3 weken en 3000 km verder, jaja, ik ben weer on the road!

Na de drie meest geweldige maanden brak drie weken geleden mijn (voorlopig) laatste week op Leconfield aan. De laatste, en ook de raarste ooit. Ten eerste omdat we met belachelijk veel staffleden waren. Duco, Malin & ik werden deze week bijgestaan door Sarah & Hannah, de twee nieuwe meiden die mij zouden gaan vervangen. Waar je normaal gesproken met twee meiden helpt met de scholen waren we nu dus opeens met z'n vieren! Na de muster op maandagochtend zat ik met Justin te ontbijten, toen hij tegen me zei: 'Deze week mag je niet praten.'. Huh?? Het kwam erop neer dat ik niet zo hard mocht werken als normaal, dat de andere meiden het meer zelf moesten gaan doen en dat ik hun eigenlijk een beetje alles moest laten doen, dingen moest laten vertellen, uitleggen, de groep bij elkaar moet roepen, enz. Pas als het echt niet zou gaan dan mocht ik ingrijpen, en verder mocht ik meer werk 'achter de schermen' doen. Nu is het voor mij soms nogal moeilijk om mn mond te houden, haha, zeker als ik iets doe wat ik leuk vind. Het was dan ook erg raar op om dinsdagochtend tijdens de lasso-, whipcracking- en paarden beslaan lessen de rest alles te laten doen en zelf gewoon een beetje te zitten en het paard wat beslagen werd vast te houden. Het begin van een hele rare dag, bleek achteraf.

Tim had allerlei koeien verkocht, die deze week in groepjes werden opgehaald, waardoor we continu verschillende koeien in verschillende paddocks moesten zien te krijgen, klaar voor de vrachtwagen om ze te komen halen. Op dinsdag kwam er een vrachtwagen die geen koeien kwam halen, maar een nieuwe bull bracht. De bull was 's ochtends even snel in een yard gezet omdat we allemaal druk waren. Om 12uur, toen we de bel voor de lunch al hadden geluid, vroeg Tim of alle staffleden even wilden helpen om de bull uit de yard in de arena te krijgen. Dat betekent dat hij uit de yard gaat, in een paddock gaat, hij door een hek moet naar een andere paddock en vanaf daar de arena in moet. Klinkt simpel. Terwijl de studenten aan hun lunch begonnen hielp iedereen van de staff. Gewoon te voet, een beetje uit zn buurt blijven en hem naar de arena drijven. Al snel bleek echter dat deze bull andere plannen had en niet van plan was de arena in te gaan. Bijna bij de arena aangekomen rende hij opeens de andere kant op en ging hij dwars door een hek heen. Nu stond hij opeens in de tuin van Tim & Courtney! Toen moesten we hem daar dus weer uit zien te krijgen, terug richting de arena. Dat leek goed te gaan, tot de bull weer een ander hek zag, ook dwars door dit hek heen ging, door een andere paddock rende en zonder problemen over het wildrooster heen liep! Opeens was de bull dus op weg naar de andere kant van de heuvel, waar de vader van Tim woont! Dit liep een beetje uit de hand. Ik stond op dat moment toevallig naast Tim, ik vroeg me net af hoe hij dit wilde oplossen toen hij heel kalm aan me vroeg: 'Zou je misschien even een borstel over mijn paard willen halen?'. Ik snapte er niets van. De bull ontsnapt en ik moet je paard gaan poetsen!?! Hij snelde zijn huis in en kwam al snel terug met rijlaarzen aan. Aha, hij ging opzalden en te paard achter de bull aan! Ik vroeg of hij misschien hulp nodig had waarop hij zei dat ik wel op Fin mocht springen. Fin is een van de polopaarden en stond gelukkig al opgezadeld, dus al snel galoppeerde ik achter Courtney aan (die ook snel op een polopaard was gesprongen) de heuvel op achter de bull aan. Zodra de bull ons aan zag komen rende hij echter over de top van de heuvel heen het dal in. Gelukkig nam hij de weg en wist ik dat ik hem af kon snijden als ik bovenlangs reed. Toen ik bijna aan de andere kant op de weg was zag ik achter me dat inmiddels ook Tim & Justin in de buurt waren. Zodra Tim & ik voor hem waren liep de bull redelijk rustig weer voor ons uit richting de farm terug, tot hij opeens in een ander idioot moment weer dwars door een hek naar de buren ging! Voor ons een geluk dat hij hierbij aan het draad bleek haken waardoor hij viel en een 180 graden draai maakte, en zo stom was om weer terug te stappen over het draad, weer op eigen grond! De achtervolging ging verder. Inmiddels had hij door dat we hem niet zomaar de andere kant op lieten gaan en hadden we de vier paarden hard nodig om hem elke keer weer te laten omdraaien en te voorkomen dat hij er tussenuit kneep. Zodra we weer in zicht van de farm kwamen stonden gelukkig inmiddels alle andere staffleden verspreid door de paddock. Weliswaar zonder paarden, maar ook bij hun bleef de bull liever uit de buurt. Het was nog een heel gedoe om hem uiteindelijk door het openstaande hek naar beneden te krijgen en wat was ik blij met een snel en wendbaar paard, want hij gaf zich nog steeds niet gewonnen. Pas toen de arena eindelijk in zicht was liep hij normaal voor ons uit en hadden wij gewonnen. De paarden waren zeiknat van het zweet en de adrenaline gierde door onze lijfen. wat een stomme bull, maar Wat was dit gaaf zeg! Dit is een van de dingen die alleen maar in films gebeuren, denk je. Maar hier, in Australie, in de middle of nowhere, op Leconfield, gebeurt het echt. Whow!

