Mijn Australie

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik in het vliegtuig stapte richting Australie. Wie had er ooit gedacht dat het zo'n onwijs groot succes zou worden? Ik had het alleen maar gehoopt! Alleen de laatste 2 weken al waren onvergetelijk. En deze laatste 2 weken stonden voornamelijk in het teken van het laatste deel van mijn tour. Een 7-daagse tour door de outback. Startende in Alice Springs op zondagochtend 18 september.

We gaan van start met een klein groepje van 8 man, waarvan ik de enige ben die geen duits spreekt. Iedereen praat in t duits tegen me en ik geef antwoord in het engels. Tsja, ieder z'n voorkeur he ;) Onderweg beginnen we wederom weer met een introductie, en deze keer wel op een hele aparte manier. Onze tourguide Duffy vraagt ons of we allemaal een 'nametag' willen maken. Iedereen krijgt een vel papier en er zijn stickers en pennen, dus leef je uit, maak iets waarop je laat zien wat jouw Australie is of wat je verwacht van deze tour. Als alle nametags af zijn worden deze in de bus opgehangen. Zo ziet het er allemaal en stuk vrolijker en persoonlijker uit! Na de lunch rijden we naar Kata Tjuta (the olgas), waar we een wandeling maken door de Valley of the Winds. Erg mooi en erg winderig! Helaas moeten we nogal doorlopen en is het pad niet bepaald makkelijk te lopen met mijn enkel, dus ik ben zo druk met kijken waar ik loop, dat van genieten van de omgeving weinig komt. Na een paar gave foto's met een australian flag op een top begint de weg terug. Terug bij de bus snel doorrijden naar het uitkijkpunt op Kata Tjuta waar alle postcards worden gemaakt. Dan meteen door naar Uluru voor sunset. Helaas zijn er zoveel bosbranden in de omgeving dat de lucht een grote aswolk is, dus de sunset is niet eens te zien. We maken wel wat foto's van Uluru in het bijna donker en we drinken hier chamgpagne bij. Het idee is leuk en het is hartstikke gezellig! Gezamenlijk wordt er gekookt, waarna de swaggs tevoorschijn komen en we rond het kampvuur in slaap vallen. :)

Maandagmorgen een vroege start, omdat de lucht wat opgeklaard is en we de sunrise willen zien. We hebben gekozen voor een uitzichtpunt vanwaar we de zon vlak naast Uluru zienopkomen. en dat blijkt een goede keus, het is een geweldig plaatje! Na de sunrise rijden we een rondje om Uluru, om daarna het cultural centre te bezoeken. Hierna worden we ergens rond Uluru afgezet, vanwaar we ruim 1,5 uur hebben om rondom de halve rots te lopen. Gave plaatjes, je ziet af en toe wat dieren in de rots en er zijn plekken waar het verboden is om foto's te maken vanwege aboriginal-stories. Na deze tocht hebben we even de tijd om uit te rusten, waarna we weer een stuk gaan wandelen, dit keer is het een guided walk met een Aboriginal, een van de Mala people. Met behulp van een vertaler vertelt ze ons hoe de vrouwen gescheiden van de mannen werkten, hoe de bedreiging kwam van visitors en hoe ze hun land verloren. Erg interessant om eindelijk eens wat meer inzicht in hun leven te krijgen!

Na al dit wandelen en een stevige lunch is het tijd voor een lange rit waar we erg veel bijzondere dingen tegenkomen. We stoppen bij de Mt Connor Lookout, wat uitzicht biedt op een andere mega rots, waarvan sommige toeristen denken dat het Uluru is. Als je bij de lookout de berg op loopt zie je aan de andere kant een enorm saltlake, wijs hoor!! Een tijdje later worden de rookwolken dikker en opeens is er een bosbrand aan de kant van de weg. Duffy vertelt ons dat hier al 3 maanden lang bosbranden zijn door de droogte, welke door de wind in allerlei richtingen wordt geblazen. We stoppen om een kijkje te nemen en ik heb nog even erg veel lol met het maken van foto's van mezelf met een waterpistool, pretending to do some firerescue!

Als we onze weg vervolgen zitten we net te kletsen als hij opeens 'WOW' zegt en op de rem trapt. Even later draaien we om en hoor ik Duffy alleen maar zeggen: 'please be there!'. Na het tot stilstand komen rent hij zo ongeveer de bus uit, en met een goede reden! Als we bij hem komen staat hij trots met een Thorny Devil op zijn arm! Wow!! Deze was ik naar op zoek aan de westkust, maar ze zijn erg moeilijk te spotten. Maar deze gids heeft er oog voor! Wat onwijs gaaf! De stekels zijn echt en hij heeft een onwijs gave uitstraling! Een paar mensen mogen m even kort vasthouden, maar dan wordt hij teruggezet, met zijn kop in dezelfde richting als hij aan het gaan was voor we hem pakten. Dat is belangrijk, zo weten ze waar ze zijn! Later stoppen we nog ergens om firewood te verzamelen en om mega witte rupsen op te graven, dat duurt uren, maar uiteindelijk hebben een aantal mensen een maaltje (smaakt naar eieren zeggen ze). Pas na donker komen we aan bij ons kamp vlak bij Kings Canyon. Snel douchen, wat eten en al vrij vroeg duikt iedereen weer in zn swag vlak bij het vuur, wat een leven dit!

Dinsdag staat er iets groots op het programma, letterlijk en figuurlijk! Na het ontbijt rijden we namelijk onmiddelijk naar Kings Canyon! Hier heb ik naar uit gekeken, maar ook tegenop gezien, vanwege mijn voet. De eerste klim wordt ook wel de heart attack genoemd, het gaat stijl omhoog. Gelukkig is omhoog op dit moment makkelijker dan naar beneden voor mij, dus op wat gehijg na kom ik erg fit en trots boven aan. Een onwijs mooi uitzicht over dit berggebied is het gevolg. Duffy loopt met ons mee en vertelt ons vanalles over verschillende bomen en planten, erg interessant. Hij probeert ons nog voor de gek te houden als hij vertelt over een pas ontdekte soort van koalabeer.... ongelooflijk hoe makkelijk iedereen er in trapt. HET IS EEN KNUFFELBEER! Vandaar dat ie niet beweegt ;) Erg lachen dus weer. We lopen de hele klim met zn allen en nemen de tijd om te genieten van het prachtige uitzicht. Duffy laat ons allemaal nog een keer onwijs schrikken als hij zogenaamd ergens naar beneden valt, op een punt waar hij dit duidelijk vaker heeft gedaan. We maken wat foto's waarop ik hem probeer te redden en probeer terug te trekken op de rots, erg grappig. Na terugkomst bij de bus rijden we naar onze lunchplek bij een Heli-base, voor de liefhebbers! En daar val ik onder! Samen met 3 anderen uit de andere groep stap ik even later in de helicopter. Heel vreemd als we opstijgen omdat het zo'n kleine ruimte is waar je in zit en je direct naast je de afgrond ziet. Maar dan begint het genieten! Al snel zijn we boven Kings Canyon, vliegen we er een aantal rondjes overheen, kan je de kloven en de watertjes zien. Als je goed kijkt kan je exact de route zien die we eerder vandaag gelopen hebben. Gaaf! Erg wijs is ook als we even later van Kings Canyon afgaan, opeens is die afgrond onder je wel heeeel groot! Maar, spannend of niet, dit is het einde!!!

Dan is het helaas alweer tijd om dit prachtige gebied te verlaten en terug te gaan naar de highway. Een paar uur later stoppen we op een bekend punt, om hier wat nieuwe mensen op te pikken. En niet zomaar wat mensen, 15 man, waarvan 12 internationale uitwisselingsstudenten van de universiteit van melbourne zijn. Nu opeens hebben we dus een volle bus, wat Duffy goed aanpakt door onderweg allemaal spelletjes met ons te gaan spelen. Zo wordt er met snoepjes door de bus gegooid, hebben we een kauwgombellen-blaas-contest en een muziek-quiz. Wederom weet hij ons ook weer voor de gek te houden als we bij de grens van Northern Territory & South Australia allemaal ons paspoort moeten laten zien. De douane, blijkt hij zelf... en wat een lol heeft hij erom dat we allemaal zo makkelijk zijn! We maken wat foto's bij de grens, waarna we in het donker verder rijden naar Marla. Dit is onze laatste kans om te swaggen, dus ik ga ervoor. Na even rond het kampvuur te hebben gezeten duik ik mijn swag in. Voor ik in slaap val lig ik nog een tijd naar de sterren te kijken. Geniet er maar van, vertel ik mezelf. Dit is voorlopig mijn laatste nacht in Australie in een swag.

Woensdagochtend is onze eerste stop bij de Breakaways, welke deze naam hebben omdat het lijkt dat ze van de rest van het land afgebroken zijn. Hierna rijden we door naar het langste hek in de wereld: The Dog Fence. Dit is een 5300 km lang dingo-proof fence wat ooit aan is gelegd omdat de dingo's te veel schapen in het zuiden van Australie vermoordden. En het blijkt te helpen. Bijzonder eigenlijk. In Nederland zou zoiets continu door idioten kapot worden gemaakt. Hier niet.

Onze volgende stop is Coober Pedy. Coober Pedy is de Opal Capital of the World, waar we na de lunch dan ook een tour door de mijnen krijgen, met de kans om opalen te kopen. Vers van de pers, nergens goedkoper! Hierna is het tijd Coober Pedy verder te ontdekken. Heel apart is dat Coober Pedy midden in de desert ligt, waardoor het hier 's zomers (en nu eigenlijk ook al) eigenlijk te warm is om te overleven. 80% van de mensen hier wonen dan ook ondergronds! Overal kom je borden tegen van Underground hotels, heel apart! Je zou denken dat het leven zonder zonlicht niet erg aantrekkelijk is, maar de stilte onder de grond en de koelte van de rotsen blijkt hier zeer populair. Het gebeurt ook wel dat mensen een deel van hun huis boven- en een deel ondergronds hebben. Zo heb je van beide een beetje. In Coober Pedy wordt nog dagelijks gezocht naar opaal. Elke ochtend dumpt een truck op een bepaald punt in de stad de rots-resten die opaalvrij of nutteloos zijn. Toch blijkt het regelmatig voor te komen dat hier nog wel stukken opaal in zitten, dus de bewoners komen regelmatig naar dit punt om hun geluk te beproeven. Wij gaan zelf ook nog even 'noodlen', maar als je eindelijk opaal gevonden hebt moet je het in zijn geheel uit de steen zien te krijgen... dat blijkt nog niet zo makkelijk! 's Avonds eten we bij John's pizza bar, de beste pizza van Australie. Hierna bij onze accomodatie even met vuur spelen, waarna we in het donker kangoeroes mogen voeren bij vrienden van Duffy. Hierna ons bedje opzoeken, ondergronds natuurlijk!

Donderdagochtend rijden we naar het bekende Coober Pedy sign met de truck erboven. Tijd voor een nieuwe groepsfoto! Terug in de bus heeft Duffy een nieuw spelletje voor ons. Iedereen krijgt een slang (snoepje). Deze mag je met je handen 1 x uitrekken, waarna je hem over je neus moet hangen. Als de tijd ingaat moet je zonder handen de slang in de mond zien te krijgen en er met je tong een knoop inzien te leggen. Erg moeilijk, en volgens Duffy zijnde jongens hier meestal het beste in. Hoe zou dat nou toch komen? Even later stoppen we ergens langs de highway omdat er hier in the middle of nowhere een zebrapad lijkt te liggen! Tsja, dan moet je natuurlijk even grappige foto's maken van overstekende mensen met zo onwijs (ahum) veel verkeer. :) Na wat zingen met gebaren in de bus en een bezoek aan een stadje met wel 30 menselijke inwoners, rijden we door naar Lake Hart. Dit is een zoutmeer, welke nog over is van binnenlandse zeeen. Je moet over of onder de rails van de Ghan door om hier te komen en ter plekke heeft Duffy een verrassing voor ons. Wat doe je met zout als je uit gaat? Juist! Tequila! We moeten een heel stuk lopen tot we uiteindelijk echt bij het 'water' zijn, maar het is heel apart, het lijkt net alsof je op het ijs loopt en het is zo licht en wit dat het zeer doet aan je ogen. Maar als we er dan uiteindelijk zijn krijgen we allemaal een shotglaasje en wordt er geproost op een fantastische tour! Cheers!

Hierna rijden we door naar Woomera voor lunch, waarna we een lage rit voor de boeg hebben naar Port Augusta. Iedereen zit achter ons in de bus weer te slapen, dus vraagt Duffy of ik zin heb om wat Australische cabaretiers te beluisteren. Tuurlijk! Wij dopjes in onze oren en ohw wat hebben we een lol! Eind van de middag komen we aan in Port Augusta. De zee is in zicht, we hebben de outback achter ons gelaten! Hier even een korte shop-stop, waarna we doorrijden naar Quorn. Hier is onze accomodatie een oude molen, waar we deze laatste 2 nachten zullen doorbrengen.

Vrijdagochtend verkennen we dit prachtige deel van de Flinders Ranges. Het is erg bijzonder om te zien in wat voor een compleet ander landschap we opeens terecht gekomen zijn. Het is niet langer een kale platte vlakte, maar een groen berggebied waar het stikt van het wildlife. Overal zie je schapen en emoes lopen, en ook kangoeroes, wallabies en euros zijn ruim vertegenwoordigd als je een beetje goed zoekt. In dit gebied vinden we het kangoeroe-bord met de beste achtergrond. Vaak zie je hier de beesten zelf terug op je foto! Na een paar uur rijden worden we afgezet bij Wilpena Pound, waar we een wandeling naar 1 van de toppen gaan maken. Het begin van de tocht loop ik alleen. Heerlijk om te genieten van de stilte, de prachtige natuur en af en toe bijzondere dieren. Het vervolg van de tocht loop ik met de Amerikaanse Meghan, erg gezellig en we nemen heerlijk onze tijd om veel foto's te maken. En het uitzicht vanaf de top is machtig mooi. Grappig hoe een vriendinnetje even later naar mij toe komt en tegen me zegt: 'Jij woont echt in het verkeerde land. Je hoeft jou maar los te laten op een berg en het geluk straalt van je af'.

Na de lunch bekijken we nog wat Aborginal rock paintings en brengen we een bezoek aan wat ruines. Hier kan je ook echt zien dat het lente is. Het staat er vol van de witte, blauwe, paarse, roze, rode en gele bloemen. Nu heb ik echt alle seizoenen hier meegemaakt! In plaats van terug te gaan naar het kamp voor een rustig avondje heeft Duffy wat anders voor ons in petto, we gaan namelijk een stuk off-road! Zo aan het eind van de middag komt er namelijk nog meer wildlife tevoorschijn en we hebben ontzettend veel geluk als we even later met 50 km/u een kangoeroe naast ons hebben springen, die minutenlang met dezelfde snelheid naast ons blijft. Zo gaaf om dit te zien, wat een reuzesprongen! Hierna nog wat gekke foto's maken bij een oude telefoonlijn en van een mooie zonsondergang. Als we onze weg vervolgen zijn er opeens zoveel schapen om ons heen dat de jongens willen proberen wat schapen te vangen. Erg grappig om te zien, en ze hebben geen geluk, haha! Na deze geweldige route komen we in het donker weer aan bij de 'Mill'. Onze laatste nacht op tour gaat in.

