Dag lieve mensen!

Het is alweer 5 weken geleden sinds mijn laatste blog. De tijd vliegt hier!
In de eerste van deze 5 weken hadden wij na 3 scholen even een weekje om bij te komen en om allerlei ander werk te doen. Veel opruimen, schoonmaken, wat onkruid wieden en fruit plukken dus. Grappig hier is dat je nooit weet wat je moet verwachten van de dag. Zo dacht ik een morgen die week dat ik gewoon de hele dag bezig zou zijn met de normale 'week-off'-klusjes, maar toen kwam Justin naar me toe met het nieuws dat ik vanmorgen met hem mee ging. Oke, wat gaan we doen?! In de auto, ruim een half uur rijden naar de allerachterste paddock van het land van Tim. Tim had de dag daarvoor ontdekt dat er 1 bull rondliep met 2 ontstoken poten, dus hij had die bull in een andere paddock dan alle andere koeien gezet. Nu was het onze taak om die bull te vinden en zijn ontstekingen te behandelen. Makkelijker gezegd dan gedaan! De paddocks hier zijn mega, dus eerst zijn we bijna een uur op zoek geweest naar de bull, die zich natuurlijk tussen de bomen had verstopt en we uiteindelijk pas vonden toen we te voet aan het zoeken waren. Daarna moest ik proberen deze bull naar een yard (kleine omheining) te drijven, Justin zou teruglopen naar de auto en dan met de auto ook daarheen komen. Gelukkig een vriendelijke bull die me niet probeerde aan te vallen ofzo, maar gewoon voor me uit liep. Eenmaal in de yard moesten we hem in een smal stuk zien te krijgen waar ze koeien ook weleens in zetten als ze koeien willen melken. Hij liep er vrij makkelijk in en net op het moment dat je denkt: ''dit wordt een eitje'', dan gaat t natuurlijk fout! Opeens besloot de bull dat hij niet opgesloten wilde zijn, dus hij sprong omhoog om over het hek te klimmen, maar bleef hangen met zijn achterpoten! Tsja, dat betekent pijnlijke ballen! En op dat moment snapte hij echt niet dat we hem wilde helpen om los te komen, maar werd het opeens een echte bull! Toen we hem eindelijk loshadden (door het hek waar hij op vast zat te openen en hem dan met 2 benen er vanaf proberen te duwen) was hij 'vrij' en liet hij zich natuurlijk niet nog een keer in die yard jagen. En tsja, dan heb je niet zoveel aan een auto en mis je de hulp van wat wendbare paarden. Maar uiteindelijk weer gevangen, toen ben ik naar buiten het hek gaan staan om te voorkomen dat hij nog een keer zou proberen eroverheen te klimmen! En zie hem dan maar eens rustig te krijgen en zn poten op te tillen om te kijken wat er mis is! Maar goed, uiteindelijk is alles gelukt en hadden wij een leuk ochtendje uit!

Na de week off hadden we weer 2 scholen op de planning staan. Ik vind de schoolweken de leukste weken die er zijn! Altijd veel leuke nieuwe enthousiaste mensen met nieuwe verhalen en ervaringen. En natuurlijk veel werk met de paarden! :) De eerste school na de vrije week was weer een grote en gezellig groep. Veel op mn favoriete paarden gereden, helemaal leuk! Een minpuntje van deze week: het was Kevin's laatste week. Op zaterdag na de school vertrok hij richting het zuiden om zn nieuwe vriendin op te zoeken. Omdat ook Gina & Graham al hadden aangekondigd dat zij na de volgende school zouden vertrekken moest Tim op zoek naar nieuwe staffleden. De tweede school was ik dus voor 1 weekje nog samen met Gina & Graham en ook hadden we 2 nieuwe staffleden: Paul en Malin. Opeens dus 5 staffleden en niet meer hetzelfde op elkaar ingespeeld team, dat is best even wennen! Paul is een aardige gozer, maar besluit om verschillende reden om aan het eind van deze week te vertrekken. Opeens gaan Gina, Graham & Paul dus tegelijkertijd weg. Dat is vreemd! Gelukkig zit er in deze school een andere jongen die graag op de farm wil werken, dus blijf ik over met Malin & Duco. Gelukkig hebben Gina, Graham en ik nog een weekend in Tamworth om naar de film te gaan, karaoke te doen, te bowlen, cocktails te drinken, samen te ontbijten, afscheid te nemen en alle heerlijke herinneringen te herbeleven. Zij krijgen allebei een baan in het hostel waar wij de vrijdagnacht meestal doorbrengen, dus we zullen elkaar nog wel zien gelukkig!

Dan ga ik terug naar de farm met mijn 2 nieuwe collega's. En dan kom je er opeens achter dat je een enorme band hebt gekregen met de mensen waar je ruim 2 maanden lang 24/7 mee hebt samengeleefd en gewerkt. Gelukkig blijkt Duco een enorm leuke gozer, zo iemand die altijd vrolijk is, altijd lacht, altijd hele verhalen heeft en we kunnen het van begin af aan dan ook onwijs goed vinden. Malin is een ander verhaal. Ze is onwijs stil, praat helemaal niet met studenten, legt niets uit, wil eigenlijk alleen maar een beetje paardrijden. Tsja, dan heb je hier toch de verkeerde job! Gevolg: Duco en ik zoeken elkaar veel op, praten een beetje in het Nederlands over mensen die het niet mogen horen ;) en hebben erg veel lol met de andere mensen op de farm.