Na ons wilde achtervolgingsavontuur even snel lunchen en dan de paarden op voor de gebruikelijke sheep-muster. De dag lijkt normaal verder te gaan als we nadat we de schapen allemaal beneden hebben en de spelletjes hebben gedaan, ons klaar maken voor het sheep-wrestling en het schapen scheren. Niets bleek minder waar. Toen ik in de keuken even snel wat stond te drinken kwam Justin naar me toe met de vraag: 'Are you ready to become a real jilleroo today?'. Ik wist onmiddelijk wat hij bedoelde. Mijn eerste reactie dan ook: 'Owh no... really?? Uhm, okay, sure, it's my last week, yeah, I'll do it!' Dit verbaasde hem een beetje, haha, maar ik heb het gedaan! En met 'het' bedoel ik het volgende: De week ervoor waren er een paar lammetjes geboren. De mannetjes moeten al vroeg gecastreerd worden en de dinsdagmiddag, als we ze toch allemaal in de buurt hebben, is daarvoor het ideale moment. Dit castreren gaat echter niet zoals bij de kalfjes netjes met een mesje, maar volgens de uitspraak: 'A real jilleroo has to eat some balls!!'. Dit betekent een stukje huid wegsnijden, je handen gebruiken om de ballen tevoorschijn tehalen en dan met je mond de ballen een voor een afbijten. Justin deed de eerste en daarna was het mijn beurt. Ik dacht alleen maar 'als ik het maar goed doe', terwijl Justin riep: 'bite and pull!'. Voordat de bal daarna naar een van de honden ging kreeg ik ik hem nog fijn in mijn gezicht geworpen.... Thanks Jus....

De rest van de week was heerlijk druk en genoot ik van de velen keren dat ik met ritjes te paard de weg mocht leiden: soms is het zo heerlijk om voorop te rijden omdat je niemand voor je ziet. Heel even lijkt het dan alsof je alleen bent in dat geweldige landschap. Zelfs de enorme regen kon de pret niet drukken, dit is en blijft een droom.

Op vrijdagavond toen we met z'n alleen naar Tamworth gingen voor een avondje uit met de studenten was er voor mij nog iets speciaals aan de hand. Mijn ouders gingen mee uit eten! Het vreemde was dat ik zo thuis was op Leconfield dat ik ze helemaal niet miste, waardoor het heel normaal leek toen ik ze aan de overkant van de straat zag lopen. Ik had met het eten de kans om ze voor te stellen aan mijn collega's, en zaterdag heb ik ze meegenomen naar Leconfield, om de rest te ontmoeten en ze de plek te laten zien waar ik de afgelopen drie maanden met zoveel plezier heb gewoond. En dan, op zondagochtend, na nog een nachtje swaggen met mn maatje Duco,is het tijd om afscheid te nemen. Iedereen komt me gedag zeggen en na al mn diertjes geknuffeld te hebben moet ik echt in de auto stappen. Heel raar om weg te rijden en al mn nieuwe lieve vrienden niet bij me te hebben. Ik houd echt van deze plek. I might be back. Who knows.