Zaterdagochtend kiezen we voor een vroege start, om zo rond zonsopgang al op weg te zijn naar Warren Gorge voor het spotten van de Yellow Footed Rock Wallaby. Na dit succes rijden we door naar Dutchmans Stern, een berg die de benoemer op een Nederlands schip vond lijken. Hier gaan we van start met een geweldige wandeling, waarbij we op het begin weer overal kangoeroes om ons heen tegenkomen. Al snel gaat de klim echter flink omhoog en heb je beide ogen nodig om te kijken waar je loopt. Anderhalf uur later eindelijk op de top. Maar wat een uitzicht! Ik dacht dat we gister een mooi uitzicht hadden, maar dit slaat alles. Met gemak zie je de toppen van andere delen van de Flinders, we hebben een 360 graden view. Onwijs dit! Het blijkt de klim zeker waard! Zeker een van mn favoriete plekjes van Australie!

Maar dan is het tijd om afscheid te nemen van dit prachtige gebied. We stoppen nog een enkele keer, maar eindbestemming vanmiddag is Adelaide. Hoe dichterbij we komen, hoe drukker het op de weg wordt. Ik merk het nu al weer, drukke steden zijn niets voor mij. Ik mis de rust nu al. 's Avonds uit eten met ons bekende groepje en dan vroeg naar bed.

Dan heb ik nog 4 dagen in Australie. De eerste 2 in Adelaide worden ingekleed door een bezoek aan het museum, een wandeling door de Botanical Gardens en uit eten met de mensen waar ik de afgelopen 2 weken mee heb gereisd. In Sydney besluit ik alsnog de Sydney Tower in te gaan en een kijkje te nemen in de Art Gallery. Op mijn laatste avond in Sydney ga ik voor een drankje met een Nederlands stel die in Sydney wonen en ik in mei heb leren kennen. We gaan naar een Duitse kroeg, waar dan ook groot feest is vanwege het Oktober-Fest! Lachen! Hierna nodigen ze me uit om mee te gaan naar een verjaardag, wat aan de andere kant van het water is. Uiteindelijk crash ik bij hun op de bank. Dus toch nog couchsurfen ;)

En dan is het tijd om afscheid te nemen. Het moment van lopen en treinen naar het vliegveldis nog het moeilijkst. Waarschijnlijk omdat je op dat moment nog gemakkelijk zou kunnen omdraaien. Na een vlucht van 9,5 uur kom ik aan in Taiwan, waar ik volgens planning 17 uur moet wachten op mijn volgende vlucht. Gelukkig worden deze uren onderbroken door een korte tour door de stad, maar voornamelijk is het wachten, wachten, wachten. Uiteindelijk vertrek ik met 2 uur vertraging naar Bangkok en dan snel door naar Nederland. Na 50 uur reizen eindelijk op Schiphol, waar ik door vele bekende gezichten word begroet! Eigenlijk voelt het alsof ik iedereen gister nog gezien heb. Pas als de gesprekken loskomen realiseer ik me dat dat echt niet zo is.

Nu ben ik alweer 5 dagen thuis, maar thuis voelt nog niet helemaal als thuis. Het voelt een beetje alsof ik hier op vakantie ben en volgende week weer terug ga. Alles in Nederland is opeens wennen. Mijn eerste reactie toen ik het huis binnen liep: 'Wat is het hier schoon!'. Kennelijk ben ik nog erg gewend aan vieze hostels en Leconfield, waar altijd en overal zand ligt. Ik slaap weer in mijn eentje in een kamer, iedereen kan me weer verstaan, ook als ik dat liever niet zou willen. Ik loop en fiets nog steeds aan de linkerkant van de weg, en sta raar te kijken als auto's rechts over een rotonde heen gaan. Als ik in het gras naast me geritsel hoor moet ik mezelf expliciet zeggen dat het GEEN slang kan zijn, als ik kleine zwarte spinnen zie moet ik bedenken dat, hoewel de kleine zwarte spinnen in Australie het meest gevaarlijk zijn, ze dat hier niet zijn. Als ik in de supermarkt loop is alles opeens verbazingwekkend goedkoop en na het afrekenen loop ik met 'vreemd' geld de winkel uit. Ik blijk niet meer met een strippenkaart de bus in te kunnen, 's nachts zijn er nauwelijks sterren meer te zien en de maan staat opeens andersom. Het is hier drukker dan in de outback, maar rustiger dan in de steden, dus opeens kijk ik er tegenop om weer de stad in te moeten. De afstanden zijn hier zo klein dat ik weer kan fietsen, heerlijk, dat heb ik wel gemist (net als lekker bruin brood met hollandse kaas of hagelslag, trouwens!).

'En wat is nu je plan?', vraagt opeens iedereen. Tsja, als ik dat nou eens wist. Het meest logische is om op zoek te gaan naar een baan. Maar of dat in Nederland of in het buitenland gaat worden... ik heb nog geen idee. Ik weet niet of ik een kantoorbaan op dit moment wel zo zie zitten, er is nog zoveel meer! Mijn idee van tijd en afstand is onwijs veranderd en het buitenland is opeens helemaal niet meer ver weg, de drempel is enorm verlaagd. Mijn laatste weken in Australie heb ik zoveel nieuwe dingen geleerd. Ik heb eindelijk wat geleerd over de aborginal cultuur en eindelijk begrijp ik hun redenen en eindelijk zijn ze niet meer eng, maar heb ik respect voor ze gekregen. Ik heb geleerd dat ik compleet op mijn gemak ben in the middle of nowhere, ik mis de rust en de ruimte. Ik heb de laatste weken in Aussie van zoveel mensen dingen gehoord als: 'kan je niet eens ophouden met stralen??', of: 'die glimlach staat wel op je gezicht gebrand he??'. Nu is het zaak dat gelukkige gevoel vast te gaan houden, in wat ik ook besluit te gaan doen.

Dit was hem voor nu, voor deze blog. Mocht ik weer naar het buitenland gaan, dan krijgen jullie vanzelf weer een mailtje van reismee ;) Ik wil iedereen in ieder geval ontzettend bedanken voor alle mailtjes en berichtjes het afgelopen jaar. Ik ben jullie zeker niet vergeten en het doet me goed te weten dat dat andersom ook zo is! Vanuit Nederland, een jaar na vertrek: BEDANKT en hopelijk tot snel, in real life! En mocht ik sommigen van jullie erg enthouiast over Australie hebben gemaakt, kijk dan absoluut even naar de clip bij dit liedje! http://www.youtube.com/watch?v=eNEeq5qGh8I

Kakadu, de weg naar Alice Springs & thuiskomstdatum!

Hoi allemaal!

Zoals beloofd al snel weer een blog, want ik heb veel meegemaakt de afgelopen week, en mijn thuiskomstdatum is bekend!

Zondagochtend worden we om 6:30 opgehaald bij het hostel. Ik kies een plekje uit, achteronze guide/driver, zodat ik niet carsick kan worden. Als we iedereen hebben opgepikt blijkt de groep uit 14 man te bestaan. Onze gids stelt zichzelf voor als Nathanael (Nathan) en vertelt snel even wat over veiligheidsvoorschriften enzo. Dan zijn we klaar voor vertrek. De bus is bijna vol, maar de passagiersstoel in nog vrij, dus Nathan zegt dat iedereen voorin mag zitten wanneer hij/zij wil. Voor nu blijf ik op mn plek, ik denk dat deze plek al goed is. Naast mij komt de Engelse John te zitten, een oudere leraar die voor 3 weken in Australie is, op weg naar Nieuw-Zeeland. Een hele aardige vent, waarmee ik uitgebreid kan kletsen op weg naar Litchfield. We hebben een keer een stop bij termietenheuvels en bij een waterval, waarna we doorrijden naar de Rockholes om te gaan zwemmen. Echt zwemmen kan je het niet noemen, maar beetje liggen en genieten van het koude water dat van de watervalletjes af komt. Wat foto's maken, genieten! Na het omkleden rijden we naar onze lunchstop. Tijdens de lunch (hotdogs) hebben we een introductie. Iedereen vertelt wat over zichzelf, waar hij vandaan komt, wat hem hier brengt, wat hij verwacht van de tour, enz. Nathan begint zelf. Verrast hoor ik hem zeggen dat hij 3,5 jaar in Nederland heeft gewoond. Verder zijn er geen Dutchies op de tour, alleen veel Duitsers, een paar Engelsen en wat andere nationaliteiten.

Na de lunch rijden we door naar een plek in de middle of nowhere en zet Nathan ons af naast een Billabong (= altijd water), met de boodschap niet te dichtbij te komen i.v.m. de krokodillen. Vrijwel meteen komen er 3 Aboriginal kids aangelopen. De oudste, het meisje, stelt zich voor in het engels en vertelt over een Dreamtime Story. Dit is een verhaal over aboriginals, hun avonturen en hun wijze van overleven. Het is een verzonnen verhaal. Ze vertelt ons dat we, willen we het kamp in, eerst water over ons hoofd gegoten krijgen. Dit betekent dat je hier veilig bent, dus je hoeft je geen zorgen te maken over slangen en spinnen. We volgen haar richting het kamp, terwijl ze ons vanalles vertelt over bomen en planten die we tegenkomen. Bij het kamp aangekomen brengt ze ons naar haar vader, welke ons allerlei Aboriginie instrumenten laat zien en laat bespelen, erg leuk, maar erg moeilijk! Hierna vertelt hij ons het een en ander over ceremonies, walkabouts en hoe ze aan de verf komen die ze vaak op hun lichaam smeren. Hierna gaan we speerwerpen (voor het avondeten ;) ) en daarna krijgen we nog een praatje over het maken van mandjes en tasjes. Heel interessant allemaal en onwijs lieve mensen.

Hierna is het een flink stuk rijden, voordat we eind van de middag aankomen bij de Mary River. Hier gaan we op een cruise en spotten we de ene na de andere krokodil. Kleine zoetwaterkrokodillen (freshies) en mega zoutwaterkrokodillen (salties). Ook zien we geweldige wetlands, mooie vogels en word ons verteld dat het water in het wet-season zo hoog staat dat dit allemaal niet zichtbaar is. Na de cruise begint de zon al onder te gaan en rijden we richting ons kamp voor de nacht. Onderweg stoppen we nog voor een waterbuffel die de weg oversteekt (die zijn mega!) en we stoppen om hout voor het kampvuur te verzamelen. Op de camping aangekomen snel een tent uitkiezen, koken en eten.

's Avonds na het eten zit Nathan wat didgeridoo te spelen rond 't kampvuur. Als ik erbij ga zitten en we even aan de praat raken gooit hij er opeens een nederlands woord tussendoor. Ik vraag hoe goed zijn Nederlands is, waarop hij zegt: dat mag jij beoordelen. Vanaf dat moment gaat alles in het Nederlands. Ik ben stomverbaasd, hij kan vloeiend Nederlands! Nathan kan onwijs goed didgeridoo spelen, en na wat (proberen) muziek te maken en lachen gaat een groot deel van de groep naar bed. Rond 22h vraagt hij of iemand het leuk vind om wallabies te spotten. Tuurlijk! Al snel lopen we met hem en 5 man door de bush bush, heel praktisch, met alleen een paar zaklampen en op onze flipflops. We maken veel te veel lawaai en zien mega spinnen, maar wel wijs dit! Als we na ruim een uur terug zijn bij t kamp zitten de wallabies rond t kampvuur, ja hoor!

De volgende ochtend worden we rond 4:15 wakker door het geluid van een didgeridoo, this is your wake-up call! Snel ontbijten, lunch maken, spullen pakken en opruimen. Het is nog donker als we om 5:35 wegrijden. Iedereen wil verder slapen, dus ik besluit om voorin te gaan zitten. Al snel ligt iedereen te slapen en zitten wij honderduit in het Nederlands te kletsen. Ondertussen gaat langzaamaan de maan onder en komt de zon op. Geweldig mooi! Met een uur zijn we in Kakadu, maar dan is het nog 2 uur rijden naar onze bestemming. Hier rijden we een flink stuk off-road, door rivieren en zien we de meest mooie Brumbies die naast ons rondrennen! Wow!! Later ook nog een Emoe met baby, zomaar vlak voor ons op de weg. Echt geweldig dit!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Bij onze stop na 3 uur rijden wordt ons verteld dat we een stuk gaan 4-wheel-driven, dus een half uur lang hobbel de bobbel, het gaat er wild aan toe. Dan kom we eindelijk aan bij de Twin Falls. Eerst gaan we met een boottochtje door het water naar de onderkant van de waterval, stukje lopen daarna, om bij een geweldig mooie plek aan te komen. Een strandje in een geweldige kloof. Hier relaxen we wat, maken we wat foto's, ook een groepsfoto, eten we wat koekjes en gaan dan terug lopen en varen naar de truck. Hier spullen pakken, vooral veel water en lunch. Er staat ons een flinke tocht te wachten en als we vertrekken is het precies 12uur, dus bloedheet. Na een flinke klim omhoog zijn we eindelijk bovenaan de waterval. Maar we zijn er nog niet, we moeten nog een stuk landinwaarts om de plek te zoeken waar we kunnen zwemmen. Het is erg warm en nu lopen we in de volle zon, dus drinken, drinken, drinken! Eindelijk komen we aan bij een rustig stuk van de rivier. Het water is heerlijk, er word gezwommen, veel foto's gemaakt en geluncht. Een paar heerlijke uren! Op de terugweg ben ik ongeveer halverwege als ik wat raar van een rots afstap en mijn enkel verstuik. Even heel duizelig, dus even zitten, daarna lijkt het weer te gaan. Gelukkig hebben we geen haast, dus heel langzaam daal ik de berg af, wat toch wel pijn doet.

Na een stuk terug 4-wheel-driven gaan we nog naar Jim Jim Falls, maar hier komt in deze tijd van het jaar geen water vanaf, dus al snel besluiten we onze weg te vervolgen naar ons kamp in Kakadu. Hier aangekomen genieten we van het licht van de volle maan, hebben we na het eten nog een drankje aan de bar en gaat iedereen enigszins op tijd zijn tent opzoeken.

De volgende morgen is onze 'wake-up call' om 5:15. Als eerste rijden we naar een plek met Aboriginal Rock Art. Stukje lopen, wat bekijken, enz. Leuke uitleg en grappige verhalen! Hierna rijden we door naar Barramundi, dit is 2 uurtjes rijden. Op de bestemming is het maar ongeveer een half uur lopen en het is niet zo stijl. Ik neem mn tijd. Het water is hier prachtig, iedereen springt er vol enthouiasme in en vanaf de hoge rotsen! Eerst maak ik alleen wat foto's, later waag ik ook de afdaling naar het water en ga ik heerlijk zwemmen. Na een tijdje bovenaan de waterval te heben gezeten weer aankleden, naar boven, lunchen en dan terug naar de truck. Rond 2 uur rijden we weg, dan hebben we nog zo'n 4 uur te gaan naar Darwin. 's Avonds met het grootste deel van de groep uit eten en nog even de bar in.

Woensdagmorgen gaat na slechts 2 uur slaap alweer de wekker voor de start van de volgende tour. Dit keer bestaat onze groep uit 10 man en hebben we een wat oudere tourguide. Onze eerste stop op weg naar het zuiden is bij Edith Falls. We hebben hier wat tijd om naar de waterval te zwemmen, wat altijd verder is dan je denkt! Na de lunch rijden we door naar het bekende Katherine. In deze kloof krijgen we de optie een cruise te doen of te gaan kanoen. Aangezien in geen rare bewegingen wil en kan maken met mijn voet, moet ik het kanoen helaas skippen. Maar, de cruise blijkt geweldig! We cruisen door een kloof, moeten aan het eind van de kloof van de boot af, een stuk lopen naar de tweede kloof, en dan op de volgende boot. Het is hier erg mooi en rustig en ik sta versteld van de kleine crocs die hier zo dicht bij de boot liggen. Ongelooflijk is te bedenken dat dit over een half jaar weer compleet onder water staat, waardoor ze deze boten niet meer kunnen gebruiken, maar een speedboot nodig hebben! Vanacht slapen we in Katherine en ik ga vroeg naar bed. Ik heb t nodig!

