit een nieuw ontstaan meertje plukken en in de auto stappen en wegrijden. Ook dit is Australie.

Nog steeds in de regen rijden we die dag door naar Carnarvon, waarbij we velen kangaroos en emoes onderweg zien! We stoppen onderweg bij een paar leuke plekken, maar met dit weer kan je maar beter wat kilometers maken en door de heftige regen valt er helaas weinig te zien. In Carnarvon is duidelijk te zien dat het hier eerder dit jaar overstroomt is geweest, maar op dit moment is het hier droog, dus kijken we wat rond in dit leuke stadje en daarna zoeken we een camping op. De volgende dag besluiten we het rustig aan te doen en bezoeken de de Blowholes, welke maar 70 km boven Carnarvon liggen. Dit is waar de outback de oceaan ontmoet, en dit is waar de golven met zo'n enorme kracht op de vreemd gevormde rotsen stuiten, dat de golven soms wel 20 meter omhoog worden gespoten! Mensen zijn hier letterlijk van de rosten af weggespoeld! Gevaarlijk dus, maar erg gaaf om te zien! Gaaf hoe je een foto kan maken van een visser op de rosten, en je twee tellen laten op exact hetzelfde plaatje alleen maar een waas van water ziet.

De volgende dag staat er weer een flinke rit op ons programma, om uiteindelijk aan het eind van de middag in het welbekende Monkey Mia aan te komen. Heel Monkey Mia blijkt niet meer te zijn dan een resort (camping) en een steiger. That's it! Maar mensen komen hier niet zomaar heen, maar om dolfijnen te zien! De volgende morgen staan we dan ook al vroeg bij het water, waar op dat moment een kleine 20 dolfijnen rondzwemmen. De wilde dolfijnen leven hier allemaal in de omgeving en komen elke ochtend een paar keer naar het strand, waar er een paar gevoerd worden en de mensen ze kunnen bewonderen. Ik had dit al eerder gezien aan de oostkust, maar dit is anders. Hier doen de dolfijnen wedstrijdjes met elkaar, racen ze door het water, verdwijnen ze en komen ze weer terug. De mensen die met ze werken weten precies wie wie is, hoe oud ze zijn en welk kind bij welke moeder hoort. De eerste voedering is ontzettend druk bezocht, maar als we later nog terug komen is het een stuk rustiger en zwemmen de dolfijnen soms op 20 cm afstand van je langs. En dit zijn echte mooie dolfijnen! Ook weer iets waar ik, maar vooral mn ouders voor gekomen zijn. Mooi om hun te zien genieten!

Later die dag gaan we nog met een cruise mee, waarbij ze naar nog meer wildlife op zoek gaan. We zien weer een aantal dolfijnen, maar verder hebben we niet heel veel geluk. De schildpad is met 2 tellen en een enorme snelheid weer verdwenen, en de dugong is te ver weg om goed te kunnen zien. Maar, desalniettemin een heerlijk boottochtje met een geweldig uitzicht!

Na een nachtje op een camping waabij we echt aan het strand staan rijden we door naar Kalbarri National Park. Wederom doemt er uit het niets een enorme kloof op, waar een rivier doorheen stroomt. Helaas is deze kloof een stuk breder en staat er niet veel water, dus te vergelijken met Karijini is het niet. We rijden door naar de plaats Kalbarri, wat een ontzettend leuk plaatsje aan het water blijkt te zijn. 's Avonds gaan we voor de verandering eens uit eten (jammie, pompoen!) en dan volgende dag gaan we het National Park weer in. Dit keer over de meest verschrikkelijke off-road ooit, die ook wordt afgeraden aan mensen met caravans of campers. Maarja, als je hier dan toch bent.... Bij de kloven blijkt het zo'n 40 graden te zijn en worden we opgegeten door de vliegen. Maar er is 1 punt waar ik echt heen wil: Nature's Window! Een natuurlijk gevormd raam in de rotsen, waardoor je de kloof en de rivier kan zien. Dit heb ik op zoveel foto's gezien en nu eindelijk ben ik echt! Hier ben ik voor gekomen!

De volgende dag vervolgen we via de zuidkant van Kalbarri onze weg. Deze kant van het park grenst aan de kust en ook hier vinden we weer geweldige kliffen, die wel wat weg hebben van de Great Ocean Road. We stoppen op een paar bekende plekken als Pot Alley Gorge & Natural Bridge, waar je soms zelf door kleine kloven naar het strand kan lopen. Bijzonder hoe afwisselend 1 National Park al kan zijn.