Afgelopen week hebben we met de school eindelijk weer wat kalfjes kunnen brandmerken omdat de echte zomer hier voorbij is en we zelfs weer wat regen hebben gehad de laatste tijd. Vreemd hoor dat het hier nu opeens herfst is! Je blijft hier leuke dingen meemaken en ik sta nog steeds regelmatig versteld van de 'no-worries'-instelling. Het is me al een paar keer gebeurd dat we op donderdag alle koeien bijeen moesten drijven en dat ik met de gevorderde groep mee ging naar de stijlere stukken van de paddock. Halverwege vraagt Tim aan me: ''Heb je ooit de stijle route langs het hek hier naar beneden gereden?'. Uhm... nee.... ''Oke, neem jij 1 of 2 studenten mee, volg het hek tot aan de grote boom, ga daar links, volg de weg, dan kom je bij een heel stijl en rotsachtig stuk, dat is te stijl dus ga daar van je paard af, loop een stukje, klim er weer op na de bosjes en neem alle koeien die je onderweg tegenkomt mee naar beneden. Ik neem de rest mee via een andere weg en ik zie je daar!' Oke, ik heb geen idee waar ik ben, maar als hij het zegt zal het wel goed komen, haha! Wel erg leuk en avontuurlijk dus. En hij heeft duidelijk wel vertrouwen in me, das toch fijn! ;)

Ik heb de afgelopen weken af en toe ook wat andere paarden gereden die wat werk nodig hadden, maar ik rijd nog steeds voornamelijk op mn favo paarden. Ik rijd Steal bijna elke ochtend voor de muster en ze gaat al stukken beter dan in het begin. Verder rijd ik Mother In Law nog steeds regelmatig, altijd onwijs leuk! Afgelopen week had ik weer 2 keer de eer om Yodi te rijden, waarvan ik 1 keer mijn eigen team had met de barrelrace en ik tegen Justin's team moest strijden. Als allerlaatste van de rij gingen we bijna tegelijk van start en omdat ik inmiddels zijn tactiek aanhoud gingen we exact gelijk op. Leuk hoe enthousiast iedereen dan wordt. We zijn nog steeds aan het discussieren over wie er gewonnen heeft, maar laten we zeggen dat het een enorme close finish was!

Grappig is dat als je voor lange tijd op dezelfde plek bent, je ook dingen van die plek of van de mensen daar gaat overnemen. Zo heb ik een paar nieuwe verslavingen opgedaan op Leconfield:
* Muziek van John Butler, een Australische muzikant, helemaal top en relaxed!
* Natural Horsemanship: ik wil niet meer zonder!
* Twilight! Ik heb inmiddels alle films al zo'n tig keer gezien en ben in de boeken bezig!
* Pompoen uit de oven met Golden Syrup: jammie jammie jammie!!

Heb ik jullie trouwens al verteld hoe klein de wereld eigenlijk is? Toen ik begin oktober naar Australie kwam met de Jumbo wist ik al dat Bas ook mee zou gaan. Bekende nummer 1. Eind oktober liep ik in een bar in Cairns, staan er opeens 2 jongens van mijn studie voor mn neus! Vervolgens ergens begin november loop ik in Townsville 2 meiden uit Eemnes tegen het lijf. Dan 3 weken geleden deed een Nederlands meisje de school die zei dat ze me kende: bleek dat ze ook in Huizen woont en dat ik haar zelfs nog paardrijles heb gegeven 6 jaar geleden. Tot slot kwam afgelopen week een van de meiden uit Eemnes die ik in Townsville al had ontmoet naar de school: grappig dat we vroeger weleens samen gingen rijden. Populair land dit! :)

Zoals jullie hopelijk tussen de regels door lezen heb ik het nog steeds onwijs naar mijn zin hier. Ik voel me echt een lid van de familie, kan inmiddels rustig met iedereen praten en lachen. Toch ben ik alweer bijna 3 maanden hier op de farm en is het alweer half maart. Met pijn in mijn hart heb ik Tim dan ook verteld dat ik na volgende week vertrek. Mijn ouders landen komende dinsdag als het goed is namelijk in Sydney en dan komen ze vrijdag hierheen om de plek te zien en de mensen te ontmoeten waar ik deze geweldige tijd bij heb gehad. Ze blijven een nachtje op de farm en dan rijden we volgende week zondag met z'n 3en zuidwaarts om wat meer mooie dingen van Australie te ontdekken. Het is fijn om mn ouders weer te gaan zien, maar het is ook moeilijk omdat ik weet dat het afscheid van Leconfield niet makkelijk gaat worden. Dit bleek voor mij een plek waar ik altijd van heb gehoopt dat zoiets zou bestaan, maar altijd van dacht dat het een droom was. Ik heb hier zoveel rust gevonden, zoveel nieuwe mensen ontmoet en ik heb geleerd dat doen wat je het allerliefste doet, je echt gelukkig maakt. Gelukkig heeft Tim aangegeven dat hij erg blij met me is op de farm (hij heeft nu zelfs al 2 nieuwe meiden aangenomen, waarover hij tegen mij zei: 'Je bent zo goed dat ik 2 meiden nodig heb om je te vervangen'. Wat een compliment!) en heeft hij gezegd dat ik altijd terug mag komen. Deze optie houd ik voorlopig maar even goed in gedachten.

Nog maar even extra genieten komende week dus en dan zal mijn volgende blog hopelijk wat minder lang op zich laten wachten, en vanaf een andere plek worden geplaatst.

Life is a journey, so travel on!