Donderdagochtend staan we om 05:30 op en hebben we een lange rit voor de boeg. We rijden naar Elsey National Park, waar Thermal Pools te vinden zijn. We hebben hier 1,5 uur te besteden en het plan is om lekker het water in te gaan. Het loopt voor mij iets anders als ik in het toiletgebouw opeens een stel van de Jumob tegen het lijf loop! Alweer! 2 avonden terug kwam ik ook al iemand van de Jumbo tegen! We raken aan de praat en er is in het afgelopen jaar zoveel gebeurt dat we al snel ruim een uur staan te kletsen. Gaaf om weer andere verhalen te horen en elkaar tips te kunnen geven. En gaaf hoe en dus nog meer mensen zijn die net zo als ik enorm van dit land genieten en hier nog graag veel tijd willen doorbrengen. Van zwemmen komt dus niets, geen tijd ;)

Na de lunch en een bezoekje aan een kleine dierentuin rijden we verder naar het bekende Daly Waters. Dit is de oudste pub van Northern Territory. Het is een geweldige locatie en de binnenkant van de pub is ronduit geweldig! Iedereen die hier een bezoek aan brengt mag iets achterlaten van zijn land. Het hangt dus helemaal vol met ID-kaarten, slippers, BH's, t'shirts, ondergoed, nummerplaten, enz! Allemaal met namen en nationaliteit erop. Erg leuk om hier een tijdje rond te hangen en te kijken of je iets van je eigen land kan vinden. Met succes uiteraard!

Op weg naar onze slaapplek worden we geconfronteerd met het harde Australie. Onze gids vertelt dat hij bijna niet gebeurt dat hij op tours geen ongelukken ziet. Dat blijkt nu. We komen in een enorme rij auto's te staan omdat er een ongeluk is gebeurt. Hij gaat zelf een kijkje nemen en wij moeten in de bus blijven. Dit is even spannend, want als het een dodelijk ongeluk is wordt de weg afgesloten, wat betekent dat we de hele weg terug moeten. Na niet al te lange tijd gelukkig blijkt dat we door kunnen rijden, maar als we langs het wrak rijden schrikken we enorm. Het is een chaos. Wat blijkt, er was een personenauto en de bestuurder hiervan was door de lange saaie weg en de hitte in slaap aan het vallen, waardoor hij op de andere weghelft terecht kwam. De tegenligger was helaas, een roadtrain. Een 53 meter lange roadtrain die benzine vervoerde. De chauffeur van deze roadtrain is de held in dit verhaal. Hij heeft zo kunnen draaien dat hij de auto niet recht van voren zou raken en daarna heeft hij op miraculeuze wijze ervoor kunnen zorgen dat zijn truck niet gekanteld is. Als dat gebeurt zou zijn dan was waarschijnlijk alles in brand gevlogen. Dus, geen dodelijk ongeluk, maar wel iets wat je even goed wakker schudt!

Vrijdag hadden we na een nachtje swaggen nog zo'n 650 km te gaan naar Alice Springs, dus weer veel rijden, maar ook veel kleine stops, wat het minder erg maakt. Maar het landschap is zo saai, het is bomen en bosjes en zand.... dat is het. We komen een aantal bosbrandjes tegen en leren dat dit gecontroleerde bosbranden zijn. Ze worden in deze tijd van het jaar expres aangestoken om alle losse bladeren en dood gras te verbranden. Op deze manier worden grote bosbranden in de zomer voorkomen. Erg apart, maar het blijkt te werken. En de as blijkt een goede vruchtbaarheidsbron te zijn, want 2 weken later groeit er perfect nieuw groen gras. Heel leerzaam!

We stoppen nog bij de Devils Marbles, gaaf gevormde rotsen waar de Aboriginals allerlei spirituele diensten bij uitvoeren en waarvan word geloofd dat als je je kinderen hier los laat lopen, die verdwijnen. We stoppen nog bij een oud telegraaf station en bij een plek waar aliens voorkomen (tsja) om rond donker in Alice Springs aan te komen. Met de hele groep uit eten en dan weer heerlijk slapen, dat heb je hier wel nodig!

Vandaag hebben we een dagje vrij in Alice, om morgen aan de laatste 7 dagen tour te beginnen. Daarna blijf ik 2 dagen in Adelaide om daarna naar Sydney te vliegen. Daar ben ik ook 2 dagen en daarna kom ik, geloof het of niet, richting huis. Ik heb besloten dat ik hier nog lang niet klaar ben. Er is nog zoveel meer te zien en te doen. Maar mijn verblijf met een week verlengen, daar heb ik niets aan. Dus nu kom ik naar huis en als het aan mij ligt kom ik hier nog een keer terug om nog meer van dit geweldige land te ontdekken. Mijn hart schreeuwt op dit moment heel hard: 'NEE, ga nog niet weg!!!!' Maar ik weet dat ik niet moet vergeten waar ik vandaan kom en waar alle mensen zijn waar ik van houd. Dus, op 28 september stap ik hier in het vliegtuig, om op vrijdagochtend 30 september om 09:15 weer voet op Nederlandse bodem te zetten.

Dus, nu kan ik het echt zeggen: tot snel!

Bali & Darwin

Leconfield:
Mijn laatste vier weken op Leconfield stonden voornamelijk in het teken van polo. Elke dag was ik verantwoordelijk voor het voer, werd er overlegd wanneer de paarden beweging zouden krijgen, en moest ik het weer ik de gaten houden. Polo was nu niet alleen meer op zaterdag, maar ook op zondag. Dat betekent op zaterdag vroeg op pad, om 2 tot 3 uur te rijden naar de wedstrijdlocatie, de eerste wedstrijd op zaterdag en dan ergens de nacht doorbrengen bij vrienden van Tim. Op deze manier ontmoette ik erg veel leuke nieuwe mensen en heb ik veel verhalen van vroeger gehoord. Zondag de finales en dan weer dat hele stuk terugrijden naar de farm. Geen vrije dagen meer voor mij dus, maar ik heb onwijs genoten van deze weken.

Naast het werk met de paarden moest er ook nog ander werk op de farm gebeuren. Zo zijn ze bezig om een huisje te bouwen en moesten we regelmatig helpen met palen tillen, helpen dingen afplakken, en met cement storten. Dus, ik kan iets nieuws aan mijn cv toevoegen: Ervaring met het leggen van de fundering van een huis ;) . Iemand plannen om een nieuw huis te bouwen?? Als je een paar weken wacht kom ik helpen!

Op een avond begin augustus gingen Danny, Rosa en Justin jagen. Af en toe schieten ze wat wilde geiten of kangoeroes om onze vleesvoorraad aan te vullen. Zo ook deze avond. Een uur later kwamen ze terug met een verrassing. Ze hadden een kangoeroe geschoten, maar deze bleek een baby in haar buidel te hebben. Kennelijk leren alle Aussie op school wat je moet doen als je een baby kangoeroe vindt, dus direct werd er een kussensloop tevoorschijn gehaald en werd de joey hierin gedaan. Moeder bleek zo goed als geen melk meer te produceren, dus het laatste beetje werd in een fles gedaan, gemengd met wat water, en zo konden we de joey wat drinken geven. Hij was al flink groot, dus de vraag was of hij groot genoeg was om voor zichzelf te zorgen. De eerste uren heeft hij in de kussensloop in een doos liggen slapen en als we niet keken zat ie zachtjes wat appel te eten. Amberley besloot hem die nacht in haar kamer te houden en de volgende dag wat voer te kopen in town. Toen we de volgende ochtend wakker werden en vroegen waar de joey was bleek dat hij midden in de nacht opeens wild werd, dus toen heeft ze de deur maar open gezet zodat hij weg kon als hij wilde. Dat wilde hij kennelijk, en we hebben hem daarna niet meer gezien. Kennelijk was hij dus groot genoeg om voor zichzelf te zorgen.

De derde week van augustus hadden we de eerste school na de winterstop. We hadden maar een kleine groep, dus veel tijd om iedereen goed te leren kennen. Erg gezellig, en op vrijdagavond zijn we dan ook met z'n allen wezen bowlen en cocktails wezen drinken!

Op 23 augustus heb ik Leconfield verlaten. Wederom met een dubbel gevoel, maar ook wetende dat ik hier zo'n geweldige tijd heb gehad, dat het eigenlijk niet beter kan worden dan dit. Dus, omdat ik niet goed wist wat ik moest zeggen, heb ik iedereen een knuffel gegeven en heb ik afscheid genomen van deze geweldige plek met geweldige mensen en dieren. En nu, na deze bijzondere ervaring, terug naar het backpackers leven, terug naar het ontdekken van nieuwe plekken en het ontmoeten van nieuwe mensen.

Bali:
Dat ontdekken van nieuwe plekken besloot ik niet alleen te gaan doen. Op Leconfield heb ik een paar weken samengewerkt met Em, een duits meisje. Ze had een beetje dezelfde plannen, dus besloten we om na een paar dagen in Tamworth, samen naar Indonesie te gaan, dus een weekje Bali was het nieuwe plan! Eerst naar Sydney, daar even wat bekenden opzoeken, last minute een hotel voor Bali regelen, en op zaterdag 28 augustus weer het vliegtuig in.

Na zondagochtend wakker te worden in ons hotel in het centrum van Kuta besloten we de stad wat te verkennen. Al snel kwam ik erachter dat dit typisch Azie is. Overal langs de straat proberen mensen je van alles aan te smeren. Transport, eten, zonnebrillen, kleren, parfum, noem maar op. Op t begin was ik nog erg vriendelijk, bedanken en vriendelijk 'nee' zeggen, maar na een lange straat was ik er alweer klaar mee en liep ik maar stevig door, denkend 'Ik hoor je niet!'. Wel heel grappig was dat Em en ik allebei een nieuwe zonnebril nodig hadden, dus die hadden we ergens in een winkeltje gekocht, na flink afdingen. De jongen van het winkeltje had hele verhalen tegen ons en we hebben er nog een tijdje staan praten, tot hij ons meer en meer wilde aansmeren. We hadden onze namen verteld aan hem, dus vanaf dat moment, elke dag als we door die straat liepen, dan hoorde ik al van verre iemand roepen: 'Anna! Anna! Here! It's Alex!!' Als we aan zijn kant van de straat liepen dan kregen we meteen een knuffel en als we aan de andere kant liepen dan stond hij als een idioot te wenken dat we naar hem toe moesten komen. Dus elke dag, vaak op de heen- en de terugweg, werd ik luid begroet. 'Anna, you need more sunglasses?' Nee dank je, we hebben al een zonnebril bij je gekocht. 'Oh Anna, buy one more, for my good luck!'. Zo ging dat dan, ergens wel lachwekkend. :)

Op onze eerste dag besloten we maar meteen te genieten van het goedkope Aziatische leventje. We hebben een heerlijke massage gehad, een facial, pedicure en onze nagels zijn gelakt, erg schattig met bloemetjes en al. Ze zijn met 6 dames zeker 2 uur met ons allebei bezig geweest, en uiteindelijk betaal je dan omgerekend zo'n 30 euro per persoon. Later in de week kwamen we erachter dat dat zelfs nog duur is. Het geld is daar zo onwijs verwarrend omdat 100.000 IDR ongeveer 11 AUD is, dus het gaat voor je gevoel om mega bedragen.

Om aan het drukke en toeristiche Kuta te ontsnappen zijn we op onze tweede en derde dag in Bali een 2-daagse tour rond het eiland gaan doen. 's Ochtends werden we opgehaald door een auto met een prive gids en chauffeur, een vrouw en een man, twee goede vrienden en een onwijs leuk stel. De eerste ochtend stond in het teken van Balinese cultuur. Zo hebben we gezien hoe alles hier nog met de hand wordt gemaakt. Handwerk, kleding, zilversmeden, hout bewerken en het maken van koffie en thee (Wist je dat koffie soms gemaakt wordt doordat ze bepaalde vogels koffiebonen laten eten, en wat ze daarvan uitpoepen wordt in koffie omgezet, jammie). Ook hebben we een traditionele Balinese dans gezien. Deze dansen worden elke dag uitgevoerd en er wordt een hele show van gemaakt. Geweldig mooie kostuums, een heel 'orkest' die alles begeleidt, zelfs in die mate dat er nauwelijks wordt gesproken in de show. Het gaat in de dans voornamelijk om het eeuwige gevecht tussen de Barong (goed) en de Rangda (kwaad). Uiteindelijk wint de Barong, maar hij kan de Rangda nooit doden, omdat er in alle mensen ook kwaad schuilt.

Na een lunch met prachtig uitzicht op de Batur vulkaan met een mega meer ernaast stoppen we bij de rijstterrassen. Echt prachtig! Zodra je dus wat meer naar het noorden reist wordt het landschap erg bergachtig en er wordt met deze rijstterrassen heel slim gebruik van gemaakt.
Als we eind van de middag bij ons hotel in noord Bali aankomen blijken we een hotel aan zee te hebben. Onze gids en chauffeur hebben een kamer naast de onze, dus we besluiten met z'n vieren naar het strand te lopen om te genieten van een geweldige zonsondergang. En ik moet zeggen, dit is weer een heel andere zonsondergang dan Australie, wow! Het zwarte vulkanische strand maakt dit ook weer een prachtplaatje. We duiken nog even het zwembad in, tsja, ik kan niet anders zeggen dan dat dit eigenlijk paradise is!

Op de tweede tour-dag moeten we al om 6 uur 's ochtends klaar staan, we gaan het water op om dolfijnen te spotten bij zonsopkomst. De sunrise is geweldig mooi, maar helaas is het zo druk op het water dat de dolfijnen zich weinig laten zien. Na het ontbijt vervolgen we onze reis naar een tempel in de bergen, waar monniken leven. Dit is ook een plaatje, en met uitzicht op zee. Wat wil je nog meer? Hierna rijden we door naar de Hot Springs, maar omdat het deze week vakantie is in Bali is het hier zo druk dat we het al snel gezien hebben. Door naar een geweldig mooie waterval, waar we eerst een flink stuk voor moeten lopen. Maar dan heb je ook wat! Met hoge snelheid komt het water naar beneden storten, en ik moet natuurlijk even proberen zo dichtbij mogelijk te komen. Dus, het water in, tot ik nog nauwelijks kan staan en het koude water vlak naast me neer klettert. Hier kan ik alle adrenaline uit mijn lijf schreeuwen, niemand die me hoort! :)

Op weg naar onze lunchplek stoppen we bij de Twin-lakes. Een geweldig stukje natuur hier! Op een van de uitzichtspuntjes staat een jongen met een aantal dieren. We raken aan de praat en hij verteld dat hij een aantal van deze dieren gevonden heeft toen ze nog een baby waren. Hij heeft ze verzorgd en grootgebracht en sindsdien wonen ze bij hem. We mochten nog wat foto's maken, dus ik sta op de foto met een slang om mijn nek, een kameleon in mijn armen en een vleermuis die rustig aan mijn jurk hangt. Op de slang na lopen (hangen) de andere dieren daar gewoon los, als ze willen kunnen ze gewoon weglopen (vliegen), maar kennelijk willen ze hier zijn. :)

Diner hebben we deze avond bij het bekende Tanah Lot. Een geweldige plek en tempel op een klif. Het is hier zo onwijs toeristisch en er zijn ook heel veel mensen uit andere delen van Azie. Kennelijk vinden mensen het nogal bijzonder dat Em en ik hier als 2 blanke meiden rondlopen in jurkjes, dus de een na de ander vraagt of ze met ons op de foto mogen. Al snel liepen we te grappen dat we er maar geld voor moesten gaan vragen! Bizar hoe kinderen en volwassenen helemaal trots en verlegen naast ons kwamen staan voor een foto. Ik voelde me net een tourist-attraction!