Aan het eind van de middag komen we aan in Geraldton. Dit is de eerste echte grote plaats aan de westkust en de eerst plaats met de vertrouwde groten supermarkten en de eerste plaats met een Mac Donalds. Dat betekent voor het eerst in twee weken eindelijk weer even mail checken!

De dagen daarna rijden we nog meer zuidwaarts, waarbij we nog stoppen bij nog meer mooie plekken aan zee, een Gravity Discovery Centre en een nachtje slapen op een camping bij een farm met diertjes. Hoe heerlijk is dat weer even! Dan zijn we al in de buurt van Perth aangekomen. We rijden Perth voorbij om in Rockingham, zo'n 50 km ten zuiden van Perth, onze laatste 2 nachten met de camper door te brengen. Opeens gaan mijn ouders dus bijna naar huis, dus is het tijd om spullen uit te wisselen, nog een keer te wassen, te beslissen wat ik bij me wil houden en wat zij mee naar huis kunnen nemen, enz. Op de laatste volle dag in Australie brengen we een bezoek aan Penguin Island. Zijn naam zegt het al, hier leven wilde pinguins! We brengen op het eiland eerst een bezoek aan het centrum waar ze een aantal pinguins hebben wonen. Deze pinguins zijn ooit gered en hebben zich zo snel aangepast aan mensen en zijn zo snel afhankelijk van mensen geworden, dat ze helaas nooit meer in het wild kunnen leven. Ze hebben hier een mooi plekje en worden 3 keer per dag gevoerd. En echt, ze zijn zo schattig! Dit was een van de beestjes die ik op mijn reis echt wilde gaan zien. En nu dus met succes! Dit zijn de Little Penguins, de kleinste die er zijn. Maar een herrie dat ze kunnen maken! Ze slikken de visjes die ze krijgen in 1 keer door en ze maken enorme snelheid in het water om bij hun voedsel te komen. Hierna maken we de wandeling over het eiland, wat slechts een uurtje duurt. Zo klein is het hier dus! We gaan op zoek naar wilde pinguins, maar op het begin zien we alleen maar heel veel meeuwen en pelikanen. Wel een geweldig mooi eiland met mooie rotsen en mooie strandjes. Na de lunch bezoeken we een strandje, waar we in het water lopen langs de rotsen, op zoek naar pinguins. En dan, met wat hulp, vinden we 2 pinguins die zich verscholen houden tussen de rotsen! Eerst zijn ze nauwelijks zichtbaar, maar na verloop van tijd komen ze tevoorschijn en kunnen we heel dichtbij komen! Gaaf! Aan het eind van de middag moeten we pap (die weer is gaan snorkelen) zo ongeveer het water uit sleuren om de ferry terug naar het vasteland te nemen. 's Avonds lekker BBQ-en, als afsluiter van een geweldige dag en een geweldige 5 weken!

Op woensdag 20 april droppen we mijn spullen bij een hostel in Perth, een van de weinige hostels waar nog plek was. Kennelijk wordt Pasen hier groot gevierd! We brengen de bagage van mijn ouders naar het vliegveld,leveren de camper in en gaan dan de stad verkennen. En dan, na het avondeten, is het tijd om afscheid te nemen. Dit is heel vreemd, nu opeens hebben we geen idee wanneer we elkaar wee gaan zien en blijf ik alleen in Perth.

Dat het alleenreizen me beter bevalt dan verwacht, en dat mijn plannen de afgelopen 1,5 week in Perth continu zijn veranderd, daar vertel ik jullie de volgende keer over. Als ik te lang blijf kletsen dan gaan mensen stoppen mijn blog te lezen omdat het verhaal te lang is, haha!

Het benoemen waard is wel nog even dat het geweldig was om mijn reis en deze ervaring, of in ieder geval een deel ervan,te delen met mijn ouders. In5 weken tijd hebbenwe ontzettend veel gereden, maar ook geweldig veel mooie dingen gezien. Vooral Western Australia vond ik erg indrukwekkend, een compleet nieuwe kant van Australie voor mij. En Western Australia heeft echt alles. Van de rode, droge, saaie outback, naar de witte stranden en de heldere zee. Van kloven, kliffen, rif, watervallen en verlaten plekken, naar een wereldstad. Wat een land!