Met mn ouders in de camper rijden we naar de Blue Mountains om daar een geweldig mooie wandeling te maken, maar helaas regent het pijpestelen als we aankomen, en is het freezing! Ongelooflijk, ik ben weer aan het reizen en meteen regent het weer.... Lange broek en vest wordt tevoorschijn getoverd, die ga ik nodig hebben! Na een nachtje wild kamperen is het weer de volgende ochtendhelaas niet beter, dus besluiten we een klein stukje te wandelen en dan maar door te rijden, we hebben een vrij strakke planning. Grapig tussendoor is dat ik de eerste dagen echt moeite had met continu Nederlands praten! Ik bleef zoeken naar woorden, en toen ik voor het eerst in maanden weer in een Nederlands boek begon bleef ik zinnen verkeerd lezen, haha. Hoe bedoel je, Engels wordt bijna je eerste taal? Anyway, 2 dagen later waren weal in Melbourne, het kilometer-vreten schiet op! Die dag eindelijk eens een zonnetje, dus terwijl mn ouders verder rijden en wat strandjes bezoeken ga ik de stad in om Sanne & Jesse (vrienden van de Jumbo) op te zoeken. Het leuke is dat zij al een paar maanden in Melbourne zijn, dus ze kunnen me trots hun stad laten zien! 's Ochtends laat Sanne me wat bijzondere straatjes zien, the place to be at night, de rivier, enz. Dan komen er wat meer mensen bij uit allerlei delen van de wereld en genieten we een tijdje van de zon in een parkje. Daarna laat Jesse me wat mooie gebouwen in de stad zien, en geloof me, die heeft Melbourne absoluut! De bibliotheek is enoooorrm! Erg gaaf! Daarna eten we sushi! Jaja mensen, mijn eerste keer sushi! Eerste keer? Yes! Belachelijk he! Dat vonden wij dus ook, haha! Later die dag neem ik de trein naar het zuiden, waar mn ouders me ergens van een stationnetje oppikken.

De 2 dagen daarna stonden in het teken van de Great Ocean Road. Helaas weer met flink veel wind en regen, dus ik moet eerlijk zeggen dat ik meestal al na een snelle blik weer terug rende naar de camper, jemig wat is het hier koud! 16 gradenis wel even wat anders dan 35-42 graden op de farm! ;) Aan het eind van de eerste dag komen we voor een leuke verrassing te staan als we een weggetje in slaan om een vuurtoren te bewonderen. Pap denkt ergens een bijzondere vogel te zien, dus stopt en stapt uit, om tot de conclusie te komen dat er opeens overal koala's in de bomen zitten! Nou, dat levert wat mooie momentjes op, zeker natuurlijk als je met mensen bent die deze diertjes nog niet in het wild hadden gezien. :) Het fotograferen enzo kost ons zoveel tijd dat het al bijna donker is als we ergens een zandweggetje inslaan naar een campground. De campground blijkt niet meer te zijn dan een plekje in het bos met geweldig uitzicht en slechts 1 toilet. Gelukkig ben je met een camper vrij zelfvoorzienend, dus een nachtje soort van wild kamperen behoort tot de mogelijkheden!