De volgende dag moesten we alweer vroeg op, voor een bezoek aan het bekende Bali Safari & Marine Park. Dit is niet zomaar een dierentuin! Veel staat hier in het teken van de olifant. Zo kan je zien hoe de olifanten een bad nemen, en net als er de meeste mensen om heen staan, spuiten ze het publiek flink nat. Heel grappig, ze lijken er echt lol in te hebben! Ook wordt er een show gegeven, waarbij mensen het verschil tussen de Afrikaanse en de Aziatische olifant word geleerd, en word er verteld over het gevecht wat olifant en mens in andere landen hebben. In deze show word verteld dat dit gevecht fout is. We zijn geen vijanden, maar vrienden. Om dit te 'bewijzen' komt er, nadat er een man in het water valt, een olifant het podium op gerend om hem te redden. Erg mooi gedaan. Ook tijdens een ritje op een olifant was goed zichtbaar dat olifanten heel slim zijn en dat als je ze met respect behandelt, je dit ook terug krijgt. Erg apart om op een olifant te zitten, ze zijn zo wiebelig! Maar erg gaaf!

Na een ritje op een kameel en kregen we ook nog de kans om met een Orang-oetan op de foto te gaan. Heel schattig, deze kleintjes liepen de hele dag rustig rond, een beetje te spelen. Zodra er een verzorger kwam stonden ze met hun armpjes omhoog ongeduldig te wachten tot ze werden opgetild. Ik moest op een bankje gaan zitten en zodra de verzorger hem naast me op de bank zette klom hij op mn schoot en begon hij met z'n 4 handjes mijn handen te inspecteren. Super schattig!

Een ander deel van dit park was de Safari. Je kon in een safaribus, met gids, door een bepaald deel van het park rondrijden en dan waande je je echt in Afrika. Leeuwen, olifanten, zebra's, om de hoek struisvogels, na de volgende bocht giraffes... erg wijs!

Na een dagje rustig aan doen stonden onze 2 laatste dagen in Bali o.a. in het teken van watersport. Voor de eerste dag betekende dit: Jetski, Bananaboat en Parasailing! De jetski vond ik al erg wijs! Er zat wel een mannetje achter me die aanwees waar ik heen moest, maar vol gas door de bochten en verder alles zelf bepalen. Ik heb eigenlijk alleen maar heel hard gelachen! :) En het parasailen was ook onwijs gaaf! Je bent nog geen 3 minuten in de lucht, maar toch, het hangen achter een speedboat, hoog in de lucht, terwijl je geen idee hebt hoe hoog je zit... tjsa, ook wel mijn ding! Op de laatste dag ontmoette we 's ochtends onze gids en chauffeur van de eerste dagen. Na een tochtje in een glass-bottom-boat (lees: een bootje met een glazen plaatje van 30 cm x 1 m) brengen we een bezoek aan Turtle Island en gaan we snorkelen. Hier zijn wederom weer mooie vissen te zien, maar vooral gaaf zijn de onwijs mooie zeesterren die hier op de bodem liggen. Deze had ik nog nooit gezien, erg indrukwekkend! 's Middags brengen we een bezoek aan de Uluwatu tempel en maken we wat foto's op Julia Roberts' 'Eat, pray, love' strand: Dreamland. Na een seafood diner op het strand worden we afgezet op het vliegveld. Het was een heerlijke week, maar stiekem ben ik blij om terug naar Australie te vliegen.

Darwin:
Sinds een week zijn wedus in Darwin. Op de tweede dag kwamen er een paar vrienden van Em: een Duits meisje, Lara en 2 Ierse jongens. Tsja, wat kan ik zeggen.... Ieren zijn altijd wel in voor een feestje, dus er is gegarandeerd een hele hoop te lachen! Mijn dagen in Darwin breng ik voornamelijk door met Lara in de 'stad', in de bieb, op het strand of in het water. Verder heb ik hier weer een vriendin ontmoet die ik maanden terug in Perth heb leren kennen. Heerlijk om na zoveel maanden bij te kletsen over onze reis, onze plannen, enz. Het voelt dan toch alsof je elkaar al heel lang kent, wat in de backpackers wereld misschien ook wel waar is! Darwin bevalt me dus goed. Je kan het geen stad noemen, er is geen hoogbouw, het is gewoon een groot dorp. Alles is op loopafstand en er is altijd wat te beleven. We zijn een avond naar een pyjama-party geweest, waar bijna iedereen in pyjama rondliep. Geslaagd feestje! Van ochtendmens ben ik nu dus weer een nachtmens! Maar, daar moet nu weer verandering in komen, want vanaf morgen wordt het 2 weken lang vroeg op. De komende 2 weken gaan we namelijk met een tour van Darwin naar Adelaide, dus van noord naar zuid Australie, dwars door het midden. Hier heb ik onwijs veel zin in! Dit is een van de laatste delen van Australie die ik nog niet heb gezien. Het plan was om 4 dagen na aankomst in Adelaide naar huis te vliegen, maar nu die datum dichterbij komt weet ik dat niet zo zeker meer. Ik kijk er erg naar uit iedereen weer te zien, maar de gedachte dat dit jaar en dit leven hier bijna voorbij zijn, is wel heel vreemd. Over mijn precieze thuiskomstdatum kan ik dus nog even niets met zekerheid zeggen. I'll keep you guys updated!

Enkele bijzondere gebeurtenissen uit het leven van een jillaroo

Yes, I am still alive! Het heeft even geduurd, maar hier weer even wat nieuws van de andere kant van de wereld!

Toen ik 2 maanden geleden terug kwam op Leconfield werd ik met open armen ontvangen. Meteen werd me verteld dat het de laatste tijd op de farm niet geregend had, dus ze waren er blij mee dat ik de regen terugbracht. Tsja, tis maar waar je blij mee bent ;)

Ik kwam terug in een bekend team. Naast Amberley & Justin waren Duco & Sarah nog altijd op de farm te vinden, tijdelijk vergezeld met Kit. Vrijwel meteen was het alsof ik nooit was weggeweest. Ik wist wat te doen en Sarah en ik bleken al snel een top team. Na de eerste week was het tijd voor een nieuwe school. Dit is wel even anders dan het in de Aussie zomer was. Waar we in de zomer volle scholen van 20 studenten hadden, hadden we deze week een groep van 6. De reden? Het is hier koud! Ookal was het nog niet eens winter, de nachten waren al zo koud dat we, zodra het donker werd, de heater in onze kamer vaak aanstaken.

Op de vrijdag na de eerste school was het Duco's verjaardag. Eigenlijk zou hij deze dag vertrekken, maar uiteindelijk besloot hij nog 2 dagen langer te blijven, zodat hij ook mijn verjaardag mee kon vieren. Op zondag was het mijn verjaardag. Ik was als eerste op, wat me tijd gaf om even naar buiten te gaan, even te genieten van het geweldige landscha en de rust. Zo gaaf om hier, bijna een half jaar na mijn eerste bezoek aan Leconfield, en na hier Kerst en Oud&Nieuw te hebben gevierd, nu ook mijn verjaardag te vieren. Overdag hebben we gewoon gewerkt, maar ik werd ondertussen in beslag genomen door telefoontjes vanuit Nederland, ontzettend lief! 's Avonds werd er een heerlijk verjaardagsdiner voor me gemaakt, waarna ik de cheesecake die ik had gekocht, tevoorschijn haalde. Er werden kaarsjes aangestoken, er werd voor me gezongen, ik moest een wens doen, de kaarsjes uitblazen en de taart aansnijden. Ze hebben hier een regel dat het taartmes schoon uit de taart moet komen, en als dat niet gebeurd, dan moet je de jongen die het dichtst bij je zit, een kus geven. Grappig hoe, al voor ik het mes aangeraakt had, opeens iedereen dicht bij me kwam zitten, haha!

Al snel kwam ik erachter dat de kleinere scholen erg anders waren dan de grote, volle scholen. Afhankelijk van de mensen in de groep, kon het een geweldige, of een lastige week worden. Gelukkig was de kleinste school een groep van 4 onwijs leuke meiden, echt een top groep die altijd in waren om iets nieuws te proberen. Deze week was het 'National Horse Cutting Event' in Tamworth. Op vrijdagavond besloten we met iedereen die dit wilde, naar dit evenement te gaan. En dat bleek een goeie keus. Waar we in Nederland wedstrijden met paarden doen als: Springen en Dressuur, kregen we hier Cutting, Barrel Race & Rodeo te zien. Vooral de Cutting was echt onwijs! 1 persoon moet, te paard, 1 kalf uit een groep kalveren zien te drijven en vervolgens te zorgen dat dit kalf uit de groep blijft, door elke beweging van het kalf te spiegelen. Onwijs gaaf om te zien hoe deze paarden zo getraind zijn dat ze elke voetbeweging van het kalf spiegelen, hoe ze zo ongeveer op hun kont gaan zitten om super snel te kunnen omdraaien en binnen no time op volle snelheid te zitten en dan vanuit het niets weer stil te staan. Dit is wel even wat anders dan wat wij in Nederland doen. Echt een andere wereld dus!

Aan het eind van dit weekend heb ik, na wederom een paar super gezellige movie nights en lunches, afscheid genomen van Gina & Graham, die na al die tijd in en rond Tamworth te zijn geweest, eindelijk gingen reizen.

Terug op de farm ging het leven van rare jobs, muizenjachten, ijskoude nachten en heerlijke momenten door. Toen ik op een middag met Tim, Justin & Amberley en alleen 1 jute in een van de achterste paddocks was om wat kalfjes bij elkaar te drijven om ze te voeren, werd het wat sneller donker dan verwacht. Amberley & Justin probeerden de ene groep te voet de heuvel op te krijgen en Tim en ik waren in de jute en gebruikten de honden om de andere groep bij elkaar te drijven. Toen de kalfjes echter een andere weg nemen dan gepland, besloot ik ze te voet te volgen, geholpen door de honden. De weg terug was wat stijl en het was al zo goed als donker, maar ik ken deze paddocks inmiddels op mn duimpje, dus rustig aan vervolgde ik mijn weg, genietend van de laatste kleuren in de lucht van de zonsondergang. Bijna aangekomen op de plek van bestemming werd Tim blijkbaar toch wat ongerust, dus hoorde ik een luid 'Koewie!' uit zijn richting komen. In mijn allereerste week in Australie, in The Blue Mountains, hebben ze ons geleerd dat dat geluid de roep is voor als je in de middle of nowhere bent. Als iemand 'koewie' naar je roept, een roep die van ver te horen is, dan moet je met hetzelfde geluid antwoorden, om te laten weten waar je bent, en dat je in orde bent. Dus, ik 'koewie' terug, glimlachend om het feit dat ik zo'n weetje nu daadwerkelijk eens toe kan passen.

De week na dit avontuur was het tijd voor de week van het jaar: De Natural Horsemanship Course. Slechts 1 keer per jaar wordt er zo'n school gegeven, welke compleet in het teken staat van Natural Horsemanship. Tim's plan deze week: er is geen plan! Tsja, dat moet je vooral zeggen tegen een controlfreak als ik... Hij vroeg de studenten aan het begin van de week wat zij graag wilden doen, waar ze meer informatie over wilden en wat ze wilden leren. Naast het leren en oefenen van de beruchte 'seven games' werd er dus zo ongeveer per dag bekeken wat meer aandacht verdiende enzo. Het leuke deze week was dat wij als staff ook meer mee mochten doen, veel nieuwe dingen leren dus. Het gaat allemaal een beetje om de goeie dingen die je paard doet, comfortabel te maken, en de foute dingen oncomfortabel, zodat hij de foute dingen liever nalaat. Aan het eind van de week kon iedereen zijn paard met deze methode vanaf de grond laten springen, over een zeil laten lopen, in de truck laden, een stok met een plastic tasje heen en weer schudden zonder dat het paard reageerde, kon je een skippybal op zijn rug laten bouncen, kon je rondrennen door de arena waarbij je paard je moest blijven volgen en ik was heel trots dat mn paardje aan het eind met 4 benen in een band stond. Erg leerzaam dus allemaal, en zeker iets om thuis toe te passen!

Het weekend na de Natural Horsemanship Course deden Tim, Courtney, Justin & Amberley mee met een Team Sorting competition. Ik ging mee om te helpen, te kijken en op Blake te passen. Ook dit was weer een hele andere wedstrijdstijl dan in Nederland. Dit keer ging je met z'n drieen een arena in, waar zo'n 12 kalfjes in liepen. 10 daarvan waren genummerd met de nummers 0-9. Je kreeg een nummer en zodra je tijd startte had je 2 minuten de tijd om de kalfjes in de goeie volgorde in een andere yard te drijven. Als je nummer 6 kreeg dan moest je dus eerst kalf nummer 6 uit de groep halen, vervolgens nummer 7, 8, 9, 0, 1, enz. En dan is 2 minuten erg kort kan ik je zeggen!

Inmiddels had Kit ons verlaten en waren Sarah en ik al ruim een week de enige backpacker-staff. In de volgende school-vrije week kregen we een nieuwe collega: Em uit Duitsland. Op haar eerste werkdag zouden we gewoon om 8 uur beginnen met werken, maar om 7:15 kwam Amberley de Loveshack instormen met de mededeling dat als we het vliegtuig wilden zien, we over 3 minuten in de auto moesten zitten. Dus: snel veel warme kleren aan, geen tijd om te ontbijten, en rennen naar de auto. Met Amberley & Justin reden we naar het land van Tim's vader, om daar een bergweg in te slaan en nog zo'n 20 minuten berg op te rijden, tot we ergens waren waar ik nog nooit was geweest met een geweldig uitzicht. We hadden allerlei graszaden bij ons en er lag al een hele berg met fertilizer. We moesten alles mixen, waarbij we hulp kregen van een man met een grote truck. Na een paar uur wachten tot de wolken wat opgetrokken waren, konden we het vliegtuig eindelijk aan zien komen vliegen. De bedoeling was dat hij hier zou landen, op de meest stijle en hobbelige 'landingsbaan' ooit. Dat wil zeggen, het was gewoon in een weiland, op de berg... volgens de man van de truck was dit wel zo ongeveer de stijlste landingsbaan die ze kenden. Toen het vliegtuig aan kwam vliegen bleef hij maar rondjes vliegen en rakelings over de baan vliegen. Wat bleek: op een deel van de baan wat wij net niet konden zien omdat het zo stijl naar beneden ging, stonden een paar koeien rustig te grazen! Met wat vreemde manouvres wist hij ze weg te jagen, om daarna op zeer indrukwekkende manier te landen, te draaien, te wachten tot de man van de truck de zaadmix in het vliegtuig had gepompt, en vervolgens dezelfde stijle baan naar beneden te crossen om net op tijd weer in de lucht te zijn. Al snel verdween hij uit het zicht op de zaden boven Tim's land te dumpen, om terug te komen en hetzelfde weer zo'n 20 keer te doen. Hij kwam meer en meer scheef aanvliegen en hij steeg steeds eerder op. Wow, complimenten voor de piloot!

Een paar dagen later gingen Justin en ik in de oude jute naar het achterste deel van Tim's land om wat zoutblokken voor het vee te dumpen, wat kalfjes te musteren en te voeren, en om wat hout te halen voor onze kachels. We waren nog maar net op de terugweg toen de koppeling van de jute het opeens niet meer deed. Het draad bleek gebroken! We besloten voorzichtig terug naar de farm te rijden, maar omdat we niet meer konden schakelen konden we ook niet meer stoppen. Elke keer als we in de buurt van een hek kwamen dan sprong ik de auto uit, rende vooruit om het hek te openen, te sluiten en weer terug te rennen en weer in de auto te springen. Dit was op zich al iets grappigs, maar het werd nog erger toen ik zoutblokken uit de auto moest halen terwijl Justin rondjes bleef rijden. En het werd helemaal erg toen we de stijlste heuvel op moesten, waar het hek halverwege staat, met de lastigste sluiting ooit... Normaal gesproken lukt het me nooit om dit hek alleen te sluiten, maar dit keer lukte het me vrij snel, terwijl Justin in de auto zat te roepen 'You can do it!'! Ik moest zo erg lachen dat het me niet meer lukte om in de auto te springen, toen ik deze eenmaal bereikt had, haha. Wat een dag :)

We hebben trouwens ook nog 2 dagen een film-crew op de farm gehad. Decrew van de Australische ochtendshow ''Kerri-Anne' heeft 2 dagdelen met ons meegelopen om het farmleven van een jackaroo/jillaroo in kaart te brengen. Afgelopen dinsdagochtend was dat op tv, wat we ook nog even hebben kunnen zien. Erg leuk, en goeie promotie! :)

Inmiddels was het al bijna juli, wat betekent dat het polo-wedstrijd-seizoen bijna begint. Op een dag kwam Tim naar me toe met de vraag of ik voor het polo-seizoen wilde blijven en zijn paarden wilde trainen. Het seizoen loopt tot eind oktober en ik had al besloten om mijn visum niet te verlengen, dus het is voor mij niet mogelijk om het hele seizoen te blijven. Toen de vraag kwam of ik dan een begin wilde maken, moest ik daar even over nadenken, omdat mijn plan destijds was om Leconfield half juli te verlaten. Uiteindelijk besloot ik te starten met de training en tot eind juli te blijven, zodat Tim in de tussentijd iemand anders kon zoeken. In de eerste weken van juli bleek de training eigenlijk compleet mijn ding. 's Ochtends laat ik de polopaarden in de yards en maak ik hun ontbijt. Geloof mij, die krijgen meer mineralen binnen dan ik! Gedurende de dag moeten ze allemaal wat beweging krijgen, wat door mij, Tim of Courtney gebeurt. De dagen dat ik alleen ga rijd ik 1 paard, leid ik een andere en dan draaf/galoppeer je ze de berg op, om vanaf de top weer rustig aan naar beneden te stappen. Heerlijk om hier nu eens in mijn eentje door dit geweldige landschap te kunnen rijden.

De zaterdagen staan in het teken van polo-oefenwedstrijden, wat betekent dat ik geen zaterdagen vrij meer heb. Meestal gaan we op zaterdag naar een bestemming, zo'n 2 uur rijden vanaf de farm. Daar moet ik ervoor zorgen dat alle paarden gepoetst, gezadeld, gebandageerd en gevlochten worden, en dat, aangezien Tim meestal 5 paarden meeneemt, het volgende paard klaar staat zodra de game afgelopen is. Het leuke is dat ze tot nu toe voornamelijk oefenen en veel lol hebben, en wij merken nu al verschil in de conditie van de paarden, ze worden met de week sneller.

Afgelopen week was de eerste week van de winterstop. 4 weken lang hebben we geen scholen en hebben de andere paarden vakantie. Sarah heeft de farm inmiddels verlaten, en Rosa uit Nederland is hiervoor in de plaats gekomen. Amberley & Justin zijn op vakantie en Courtney is weer begonnen met werken voor 2 dagen in de week, dus het werk op de farm wordt nu alleen gedaan door ons 3en en Tim. En ik moet zeggen dat we echt een heerlijke week hebben gehad. Waar het een paar weken terug op zaterdagochtend -12 hier was, was het afgelopen week heerlijk boven het vriespunt. Ik begin de kou flink zat te worden, maar zulke heerlijke weken maken veel goed. Elke dag wat paarden trainen, voertuigen pimpen en 's avonds lekker met de meiden koken, kletsen en films kijken. Het is hier nu zo relaxed en gezellig allemaal dat ik, ALWEER, mijn verblijf op de farm heb verlengd. Het plan is nu dat ik hier blijf t/m het weekend van 21 augustus, in welk weekend het officiele polo toernooi begint. Na dit weekend heb ik nog een paar weken aan deze kant van de wereld, om nog wat meer te zien, waarna ik in september naar huis wil komen. Dan is er alweer bijna een jaar voorbij. Wat vliegt de tijd!

Vrienden in Perth

Het is alweer ruim een maand geleden dat ik aankwam in Perth. Even wennen, omdat ik opeens alleen in de grote stad was. Ik besloot vrijwel meteen dat ik hier niet te lang wilde blijven omdat ik de stad uit wilde, wilde reizen, meer mooie dingen wilde zien. Dus op zoek naar een reismaatje! Helaas bleek dit niet zo gemakkelijk, want ik wilde verder naar het zuiden reizen, maar omdat het hier kouder begint te worden wil iedereen naar het warme noorden toe. Dus ook maar even kijken of er wat baantjes hier in de buurt te vinden zijn, om mezelf toch een beetje bezig te houden, aangezien ik dit wel een onwijs mooie kant van het land vind en hier nog een tijdje wil blijven.

Ondertussen raak ik meer en meer in contact met de mensen uit mijn hostel en blijkt het hostel waar ik terecht gekomen ben een hostel te zijn waar een hele grote groep mensen zit die allemaal in Perth werken. Dat betekent dat sommigen hier al maanden zijn. Iedereen kent elkaar dan ook en ik word meteen in de groep opgenomen. Waar ik de eerste dag niet aleen wilde zijn moest ik vanaf dat moment regelmatig echt 'Nee' zeggen als ik weer door iemand ergens mee heen werd gevraagd. Ik stond er echt verbaast van hoe snel je weer contacten legt met nieuwe mensen en hoe iedereen wel in is voor een dag(deel) iets leuks doen. Zo ben ik de tweede avond meteen mee gevraagd door een Schotse jongen uit mn hostel om even iets te gaan drinken met een paar andere mensen. De derde dag ben ik het grootste deel van de dag met een Fins meisje de stad in geweest, de vierde dag met 2 Ierse jongens en een Frans meisje naar het strand, de vijfde dag met 3 Duitsers bijna de hele dag zitten kaarten.... je snapt hem al, eigenlijk dus genoeg mensen om een leuke tijd mee te hebben!

Ook de Good Friday BBQ was een erg groot succes. Vooral toen, nadat ze mij vroegen wat ik op die Jackaroo School allemaal deed, ik vertelde dat ik de ballen van een lammetje heb afgebeten om hem te castreren. Nou, je had die gezichten moeten zien! Echt geweldig! In no time zaten er 10 jongens om me heen die me met grote ogen aan zaten te kijken en het hele verhaal wilde horen. Sommige zijn nu nog bang voor me, en ik sta sindsdien bekend als de ball-biter... Tsja...

Een groot voordeel aan mijn hostel is dat de bibliotheek er erg dichtbij zit. Ik kan dus eindelijk weer eens regelmatig mijn mail checken en weer eens wat vrienden en familie spreken op skype, dat is toch ook wel fijn na zo'n lange tijd! Daar heb ik dus ook maar goed gebruik van gemaakt! :)

Na een kleine week in Perth had ik al meerdere reacties van banen in de omgeving waar ik op gereageerd had. Het waren allemaal banen die iets met paarden te maken hadden en uiteindelijk had ik op mijn achtste dag in Perth al een try out dag. De baan waar ik op gereageerd had was een baan als 'trail ride guide'. Dit was op een soort van manege, zo'n 25 km ten noorden van Perth, waar ze naast de gewone lessen bekend staan om de trail rides. Iedereen die even de drukte van Perth wil ontsnappen kan hierheen komen om 1-1,5 uur de ultieme Aussie Bush Ride te beleven. Na een lange dag meedraaien werd in aan het eind van de middag op het station afgezet, met een baan! Meteen de volgende dag kon ik terug komen met al mijn spullen. De baan was een wwoof-baan, dit houdt in dat ik daar kon werken, zonder iets te verdienen, maar wel tegen accomodatie en eten. Dus geen geld verdienen, maar wel uitsparen!

De eerste week was gekkenwerk, omdat het hier mei-vakantie was. Naast allerlei dagkampen met kids hadden we dus soms wel 4 trail rides op een dag. Dat betekent dat ik soms mijn eerste trail ride had om 9uur, dan om 11uur, om 13uur en om 15uur. De hele dag door dus, soms zelfs zonder tijd om te lunchen. Dan waren er soms ook nog mensen die kwamen voor een 'picnic-trail', waarbij ze eerst een trail ride hadden en daarna romantisch gingen picnicen. Druk, druk, druk dus!

Ik werkte steeds 5 dagen in de week en op mijn vrije dagen ging ik naar Perth. Op deze manier kon ik heerlijk het buitenleven en het werken met de paarden combineren met de drukte van de stad en het zien van de vele vrienden die ik daar al had gemaakt. Grappig was dat er ontzettend veel Duitsers in het hostel zaten en zij zovaak onderling Duits zaten te praten, dat mijn Duits echt enorm verbeterd is in die paar weken! Al dat luisteren, vertalen voor anderen en soms proberen te reageren, heeft mijn talenkennis weer goed gegaan! Ik heb zelfs een avond met een Duitse jongen naar een Duitse psycholoog zitten luisteren, echt heel grappig! Elke keer als ik even checkte of ik het goed begrepen had dan bleek dat ik t heel aardig kon volgen. Het was na een paar weken in het hostel zelfs zo dat mensen soms Duits tegen mij begonnen te praten, haha!

Mijn tweede week op de manege was wat saaier. De drukte was voorbij, waardoor ik nu vaak al alleen kon werken. Ik begon elke ochtend om 7uur met alle paarden voeren, water geven, dekens afhalen en buiten zetten. Zo rond 9en was ik daarmee klaar en als ik dan geen trail rides had of les moest geven dan was het een beetje uitmesten en opruimen. Eigenlijk begon dat me al vrij snel te vervelen, zulk redelijk simpel werk zonder veel uitdaging kan ik ook in Nederland doen. Ik was dan ook zo blij op mijn vrije dagen weer in Perth te zijn, dat ik uiteindelijk na 2,5 week werken bij die baan ben weggegaan. Het was leuk voor even, maar niet helemaal mijn ding. Daarnaast had de eigenaresse me de eerste dag allerlei beloftes gemaakt, maar kwam ze die geen van allen na, dus ik vond het tijd om weer wat leuks te gaan doen!

Terug in Perth weer genieten van de mensen om me heen, waarbij 1 persoon het benoemen waard is. We hadden namelijk een straatartiest bij ons in het hostel. Deze Canadees reist de hele wereld over met zijn act, die hij in Perth ook regelmatig vertoont. Een paar keer ben ik wezen kijken en heb ik hem geholpen met spullen sjouwen enzo. Het gaafste deel uit zijn show vind ik dat hij jongleert met een handgranaat, een vlijmscherp mes en een kettingzaag (die aan staat!).

Ook ben ik met 2 Fransen uit het hostel nog een dagje naar Rottnest Island geweest. Dit ligt vlak bij de kust en staat bekend om de Quokka's. Dit zijn kleine beestjes die verwand zijn aan de walibi, maar toen het eiland honderden jaren terug werd ontdekt dacht de ontdekker dat het een soort van ratten waren, vandaar de naam Rottnest (ratten nest). Op het eiland hebben we fietsen gehuurd, en de heuvels vielen ons flink tegen, haha! Heerlijk lunchen op de rotsen, klooien in de zee, in het zand schrijven en genieten van het rustige eiland. Helaas begon het, net op het moment dat wij aan de compleet andere kant van het eiland waren, te regenen. Ik heb in al die weken in Perth bijna geen regen gehad, maar nu opeens kwam het met bakken uit de lucht! Je snapt wel dat we doorweekt waren tegen de tijd dat we weer 10 km terug waren gefietst naar de ferry toe. Maaaaaar, onderweg zijn we wel de Quokka's tegengekomen! Erg leuk en schattig beestjes, die zo ongeveer in mijn tas klommen toen ik die open maakte om mijn camera te pakken! Verwend dus!

Na 4 weken in Perth te zijn geweest heb ik afgelopen donderdag met gemengdegevoelens afscheid genomen van al deze leuke mensen. Als je elkaar een tijd lang bijna dagelijks ziet dan krijg je veel meer een band dan je met mensen krijgt die maar 1 of 2 nachten in een hostel blijven. Zo leer je mensen eindelijk wat beter kennen in plaats van die oppervlakkige praatjes die je vaak met andere backpackers hebt. Dus, jammer om hier weg te gaan. Maar, ik heb ook iets onwijs leuks om naar uit te kijken en misschien ga ik deze mensen nog wel eens zien, dus niet getreurd! Ik ben op het vliegtuig naar Sydney gestapt, waar ik op vrijdag op weg was naar de bekende supermarkt, toen ik een vriend van de Jumbo tegen het lijf liep. Tim en ik hadden elkaar voor het laatst gezien in Brisbane, begin december. Nu maar even samen ergens wat gedronken en ik wist al dat hij de dag daarna naar Azie zou vliegen, dus die avond had hij een afscheidsfeest georganiseerd, waar ik ook voor uitgenodigd was. Erg gezellig om weer even bekende en onbekende mensen te ontmoeten! Natuurlijk heb ik in Sydney ook even geluncht in de Botanische tuinen, vlak bij het Opera House. Dat hoort er gewoon bij! Toen ik trouwens eindelijk bij de bekende supermarkt (Coles onder het coca-cola-bord, haha!) aankwam, herinnerde ik me dat er daar een Nederlandse afdeling is! Ik kwam even later dus naar buiten zetten met roggebrood en stroopwafels, wat een heerlijkheid na al die tijd zonder, haha!

Afgelopen zaterdag heb ik de trein gepakt naar Tamworth. Komt die naam je bekend voor? Dat klopt! Gina haalde me op van het station, waarna we samen uit eten zijn geweest en de hele avond met Graham erbij heerlijk hebben bijgekletst. Heerlijk om weer samen te zijn met vrienden waar ik zo lang zo intensief mee heb samengewerkt en samengeleefd. Dan merk je opeens dat je je vrienden soms wel mist! De volgende dag met z'n drieen lunchen, films kijken en nog meer kletsen. Helemaal top! Vanmiddag haalt Tim me op en ga ik terug naar Leconfield, terug naar de plek die ik 3 maanden lang mijn thuis noemde. En het voelt wel een beetje als naar huis gaan. Ik kijk er onwijs naar uit om mijn collega's weer te zien, de paarden weer te zien en weer nieuwe scholen te gaan geven. Even weer terug in de rust. En nu maar hopen dat het net zo goed bevalt als de vorige keer! :) Vanaf nu ben ik dus weer minder online, maar wel weer te bereiken op het bekende adres en het bekende vaste telefoonnummer van de shed (goedkoop te bellen via internet (o.a. belpiraat)). Heb je deze niet en wil je ze wel? Stuur mij dan een berichtje of vraag mn ouders! :)

'In the spring they drove the cattle up to the summer pastures. His mother, Frank & Rosie came too and the five of them would ride all day and sleep out under the stars.
'If only you could make now last forever,' Frank said on one of those nights while they lay on their backs watching a huge half-moon roar up out of the dark shoulders of the mountain. Frank was eleven and not by nature a philosopher. They had all lain still, thinking about this for a while. Somewhere, a long way off, a coyote called.
'I guess that's all forever is,' his father replied. 'Just one long trail of nows. And I guess all you can do is try and live one now at a time without getting too worked up about the last now or the next now.' '
- Nicholas Evans - The Horse Whisperer

Western Australia has it all!