De tweede dag van de Great Ocean Road hebben we gelukkig een klein beetje zon bij The Twelve Apostles voor wat mooie foto's! Geweldig die kliffen, dit is wel even wat anders dan de stranden aan de oostkust! Na deze mooie beelden rijden we door het binnenland in, om 's avonds aan te komen in de Grampians, een bekend en mooi berggebied. Dan kom je er opeens achter dat Australie nog erger is getroffen door overstromingen dan je al dacht. Naast Queensland blijkt dit gebied ook enorm onder water te hebben gestaan begin dit jaar, waardoor aardverschuivingen hebben plaatsgevonden en grote delen van dit berggebied nog steeds onbegaanbaar zijn. Wat een impact. Die avond besluiten we nogeen stukje te gaan rijden omdat er hier veel kangaroos in de buurt zouden moeten zitten. We zijn nog geen 5 minuten onderweg als we langs de kant van de weg op een voetbalveldje zeker 30 kangaroos zien zitten. Al snel lopen we tussen ze door en kunnen we makkelijk op 3 meter afstand komen. Toch wel apart dit. Weer grappig om te zien hoe mn moeder helemaal met open mond staat te kijken, haha, leuk he al die diertjes!

Na een wandeling de volgende ochtend en een lange dag in de auto komen we al snel in de buurt van onze volgende bestemming. Daar staat ons echter een enorme tegenslag te wachten. Als we op zondag bij de ferry naar Kangaroo Island aankomen, waar we 3,5 dag wilden gaan rondrijden met onze camper, word ons verteld dat een van de twee veerboten kapot is, waardoor de hele dienstregeling ontregelt is (jaja, het lijkt de NS wel) en ze alles hebben moeten samenproppen op slechts 1 boot. Dit betekent dat er de komende week niet 1 plekje voor een auto meer vrij is op de ferry.... Vooral ontzettend lullig voor mn ouders, die zich enorm op dit uitstapje hadden verheugd en daarom zo onwijs hebben doorgereden de afgelopen week. De enige betaalbare optie is om een dagtour te doen waarbij je zonder voertuig naar de overkant gaat en daar in een bus stapt. Uiteindelijk besloten dit dan maar te doen, omdat we het eiland toch enigszins gezien wilden hebben. En het was het waard! Helaas had het allemaal wel een bitter nasmaakje, maar het is een geweldig eiland. Een dagtour is veel te kort om alles te zien, waar je pas echt goed achter komt als de chauffeur voor de zoveelste keer roept dat we verder moeten.... Toch hebben we vlak bij Australische Zeeleeuwen en Nieuw-Zeelandse pelsrobben gestaan. Ook de Remarkable Rocks waren zeer remarkable en zeer de moeite waard, echt een geweldig mooi eiland. Aanrader!

Omdat we nu opeens tijd over hadden hebben we twee dagen op een camping in een National Park gestaan, waar we heerlijk gewandeld hebben en (again) koalas hebben gezien. Het klinkt echt slecht, maar ik begin inmiddels wel een beetje te begrijpen dat Australiers bij weer een koala of een kangaroo denken: 'Nee he, weeeeer zo'n beest....'. Tsja, beetje ingeburgerd misschien? In die omgeving heb ik wel mijn eerst emoes gezien! Dat vond ik dan wel weer even heel gaaf om die zo te zien rondlopen in het wild! Wijze beesten!

Gister zijn we aangekomen in Adelaide. Vreemd is dat het hier een half uurvroeger is dan in New South Wales en omdat in Nederland de klok ook is verzet loop ik opeens maar 8,5 uur op jullie voor.Aan de westkust is het nog 2,5 uur vroeger dan hier, dus dan is het verschil met Nederland opeens maar 6 uur. Right. Anyway, Adelaide is minder groot dan Sydney en Melbourne, maar ook heerlijk druk en gezellig. Na een nachtje luxe in een hotel te hebben geslapen zijn mijn ouders vanmorgen naar Broome gevlogen. Ik heb het grootste deel van de dag doorgebracht in de Botanic Gardens, wat lezen, museum bezoeken en even genieten van het zonnetje dat er weer is! Morgen vlieg ik ook naar de westkust, om daar met mn ouders nog een kleine drie weken door te brengen. Gelukkig hoeven we dan niet weer 3000 km in 1,5 week te rijden, dus hopelijk hebben we wat meer tijd om te genieten van al het moois. Ik heb nog geen idee wat ik ga doen als mn ouders eind april vanuit Perth naar huis vliegen, dus daar kan ik jullie helaas nog niet van op de hoogte stellen. Ik zou zo zeggen: Stay tuned! :)