Toen ik 4 weken geleden op zaterdagochtend in Adelaide op het vliegveld aankwam, viel het me op dat er tussen alle winkeltjes na de douane midden in de hal een piano stond. Al snel was er iemand piano aan het spelen, dus ik dacht dat het een optreden was om geld in te zamelen of om iets te promoten ofzo. Omdat ik veel te vroeg op het vliegveld was zocht ik een comfortabele stoel op om een tijdje te genieten van de pianomuziek. Het bleek een alternatief van de stad te zijn om mensen door middel van muziek dichter bij elkaar te brengen. Als iemand klaar was met spelen en opstond dan was er een paar minuten later alweer iemand anders die even 10 minuten over had en zijn gift wilde delen met anderen. Zo leuk om te zien dat er zoveel verschillende mensen, zakenmensen, moeders met kinderen, mannen die er een beetje als een zwerver uitzien, enz, allemaal even de tijd nemen om te spelen. En mooi om te horen dat iedereen een hele andere stijl heeft. Vooral leuk was 2 mannen die om de beurt zaten te spelen en die zo goed waren dat andere mensen foto's van ze gingen maken en ze om gegevens vroegen enzo. Het duo had er zoveel lol in dat er al snel een mondharmonica en daarna ook een banjo tevoorschijn werd getoverd. Geweldig wat muziek met mensen kan doen! :)

Toen ik een paar uur later het vliegtuig naar Broome instapte, zag ik in het vliegtuig op mijn tv-schermpje het nieuws. Enigszins geinteresseerd, omdat ik al zolang geen nieuws meer had gezien, las ik de korte nieuwsberichtjes onder in beeld. Het eerste wat ik zag: cycloonwaarschuwing voor omgeving Broome.... Fijn, laat dat nou net mn bestemming zijn...
In Broome halen mijn ouders me op van het vliegveld en gaan we meteen even een mooi plekje aan zee bezoeken, dit is wel weer heel anders dan de kusten van de Australie die ik tot nu toe heb gezien. En het weer is ook anders. Het is hier warm en benauwd. Als we in het resort de bagage ophalen en vragen naar de cycloonwaarschuwing wordt ons gezegd dat de cycloon verwacht word de volgende middag Broome te bereiken. We gaan dus meteen maar even Broome verkennen en naar het beroemde Cable Beach, waar ze zelfs kamelentochten over het strand doen, om het hier gezien te hebben.

De volgende morgen zijn we erg vroeg wakker door de jetlag en besluiten we maar meteen te gaan rijden om de cycloon te ontsnappen. De nieuwe camper is erg hoog en de wind is al flink aan het aanwakkeren, dus ik heb de eerste uren echt beide handen nodig om op de weg te blijven. En dan opeens rijd je in de outback. De eerste stad na Broome ligt 615 km zuidelijker en onderweg daarheen is er letterlijk niets anders te zien dan een saaie, lange, rechte weg. Het landschap is niet meer dan wat struiken laag bij de rode grond. Het enige wat je onderweg tegenkomt is heel af en toe een tegenligger, die je dan ook enthouiast begroet, en 1 roadhouse halverwege, waar je dus ook MOET tanken. Een ontzettend aparte ervaring dit! En dan, eindelijk, uren later, komt Port Hedland in zicht. Eindelijk weer een stad! Maar dat valt tegen. Port Hedland blijkt een industriestad te zijn waar we eigenlijk zo snel mogelijk weer weg willen. Dus rijden we nog maar een stuk door naar een soort van camping, die alleen bereikbaar is via een dirtroad, welke onderbroken wordt door een creekje. Dus door het water en en hobbel de hobbel naar de camping toe. De camping bleek niet meer te zijn dan een plek waar veel mijnwerkers die in de buurt werken, wonen, en we zijn de enige toeristen. Maar goed, na ruim 700 km rijden op 1 dag zijn we blij om te kunnen douchen, eten en dan ons bed in te duiken.

De volgende morgen vertekken we al vroeg richting onze eerste echte bestemming aan de westkust: Karijini National Park. Als we in de buurt komen wordt het landschap langzaamaan wat bergachtiger, maar verder blijft het vrij saai. Als we het park in rijden vraag ik me nog steeds af waar al dat moois dan ook te zien moet zijn. Na het zoeken van een simpele bushcamping en het inwinnen van wat informatie, besluiten we alvast een korte wandeling te gaan maken bij de Dales Gorge. En dan kom je er opeens achter wat er zo bijzonder is aan dit park. Uit het niets duikt er opeens een mega kloof op, waarin je vanaf een bepaald punt een geweldig mooie waterval naar beneden ziet storten. We wandelen naar beneden de kloof in en zien hier de waterval van dichtbij. Geweldig mooi helder water, en mensen die liggen te zonnen of aan het zwemmen zijn in de waterval. Alles kan hier! Als we nog een stukje verder lopen komen we bij een andere kleinere waterval. Hier is het zo heerlijk stil en rustig, geweldig mooi hier!

Op de tweede dag in Karijini National Park gaan we terug naar de Dales Gorge, waar we aan de andere kant van de kloof afdalen, weer een geweldig mooie waterval zoeken, en omdat het nog zo vroeg is zijn we de enigen daar. Heerlijk wat een rust! Pap kan het niet laten en neemt een duik in de diepe pool en gaat even testen of het waar is wat ze zeggen: Het water in de pool is vrij koud, maar als je onder de waterval gaat staan is het water warmer, omdat dit water al verwarmt is door de rotsen. En het blijkt inderdaad zo te zijn! Als het wat drukker wordt op deze plek lopen we de andere kant op. Je kan vanf hier helemaal door de kloof heen lopen naar de waterval waar we gister waren. Dat betekent over rotsen klauteren, stukjes op stenen door het water heen, door hoog gras, net geen natte voeten krijgen, en het is hier heerlijk aangenaam in de schaduw. Als we na een onwijs mooie tocht aankomen bij dezelfde waterval als gister besluiten we allemaal een duik te nemen. Heerlijk zwemmen en relaxen onder de waterval terwijl het water op je schouders klettert. Wat een zwaar leven dit. ;)

Na de lunch rijden we via een aantal geweldige uitzichtspuntjes door naar de andere kant van het park, om de volgende dag aan een nieuwe afdaling te beginnen. En dat blijkt de wandeling van ons leven!! De wandeling die we willen gaan maken staat aangeschreven als geschikt voor zeer geoefende wandelaars, maar we willen zien hoe ver we komen. Gewapend met vliegennetjes, camera's, zonnebrand, waterdichte zakken en zwemkleding, beginnen we aan de stijle afdaling. Eenmaal aangekomen in de Hancock Gorge is het eerste stuk niet veel lastiger dan gister. Maar dan kom je op een punt waar zoveel water staat dat je, als je tenminste nog verder wil, maar twee opties hebt. 1: zwemmen... en 2: klimmen! Ik besluit de klim te wagen met al mn waardevolle spullen op mn rug, maar de klim blijkt stijler dan verwacht. Zijwaarts, stukje omhoog, stukje naar beneden, soms bijna geen mogelijkheid om jezelf vast te houden met je handen, en onder je een diepe stroom met water. Als ik uiteindelijk na iets van 200 meter aan de andere kant ben en in het onmiddels weer ondiepe water kan staan, zie ik dat Pap ook al bijna aan deze kant is. Mam, daarentegen, had weinig grip met haar schoenen, dus zag de klim niet zitten. Dus gaat ze voor de andere optie: badkleding aan, al je spullen daar achter laten en zewmmen! Geweldig om te zien hoe ze door het heldere water in deze geweldige kloof aan komt zwemmen! Dan komen we in een soort van Amfitheater, waar we even kunnen uitrusten en nagenieten. Maar als je denkt dat je er dan bent, dan heb je het mis! Het volgende deel van de wandeling wordt de Spider Walk genoemd. Als je niet nat wil worden is de enige optie hier om jezelf voort te bewegen als Spiderman. De kloof is hier zo smal dat ik met mn handen aan de ene kant en mn voeten aan de andere kant van de kloof mezelf zijwaarts voortbeweeg en grip probeer te zoeken! Zweten dit, maar wat wijs! Stukje springen, toch maar een stukje door het water, en weer verder! Dan komen we op een punt waar het heel glad is en het water even wat stijler naar beneden gaat. Ik loop er voorzichtig doorheen, maar Mam wil voorkomen dat ze valt, dus gaat ze op haar kont zitten. Wat ze alleen niet had verwacht is dat het water hier zoveel kracht heeft dat ze wordt meegenomen door het water alsof ze op en glijbaan zit. Ik kan je wel vertellen, het zag er zo onwijs geestig uit dat ik bijna in mn broek plaste van het lachen!

Na de Spider Walk komen we in Kermit's Pool, waar we met moeite langskomen. En dan zijn we bij het einde van de wandeling. Vanaf dit punt mag je namelijk alleen maar verder als je gaat abseilen en een gids bij je hebt. Dan wordt de terugweg (dezelfde als de heenweg) besproken. Pap en mam besluiten beide te gaan zwemmen, dus we doen alle camera's en waardevolle spullen in waterdichte zakken en ik neem alle spullen op mn rug en in mn handen, om klauterend en met alle spullen hopelijk droog weer bij het begin te komen. En met succes, maar wederom wat een klim! Echt de meest geweldige ervaring ooit dit, en wat een landschap! Onwijs gaaf!

Een paar dagen later komen in aan in Exmouth, waar we na een nachtje op de camping snorkelspullen regelen en doorrijden naar Cape Range National Park. Dit park ligt aan Ningaloo Reef, een rif wat, in tegenstelling van het Great Barrier Reef, zo dicht aan de kust ligt dat je er vanaf het strand al na 10 meter boven zwemt. Dit park langs de kust heeft op allerlei plekken kleine campgrounds met 3 - 15 plekken, zonder douche of schoon water. Hier wandelen we nog wat langs een andere kloof, genieten we van de zonsondergang vanaf het strand en gaan we snorkelen. En wat heerlijk om weer te snorkelen! Je vindt hier de meest bijzondere vissen, van piepkleine blauwe naar doorzichtige naar raargevormde zwarte naar vissen die met het zonlicht mee verkleuren en alle kleuren van de regenboog krijgen! En het koraal is fantastisch. Zoveel verschillende kleuren en vormen, wow! Dit doet zeker niet ondervoor het Great Barrier Reef! Wijs!! Ook pap vindt het snorkelen onwijs en is het water bijna niet meer uit te krijgen, haha!

Na het geweldige weer aan deze kant van het land worden we de volgende nacht opeens wakker door enorme regen. Dat dit een land van tegenstellingen is blijkt wel als de volgende uren de regen zo heftig door blijft gaan dat al snel de halve camping onder water staat en mensen in het donker hun zeiknatte tent uit een nieuw ontstaan meertje plukken en in de auto stappen en wegrijden. Ook dit is Australie.

Nog steeds in de regen rijden we die dag door naar Carnarvon, waarbij we velen kangaroos en emoes onderweg zien! We stoppen onderweg bij een paar leuke plekken, maar met dit weer kan je maar beter wat kilometers maken en door de heftige regen valt er helaas weinig te zien. In Carnarvon is duidelijk te zien dat het hier eerder dit jaar overstroomt is geweest, maar op dit moment is het hier droog, dus kijken we wat rond in dit leuke stadje en daarna zoeken we een camping op. De volgende dag besluiten we het rustig aan te doen en bezoeken de de Blowholes, welke maar 70 km boven Carnarvon liggen. Dit is waar de outback de oceaan ontmoet, en dit is waar de golven met zo'n enorme kracht op de vreemd gevormde rotsen stuiten, dat de golven soms wel 20 meter omhoog worden gespoten! Mensen zijn hier letterlijk van de rosten af weggespoeld! Gevaarlijk dus, maar erg gaaf om te zien! Gaaf hoe je een foto kan maken van een visser op de rosten, en je twee tellen laten op exact hetzelfde plaatje alleen maar een waas van water ziet.

De volgende dag staat er weer een flinke rit op ons programma, om uiteindelijk aan het eind van de middag in het welbekende Monkey Mia aan te komen. Heel Monkey Mia blijkt niet meer te zijn dan een resort (camping) en een steiger. That's it! Maar mensen komen hier niet zomaar heen, maar om dolfijnen te zien! De volgende morgen staan we dan ook al vroeg bij het water, waar op dat moment een kleine 20 dolfijnen rondzwemmen. De wilde dolfijnen leven hier allemaal in de omgeving en komen elke ochtend een paar keer naar het strand, waar er een paar gevoerd worden en de mensen ze kunnen bewonderen. Ik had dit al eerder gezien aan de oostkust, maar dit is anders. Hier doen de dolfijnen wedstrijdjes met elkaar, racen ze door het water, verdwijnen ze en komen ze weer terug. De mensen die met ze werken weten precies wie wie is, hoe oud ze zijn en welk kind bij welke moeder hoort. De eerste voedering is ontzettend druk bezocht, maar als we later nog terug komen is het een stuk rustiger en zwemmen de dolfijnen soms op 20 cm afstand van je langs. En dit zijn echte mooie dolfijnen! Ook weer iets waar ik, maar vooral mn ouders voor gekomen zijn. Mooi om hun te zien genieten!

Later die dag gaan we nog met een cruise mee, waarbij ze naar nog meer wildlife op zoek gaan. We zien weer een aantal dolfijnen, maar verder hebben we niet heel veel geluk. De schildpad is met 2 tellen en een enorme snelheid weer verdwenen, en de dugong is te ver weg om goed te kunnen zien. Maar, desalniettemin een heerlijk boottochtje met een geweldig uitzicht!

Na een nachtje op een camping waabij we echt aan het strand staan rijden we door naar Kalbarri National Park. Wederom doemt er uit het niets een enorme kloof op, waar een rivier doorheen stroomt. Helaas is deze kloof een stuk breder en staat er niet veel water, dus te vergelijken met Karijini is het niet. We rijden door naar de plaats Kalbarri, wat een ontzettend leuk plaatsje aan het water blijkt te zijn. 's Avonds gaan we voor de verandering eens uit eten (jammie, pompoen!) en dan volgende dag gaan we het National Park weer in. Dit keer over de meest verschrikkelijke off-road ooit, die ook wordt afgeraden aan mensen met caravans of campers. Maarja, als je hier dan toch bent.... Bij de kloven blijkt het zo'n 40 graden te zijn en worden we opgegeten door de vliegen. Maar er is 1 punt waar ik echt heen wil: Nature's Window! Een natuurlijk gevormd raam in de rotsen, waardoor je de kloof en de rivier kan zien. Dit heb ik op zoveel foto's gezien en nu eindelijk ben ik echt! Hier ben ik voor gekomen!

De volgende dag vervolgen we via de zuidkant van Kalbarri onze weg. Deze kant van het park grenst aan de kust en ook hier vinden we weer geweldige kliffen, die wel wat weg hebben van de Great Ocean Road. We stoppen op een paar bekende plekken als Pot Alley Gorge & Natural Bridge, waar je soms zelf door kleine kloven naar het strand kan lopen. Bijzonder hoe afwisselend 1 National Park al kan zijn.

Aan het eind van de middag komen we aan in Geraldton. Dit is de eerste echte grote plaats aan de westkust en de eerst plaats met de vertrouwde groten supermarkten en de eerste plaats met een Mac Donalds. Dat betekent voor het eerst in twee weken eindelijk weer even mail checken!

De dagen daarna rijden we nog meer zuidwaarts, waarbij we nog stoppen bij nog meer mooie plekken aan zee, een Gravity Discovery Centre en een nachtje slapen op een camping bij een farm met diertjes. Hoe heerlijk is dat weer even! Dan zijn we al in de buurt van Perth aangekomen. We rijden Perth voorbij om in Rockingham, zo'n 50 km ten zuiden van Perth, onze laatste 2 nachten met de camper door te brengen. Opeens gaan mijn ouders dus bijna naar huis, dus is het tijd om spullen uit te wisselen, nog een keer te wassen, te beslissen wat ik bij me wil houden en wat zij mee naar huis kunnen nemen, enz. Op de laatste volle dag in Australie brengen we een bezoek aan Penguin Island. Zijn naam zegt het al, hier leven wilde pinguins! We brengen op het eiland eerst een bezoek aan het centrum waar ze een aantal pinguins hebben wonen. Deze pinguins zijn ooit gered en hebben zich zo snel aangepast aan mensen en zijn zo snel afhankelijk van mensen geworden, dat ze helaas nooit meer in het wild kunnen leven. Ze hebben hier een mooi plekje en worden 3 keer per dag gevoerd. En echt, ze zijn zo schattig! Dit was een van de beestjes die ik op mijn reis echt wilde gaan zien. En nu dus met succes! Dit zijn de Little Penguins, de kleinste die er zijn. Maar een herrie dat ze kunnen maken! Ze slikken de visjes die ze krijgen in 1 keer door en ze maken enorme snelheid in het water om bij hun voedsel te komen. Hierna maken we de wandeling over het eiland, wat slechts een uurtje duurt. Zo klein is het hier dus! We gaan op zoek naar wilde pinguins, maar op het begin zien we alleen maar heel veel meeuwen en pelikanen. Wel een geweldig mooi eiland met mooie rotsen en mooie strandjes. Na de lunch bezoeken we een strandje, waar we in het water lopen langs de rotsen, op zoek naar pinguins. En dan, met wat hulp, vinden we 2 pinguins die zich verscholen houden tussen de rotsen! Eerst zijn ze nauwelijks zichtbaar, maar na verloop van tijd komen ze tevoorschijn en kunnen we heel dichtbij komen! Gaaf! Aan het eind van de middag moeten we pap (die weer is gaan snorkelen) zo ongeveer het water uit sleuren om de ferry terug naar het vasteland te nemen. 's Avonds lekker BBQ-en, als afsluiter van een geweldige dag en een geweldige 5 weken!

Op woensdag 20 april droppen we mijn spullen bij een hostel in Perth, een van de weinige hostels waar nog plek was. Kennelijk wordt Pasen hier groot gevierd! We brengen de bagage van mijn ouders naar het vliegveld,leveren de camper in en gaan dan de stad verkennen. En dan, na het avondeten, is het tijd om afscheid te nemen. Dit is heel vreemd, nu opeens hebben we geen idee wanneer we elkaar wee gaan zien en blijf ik alleen in Perth.

Dat het alleenreizen me beter bevalt dan verwacht, en dat mijn plannen de afgelopen 1,5 week in Perth continu zijn veranderd, daar vertel ik jullie de volgende keer over. Als ik te lang blijf kletsen dan gaan mensen stoppen mijn blog te lezen omdat het verhaal te lang is, haha!

Het benoemen waard is wel nog even dat het geweldig was om mijn reis en deze ervaring, of in ieder geval een deel ervan,te delen met mijn ouders. In5 weken tijd hebbenwe ontzettend veel gereden, maar ook geweldig veel mooie dingen gezien. Vooral Western Australia vond ik erg indrukwekkend, een compleet nieuwe kant van Australie voor mij. En Western Australia heeft echt alles. Van de rode, droge, saaie outback, naar de witte stranden en de heldere zee. Van kloven, kliffen, rif, watervallen en verlaten plekken, naar een wereldstad. Wat een land!

Laatste week @ Leconfield en de Highlights van het zuiden!

3 weken en 3000 km verder, jaja, ik ben weer on the road!

Na de drie meest geweldige maanden brak drie weken geleden mijn (voorlopig) laatste week op Leconfield aan. De laatste, en ook de raarste ooit. Ten eerste omdat we met belachelijk veel staffleden waren. Duco, Malin & ik werden deze week bijgestaan door Sarah & Hannah, de twee nieuwe meiden die mij zouden gaan vervangen. Waar je normaal gesproken met twee meiden helpt met de scholen waren we nu dus opeens met z'n vieren! Na de muster op maandagochtend zat ik met Justin te ontbijten, toen hij tegen me zei: 'Deze week mag je niet praten.'. Huh?? Het kwam erop neer dat ik niet zo hard mocht werken als normaal, dat de andere meiden het meer zelf moesten gaan doen en dat ik hun eigenlijk een beetje alles moest laten doen, dingen moest laten vertellen, uitleggen, de groep bij elkaar moet roepen, enz. Pas als het echt niet zou gaan dan mocht ik ingrijpen, en verder mocht ik meer werk 'achter de schermen' doen. Nu is het voor mij soms nogal moeilijk om mn mond te houden, haha, zeker als ik iets doe wat ik leuk vind. Het was dan ook erg raar op om dinsdagochtend tijdens de lasso-, whipcracking- en paarden beslaan lessen de rest alles te laten doen en zelf gewoon een beetje te zitten en het paard wat beslagen werd vast te houden. Het begin van een hele rare dag, bleek achteraf.

Tim had allerlei koeien verkocht, die deze week in groepjes werden opgehaald, waardoor we continu verschillende koeien in verschillende paddocks moesten zien te krijgen, klaar voor de vrachtwagen om ze te komen halen. Op dinsdag kwam er een vrachtwagen die geen koeien kwam halen, maar een nieuwe bull bracht. De bull was 's ochtends even snel in een yard gezet omdat we allemaal druk waren. Om 12uur, toen we de bel voor de lunch al hadden geluid, vroeg Tim of alle staffleden even wilden helpen om de bull uit de yard in de arena te krijgen. Dat betekent dat hij uit de yard gaat, in een paddock gaat, hij door een hek moet naar een andere paddock en vanaf daar de arena in moet. Klinkt simpel. Terwijl de studenten aan hun lunch begonnen hielp iedereen van de staff. Gewoon te voet, een beetje uit zn buurt blijven en hem naar de arena drijven. Al snel bleek echter dat deze bull andere plannen had en niet van plan was de arena in te gaan. Bijna bij de arena aangekomen rende hij opeens de andere kant op en ging hij dwars door een hek heen. Nu stond hij opeens in de tuin van Tim & Courtney! Toen moesten we hem daar dus weer uit zien te krijgen, terug richting de arena. Dat leek goed te gaan, tot de bull weer een ander hek zag, ook dwars door dit hek heen ging, door een andere paddock rende en zonder problemen over het wildrooster heen liep! Opeens was de bull dus op weg naar de andere kant van de heuvel, waar de vader van Tim woont! Dit liep een beetje uit de hand. Ik stond op dat moment toevallig naast Tim, ik vroeg me net af hoe hij dit wilde oplossen toen hij heel kalm aan me vroeg: 'Zou je misschien even een borstel over mijn paard willen halen?'. Ik snapte er niets van. De bull ontsnapt en ik moet je paard gaan poetsen!?! Hij snelde zijn huis in en kwam al snel terug met rijlaarzen aan. Aha, hij ging opzalden en te paard achter de bull aan! Ik vroeg of hij misschien hulp nodig had waarop hij zei dat ik wel op Fin mocht springen. Fin is een van de polopaarden en stond gelukkig al opgezadeld, dus al snel galoppeerde ik achter Courtney aan (die ook snel op een polopaard was gesprongen) de heuvel op achter de bull aan. Zodra de bull ons aan zag komen rende hij echter over de top van de heuvel heen het dal in. Gelukkig nam hij de weg en wist ik dat ik hem af kon snijden als ik bovenlangs reed. Toen ik bijna aan de andere kant op de weg was zag ik achter me dat inmiddels ook Tim & Justin in de buurt waren. Zodra Tim & ik voor hem waren liep de bull redelijk rustig weer voor ons uit richting de farm terug, tot hij opeens in een ander idioot moment weer dwars door een hek naar de buren ging! Voor ons een geluk dat hij hierbij aan het draad bleek haken waardoor hij viel en een 180 graden draai maakte, en zo stom was om weer terug te stappen over het draad, weer op eigen grond! De achtervolging ging verder. Inmiddels had hij door dat we hem niet zomaar de andere kant op lieten gaan en hadden we de vier paarden hard nodig om hem elke keer weer te laten omdraaien en te voorkomen dat hij er tussenuit kneep. Zodra we weer in zicht van de farm kwamen stonden gelukkig inmiddels alle andere staffleden verspreid door de paddock. Weliswaar zonder paarden, maar ook bij hun bleef de bull liever uit de buurt. Het was nog een heel gedoe om hem uiteindelijk door het openstaande hek naar beneden te krijgen en wat was ik blij met een snel en wendbaar paard, want hij gaf zich nog steeds niet gewonnen. Pas toen de arena eindelijk in zicht was liep hij normaal voor ons uit en hadden wij gewonnen. De paarden waren zeiknat van het zweet en de adrenaline gierde door onze lijfen. wat een stomme bull, maar Wat was dit gaaf zeg! Dit is een van de dingen die alleen maar in films gebeuren, denk je. Maar hier, in Australie, in de middle of nowhere, op Leconfield, gebeurt het echt. Whow!

Na ons wilde achtervolgingsavontuur even snel lunchen en dan de paarden op voor de gebruikelijke sheep-muster. De dag lijkt normaal verder te gaan als we nadat we de schapen allemaal beneden hebben en de spelletjes hebben gedaan, ons klaar maken voor het sheep-wrestling en het schapen scheren. Niets bleek minder waar. Toen ik in de keuken even snel wat stond te drinken kwam Justin naar me toe met de vraag: 'Are you ready to become a real jilleroo today?'. Ik wist onmiddelijk wat hij bedoelde. Mijn eerste reactie dan ook: 'Owh no... really?? Uhm, okay, sure, it's my last week, yeah, I'll do it!' Dit verbaasde hem een beetje, haha, maar ik heb het gedaan! En met 'het' bedoel ik het volgende: De week ervoor waren er een paar lammetjes geboren. De mannetjes moeten al vroeg gecastreerd worden en de dinsdagmiddag, als we ze toch allemaal in de buurt hebben, is daarvoor het ideale moment. Dit castreren gaat echter niet zoals bij de kalfjes netjes met een mesje, maar volgens de uitspraak: 'A real jilleroo has to eat some balls!!'. Dit betekent een stukje huid wegsnijden, je handen gebruiken om de ballen tevoorschijn tehalen en dan met je mond de ballen een voor een afbijten. Justin deed de eerste en daarna was het mijn beurt. Ik dacht alleen maar 'als ik het maar goed doe', terwijl Justin riep: 'bite and pull!'. Voordat de bal daarna naar een van de honden ging kreeg ik ik hem nog fijn in mijn gezicht geworpen.... Thanks Jus....

De rest van de week was heerlijk druk en genoot ik van de velen keren dat ik met ritjes te paard de weg mocht leiden: soms is het zo heerlijk om voorop te rijden omdat je niemand voor je ziet. Heel even lijkt het dan alsof je alleen bent in dat geweldige landschap. Zelfs de enorme regen kon de pret niet drukken, dit is en blijft een droom.

Op vrijdagavond toen we met z'n alleen naar Tamworth gingen voor een avondje uit met de studenten was er voor mij nog iets speciaals aan de hand. Mijn ouders gingen mee uit eten! Het vreemde was dat ik zo thuis was op Leconfield dat ik ze helemaal niet miste, waardoor het heel normaal leek toen ik ze aan de overkant van de straat zag lopen. Ik had met het eten de kans om ze voor te stellen aan mijn collega's, en zaterdag heb ik ze meegenomen naar Leconfield, om de rest te ontmoeten en ze de plek te laten zien waar ik de afgelopen drie maanden met zoveel plezier heb gewoond. En dan, op zondagochtend, na nog een nachtje swaggen met mn maatje Duco,is het tijd om afscheid te nemen. Iedereen komt me gedag zeggen en na al mn diertjes geknuffeld te hebben moet ik echt in de auto stappen. Heel raar om weg te rijden en al mn nieuwe lieve vrienden niet bij me te hebben. Ik houd echt van deze plek. I might be back. Who knows.

Met mn ouders in de camper rijden we naar de Blue Mountains om daar een geweldig mooie wandeling te maken, maar helaas regent het pijpestelen als we aankomen, en is het freezing! Ongelooflijk, ik ben weer aan het reizen en meteen regent het weer.... Lange broek en vest wordt tevoorschijn getoverd, die ga ik nodig hebben! Na een nachtje wild kamperen is het weer de volgende ochtendhelaas niet beter, dus besluiten we een klein stukje te wandelen en dan maar door te rijden, we hebben een vrij strakke planning. Grapig tussendoor is dat ik de eerste dagen echt moeite had met continu Nederlands praten! Ik bleef zoeken naar woorden, en toen ik voor het eerst in maanden weer in een Nederlands boek begon bleef ik zinnen verkeerd lezen, haha. Hoe bedoel je, Engels wordt bijna je eerste taal? Anyway, 2 dagen later waren weal in Melbourne, het kilometer-vreten schiet op! Die dag eindelijk eens een zonnetje, dus terwijl mn ouders verder rijden en wat strandjes bezoeken ga ik de stad in om Sanne & Jesse (vrienden van de Jumbo) op te zoeken. Het leuke is dat zij al een paar maanden in Melbourne zijn, dus ze kunnen me trots hun stad laten zien! 's Ochtends laat Sanne me wat bijzondere straatjes zien, the place to be at night, de rivier, enz. Dan komen er wat meer mensen bij uit allerlei delen van de wereld en genieten we een tijdje van de zon in een parkje. Daarna laat Jesse me wat mooie gebouwen in de stad zien, en geloof me, die heeft Melbourne absoluut! De bibliotheek is enoooorrm! Erg gaaf! Daarna eten we sushi! Jaja mensen, mijn eerste keer sushi! Eerste keer? Yes! Belachelijk he! Dat vonden wij dus ook, haha! Later die dag neem ik de trein naar het zuiden, waar mn ouders me ergens van een stationnetje oppikken.

De 2 dagen daarna stonden in het teken van de Great Ocean Road. Helaas weer met flink veel wind en regen, dus ik moet eerlijk zeggen dat ik meestal al na een snelle blik weer terug rende naar de camper, jemig wat is het hier koud! 16 gradenis wel even wat anders dan 35-42 graden op de farm! ;) Aan het eind van de eerste dag komen we voor een leuke verrassing te staan als we een weggetje in slaan om een vuurtoren te bewonderen. Pap denkt ergens een bijzondere vogel te zien, dus stopt en stapt uit, om tot de conclusie te komen dat er opeens overal koala's in de bomen zitten! Nou, dat levert wat mooie momentjes op, zeker natuurlijk als je met mensen bent die deze diertjes nog niet in het wild hadden gezien. :) Het fotograferen enzo kost ons zoveel tijd dat het al bijna donker is als we ergens een zandweggetje inslaan naar een campground. De campground blijkt niet meer te zijn dan een plekje in het bos met geweldig uitzicht en slechts 1 toilet. Gelukkig ben je met een camper vrij zelfvoorzienend, dus een nachtje soort van wild kamperen behoort tot de mogelijkheden!

De tweede dag van de Great Ocean Road hebben we gelukkig een klein beetje zon bij The Twelve Apostles voor wat mooie foto's! Geweldig die kliffen, dit is wel even wat anders dan de stranden aan de oostkust! Na deze mooie beelden rijden we door het binnenland in, om 's avonds aan te komen in de Grampians, een bekend en mooi berggebied. Dan kom je er opeens achter dat Australie nog erger is getroffen door overstromingen dan je al dacht. Naast Queensland blijkt dit gebied ook enorm onder water te hebben gestaan begin dit jaar, waardoor aardverschuivingen hebben plaatsgevonden en grote delen van dit berggebied nog steeds onbegaanbaar zijn. Wat een impact. Die avond besluiten we nogeen stukje te gaan rijden omdat er hier veel kangaroos in de buurt zouden moeten zitten. We zijn nog geen 5 minuten onderweg als we langs de kant van de weg op een voetbalveldje zeker 30 kangaroos zien zitten. Al snel lopen we tussen ze door en kunnen we makkelijk op 3 meter afstand komen. Toch wel apart dit. Weer grappig om te zien hoe mn moeder helemaal met open mond staat te kijken, haha, leuk he al die diertjes!

Na een wandeling de volgende ochtend en een lange dag in de auto komen we al snel in de buurt van onze volgende bestemming. Daar staat ons echter een enorme tegenslag te wachten. Als we op zondag bij de ferry naar Kangaroo Island aankomen, waar we 3,5 dag wilden gaan rondrijden met onze camper, word ons verteld dat een van de twee veerboten kapot is, waardoor de hele dienstregeling ontregelt is (jaja, het lijkt de NS wel) en ze alles hebben moeten samenproppen op slechts 1 boot. Dit betekent dat er de komende week niet 1 plekje voor een auto meer vrij is op de ferry.... Vooral ontzettend lullig voor mn ouders, die zich enorm op dit uitstapje hadden verheugd en daarom zo onwijs hebben doorgereden de afgelopen week. De enige betaalbare optie is om een dagtour te doen waarbij je zonder voertuig naar de overkant gaat en daar in een bus stapt. Uiteindelijk besloten dit dan maar te doen, omdat we het eiland toch enigszins gezien wilden hebben. En het was het waard! Helaas had het allemaal wel een bitter nasmaakje, maar het is een geweldig eiland. Een dagtour is veel te kort om alles te zien, waar je pas echt goed achter komt als de chauffeur voor de zoveelste keer roept dat we verder moeten.... Toch hebben we vlak bij Australische Zeeleeuwen en Nieuw-Zeelandse pelsrobben gestaan. Ook de Remarkable Rocks waren zeer remarkable en zeer de moeite waard, echt een geweldig mooi eiland. Aanrader!

Omdat we nu opeens tijd over hadden hebben we twee dagen op een camping in een National Park gestaan, waar we heerlijk gewandeld hebben en (again) koalas hebben gezien. Het klinkt echt slecht, maar ik begin inmiddels wel een beetje te begrijpen dat Australiers bij weer een koala of een kangaroo denken: 'Nee he, weeeeer zo'n beest....'. Tsja, beetje ingeburgerd misschien? In die omgeving heb ik wel mijn eerst emoes gezien! Dat vond ik dan wel weer even heel gaaf om die zo te zien rondlopen in het wild! Wijze beesten!

Gister zijn we aangekomen in Adelaide. Vreemd is dat het hier een half uurvroeger is dan in New South Wales en omdat in Nederland de klok ook is verzet loop ik opeens maar 8,5 uur op jullie voor.Aan de westkust is het nog 2,5 uur vroeger dan hier, dus dan is het verschil met Nederland opeens maar 6 uur. Right. Anyway, Adelaide is minder groot dan Sydney en Melbourne, maar ook heerlijk druk en gezellig. Na een nachtje luxe in een hotel te hebben geslapen zijn mijn ouders vanmorgen naar Broome gevlogen. Ik heb het grootste deel van de dag doorgebracht in de Botanic Gardens, wat lezen, museum bezoeken en even genieten van het zonnetje dat er weer is! Morgen vlieg ik ook naar de westkust, om daar met mn ouders nog een kleine drie weken door te brengen. Gelukkig hoeven we dan niet weer 3000 km in 1,5 week te rijden, dus hopelijk hebben we wat meer tijd om te genieten van al het moois. Ik heb nog geen idee wat ik ga doen als mn ouders eind april vanuit Perth naar huis vliegen, dus daar kan ik jullie helaas nog niet van op de hoogte stellen. Ik zou zo zeggen: Stay tuned! :)

Mijn Droomleven!

Dag lieve mensen!

Het is alweer 5 weken geleden sinds mijn laatste blog. De tijd vliegt hier!
In de eerste van deze 5 weken hadden wij na 3 scholen even een weekje om bij te komen en om allerlei ander werk te doen. Veel opruimen, schoonmaken, wat onkruid wieden en fruit plukken dus. Grappig hier is dat je nooit weet wat je moet verwachten van de dag. Zo dacht ik een morgen die week dat ik gewoon de hele dag bezig zou zijn met de normale 'week-off'-klusjes, maar toen kwam Justin naar me toe met het nieuws dat ik vanmorgen met hem mee ging. Oke, wat gaan we doen?! In de auto, ruim een half uur rijden naar de allerachterste paddock van het land van Tim. Tim had de dag daarvoor ontdekt dat er 1 bull rondliep met 2 ontstoken poten, dus hij had die bull in een andere paddock dan alle andere koeien gezet. Nu was het onze taak om die bull te vinden en zijn ontstekingen te behandelen. Makkelijker gezegd dan gedaan! De paddocks hier zijn mega, dus eerst zijn we bijna een uur op zoek geweest naar de bull, die zich natuurlijk tussen de bomen had verstopt en we uiteindelijk pas vonden toen we te voet aan het zoeken waren. Daarna moest ik proberen deze bull naar een yard (kleine omheining) te drijven, Justin zou teruglopen naar de auto en dan met de auto ook daarheen komen. Gelukkig een vriendelijke bull die me niet probeerde aan te vallen ofzo, maar gewoon voor me uit liep. Eenmaal in de yard moesten we hem in een smal stuk zien te krijgen waar ze koeien ook weleens in zetten als ze koeien willen melken. Hij liep er vrij makkelijk in en net op het moment dat je denkt: ''dit wordt een eitje'', dan gaat t natuurlijk fout! Opeens besloot de bull dat hij niet opgesloten wilde zijn, dus hij sprong omhoog om over het hek te klimmen, maar bleef hangen met zijn achterpoten! Tsja, dat betekent pijnlijke ballen! En op dat moment snapte hij echt niet dat we hem wilde helpen om los te komen, maar werd het opeens een echte bull! Toen we hem eindelijk loshadden (door het hek waar hij op vast zat te openen en hem dan met 2 benen er vanaf proberen te duwen) was hij 'vrij' en liet hij zich natuurlijk niet nog een keer in die yard jagen. En tsja, dan heb je niet zoveel aan een auto en mis je de hulp van wat wendbare paarden. Maar uiteindelijk weer gevangen, toen ben ik naar buiten het hek gaan staan om te voorkomen dat hij nog een keer zou proberen eroverheen te klimmen! En zie hem dan maar eens rustig te krijgen en zn poten op te tillen om te kijken wat er mis is! Maar goed, uiteindelijk is alles gelukt en hadden wij een leuk ochtendje uit!

Na de week off hadden we weer 2 scholen op de planning staan. Ik vind de schoolweken de leukste weken die er zijn! Altijd veel leuke nieuwe enthousiaste mensen met nieuwe verhalen en ervaringen. En natuurlijk veel werk met de paarden! :) De eerste school na de vrije week was weer een grote en gezellig groep. Veel op mn favoriete paarden gereden, helemaal leuk! Een minpuntje van deze week: het was Kevin's laatste week. Op zaterdag na de school vertrok hij richting het zuiden om zn nieuwe vriendin op te zoeken. Omdat ook Gina & Graham al hadden aangekondigd dat zij na de volgende school zouden vertrekken moest Tim op zoek naar nieuwe staffleden. De tweede school was ik dus voor 1 weekje nog samen met Gina & Graham en ook hadden we 2 nieuwe staffleden: Paul en Malin. Opeens dus 5 staffleden en niet meer hetzelfde op elkaar ingespeeld team, dat is best even wennen! Paul is een aardige gozer, maar besluit om verschillende reden om aan het eind van deze week te vertrekken. Opeens gaan Gina, Graham & Paul dus tegelijkertijd weg. Dat is vreemd! Gelukkig zit er in deze school een andere jongen die graag op de farm wil werken, dus blijf ik over met Malin & Duco. Gelukkig hebben Gina, Graham en ik nog een weekend in Tamworth om naar de film te gaan, karaoke te doen, te bowlen, cocktails te drinken, samen te ontbijten, afscheid te nemen en alle heerlijke herinneringen te herbeleven. Zij krijgen allebei een baan in het hostel waar wij de vrijdagnacht meestal doorbrengen, dus we zullen elkaar nog wel zien gelukkig!

Dan ga ik terug naar de farm met mijn 2 nieuwe collega's. En dan kom je er opeens achter dat je een enorme band hebt gekregen met de mensen waar je ruim 2 maanden lang 24/7 mee hebt samengeleefd en gewerkt. Gelukkig blijkt Duco een enorm leuke gozer, zo iemand die altijd vrolijk is, altijd lacht, altijd hele verhalen heeft en we kunnen het van begin af aan dan ook onwijs goed vinden. Malin is een ander verhaal. Ze is onwijs stil, praat helemaal niet met studenten, legt niets uit, wil eigenlijk alleen maar een beetje paardrijden. Tsja, dan heb je hier toch de verkeerde job! Gevolg: Duco en ik zoeken elkaar veel op, praten een beetje in het Nederlands over mensen die het niet mogen horen ;) en hebben erg veel lol met de andere mensen op de farm.

Afgelopen week hebben we met de school eindelijk weer wat kalfjes kunnen brandmerken omdat de echte zomer hier voorbij is en we zelfs weer wat regen hebben gehad de laatste tijd. Vreemd hoor dat het hier nu opeens herfst is! Je blijft hier leuke dingen meemaken en ik sta nog steeds regelmatig versteld van de 'no-worries'-instelling. Het is me al een paar keer gebeurd dat we op donderdag alle koeien bijeen moesten drijven en dat ik met de gevorderde groep mee ging naar de stijlere stukken van de paddock. Halverwege vraagt Tim aan me: ''Heb je ooit de stijle route langs het hek hier naar beneden gereden?'. Uhm... nee.... ''Oke, neem jij 1 of 2 studenten mee, volg het hek tot aan de grote boom, ga daar links, volg de weg, dan kom je bij een heel stijl en rotsachtig stuk, dat is te stijl dus ga daar van je paard af, loop een stukje, klim er weer op na de bosjes en neem alle koeien die je onderweg tegenkomt mee naar beneden. Ik neem de rest mee via een andere weg en ik zie je daar!' Oke, ik heb geen idee waar ik ben, maar als hij het zegt zal het wel goed komen, haha! Wel erg leuk en avontuurlijk dus. En hij heeft duidelijk wel vertrouwen in me, das toch fijn! ;)

Ik heb de afgelopen weken af en toe ook wat andere paarden gereden die wat werk nodig hadden, maar ik rijd nog steeds voornamelijk op mn favo paarden. Ik rijd Steal bijna elke ochtend voor de muster en ze gaat al stukken beter dan in het begin. Verder rijd ik Mother In Law nog steeds regelmatig, altijd onwijs leuk! Afgelopen week had ik weer 2 keer de eer om Yodi te rijden, waarvan ik 1 keer mijn eigen team had met de barrelrace en ik tegen Justin's team moest strijden. Als allerlaatste van de rij gingen we bijna tegelijk van start en omdat ik inmiddels zijn tactiek aanhoud gingen we exact gelijk op. Leuk hoe enthousiast iedereen dan wordt. We zijn nog steeds aan het discussieren over wie er gewonnen heeft, maar laten we zeggen dat het een enorme close finish was!

Grappig is dat als je voor lange tijd op dezelfde plek bent, je ook dingen van die plek of van de mensen daar gaat overnemen. Zo heb ik een paar nieuwe verslavingen opgedaan op Leconfield:
* Muziek van John Butler, een Australische muzikant, helemaal top en relaxed!
* Natural Horsemanship: ik wil niet meer zonder!
* Twilight! Ik heb inmiddels alle films al zo'n tig keer gezien en ben in de boeken bezig!
* Pompoen uit de oven met Golden Syrup: jammie jammie jammie!!

Heb ik jullie trouwens al verteld hoe klein de wereld eigenlijk is? Toen ik begin oktober naar Australie kwam met de Jumbo wist ik al dat Bas ook mee zou gaan. Bekende nummer 1. Eind oktober liep ik in een bar in Cairns, staan er opeens 2 jongens van mijn studie voor mn neus! Vervolgens ergens begin november loop ik in Townsville 2 meiden uit Eemnes tegen het lijf. Dan 3 weken geleden deed een Nederlands meisje de school die zei dat ze me kende: bleek dat ze ook in Huizen woont en dat ik haar zelfs nog paardrijles heb gegeven 6 jaar geleden. Tot slot kwam afgelopen week een van de meiden uit Eemnes die ik in Townsville al had ontmoet naar de school: grappig dat we vroeger weleens samen gingen rijden. Populair land dit! :)

Zoals jullie hopelijk tussen de regels door lezen heb ik het nog steeds onwijs naar mijn zin hier. Ik voel me echt een lid van de familie, kan inmiddels rustig met iedereen praten en lachen. Toch ben ik alweer bijna 3 maanden hier op de farm en is het alweer half maart. Met pijn in mijn hart heb ik Tim dan ook verteld dat ik na volgende week vertrek. Mijn ouders landen komende dinsdag als het goed is namelijk in Sydney en dan komen ze vrijdag hierheen om de plek te zien en de mensen te ontmoeten waar ik deze geweldige tijd bij heb gehad. Ze blijven een nachtje op de farm en dan rijden we volgende week zondag met z'n 3en zuidwaarts om wat meer mooie dingen van Australie te ontdekken. Het is fijn om mn ouders weer te gaan zien, maar het is ook moeilijk omdat ik weet dat het afscheid van Leconfield niet makkelijk gaat worden. Dit bleek voor mij een plek waar ik altijd van heb gehoopt dat zoiets zou bestaan, maar altijd van dacht dat het een droom was. Ik heb hier zoveel rust gevonden, zoveel nieuwe mensen ontmoet en ik heb geleerd dat doen wat je het allerliefste doet, je echt gelukkig maakt. Gelukkig heeft Tim aangegeven dat hij erg blij met me is op de farm (hij heeft nu zelfs al 2 nieuwe meiden aangenomen, waarover hij tegen mij zei: 'Je bent zo goed dat ik 2 meiden nodig heb om je te vervangen'. Wat een compliment!) en heeft hij gezegd dat ik altijd terug mag komen. Deze optie houd ik voorlopig maar even goed in gedachten.

Nog maar even extra genieten komende week dus en dan zal mijn volgende blog hopelijk wat minder lang op zich laten wachten, en vanaf een andere plek worden geplaatst.

Life is a journey, so travel on!